Εκείνα τα χρόνια τα παλιά, περίπου δώδεκα αιώνες μετά τη γέννηση του Χριστού, υπήρχε ένας Σύριος τεχνίτης. Δούλευε σαν χύτης και σαν καρφωτής και έφτιαχνε αγγέλους και τοπία και ό,τι θες, από μέταλλο. Και ήταν περιζήτητος. Στο Αλγέρι τον είχαν για πρωτομάστορα και εκείνος απολάμβανε την ελευθερία του. Μέχρι που αντίκρυσε τη Μαρία. Και μετά από εννιά μήνες τη Χριστίνα. «Παιδί δεν θα κάνεις ποτέ» του είχε πει αυτός που δεν χαμπάριαζε από αντιδράσεις ανθρώπων. Οποιωνδήποτε ανθρώπων. Κι όταν δέκα χρόνια μετά, με το κρίμα στο λαιμό του, το οποίο χώρεσε σε ένα φιαλίδιο, έφυγε για άλλες γαίες, ρωτούσε τον κόσμο, όπου κι αν πήγαινε, όπου κι αν έφτανε. «Καμπάνα έχετε»;
Οι τέσσερις ηθοποιοί κάθονται ο ένας πλάι στον άλλο και μουρμουρίζουν. «Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα»… Ο κόσμος μειδιά ή γελάει, μια και το μοτίβο είναι χιουμοριστικό. Οι τέσσερις ηθοποιοί ξεκινούν να αφηγούνται και η ιστορία του χύτη περνά από κείνους σε εμάς με τρόπο διάφανο και φρέσκο. Πότε αφήγηση πότε δράση, πότε διάλογος και πότε… Αφήστε, δεν αποκαλύπτουμε, για προφανείς λόγους.
Οι κυρίες Σόνια Καλαϊτζίδου, Ανθή Σαββάκη και Ηλέκτρα Σαρρή και ο κύριος Μάριος Κρητικόπουλος – ο οποίος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία, μαζί με τον κύριο Πάνο Αποστολόπουλο – προκαλούν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Όταν δεν παίζουν, χορεύουν ή τραγουδούν ή «πασαλείβουν» τους στίχους (έχετέ το κατά νου αυτό), τότε… συγχρονίζονται! Οι ατάκες εκφέρονται από κοινού, σαν να πρόκειται για μουσικό θέμα. Όλα τα όργανα ευθυγραμμίζονται και αποδίδουν το καθένα αυτό που του έχει ανατεθεί. Η ιδανική ενορχήστρωση! Οι δύο κύριοι σκηνοθετούν με ενθουσιασμό και με πάθος ένα κείμενο που προσφέρεται για όλα αυτά. Είναι η ιστορία του κυρίου Θανάση Τριαρίδη, που κυλάει σαν νεράκι, είναι η αφήγηση που την κολακεύει, είναι όλα αυτά που ακούμε και μας αρέσει να τα ακούμε, γιατί μας κάνουν κάπως σαν παραμύθι. Ξέρετε, με το που «επισκεπτόμαστε» τέτοιες εποχές, λειτουργούμε λίγο και σαν παιδιά. Φυσικό το θεωρώ.
Η καμπάνα, που λέτε, ήταν τόσο τέλεια, που όχι μόνο ηχούσε μοναδικά. Θεράπευε κιόλας. Ήταν το στόμα του Θεού. Και ο άνθρωπος, σαν γνήσιος «αντιπρόσωπος» και το πιο άθλιο από όλα τα πλάσματα του Πανάγαθου, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την καμπάνα – που κάποια στιγμή, σε κάποια πόλη, που του θύμιζε πολλά, έφτιαξε εκείνος ο Σύριος χύτης – για ίδιο όφελος. Και εκείνη, κάποια στιγμή, σίγησε…
Είναι πανδύσκολο αυτό που επιχειρούν οι τέσσερις ηθοποιοί. Είναι τέτοια η αυτοσυγκέντρωση, που είχα την αίσθηση πως και η παραμικρή απόκλιση θα προκαλούσε χιονοστιβάδα από ανεπιθύμητες εξελίξεις. Εννοείται πως θα έχουν τα στεγανά τους, αλλά πρέπει να δείτε, πρέπει να παρακολουθήσετε. Η ροή είναι συναρπαστική και δένεται από τις ατάκες και τις κινήσεις των τεσσάρων. Σαν ζωντανός οργανισμός. Από το πώς ατακάρουν μέχρι το πώς ανταμώνουν για να χορέψουν. Από το πώς παράγουν τσιριχτούς ήχους – σεβόμενοι απόλυτα τα ιδιώματα και τις ντοπιολαλιές – στα παραδοσιακά τραγούδια, μέχρι το πώς πέφτουν στα πατώματα και πώς ανασκουμπώνονται για την επόμενη στιχομυθία.
Μου αρέσει πολύ που η ιστορία βρίσκεται εκεί μπροστά μας και δεν μένει τίποτα κρυφό. Είναι μια κατάσταση που ιντριγκάρει τον θεατή, γιατί, απλούστατα, μπορεί να παρακολουθήσει με άνεση και ακόμα-ακόμα να ταυτιστεί. Γιατί η ιστορία μιλάει στην ψυχή μας. Είναι ο πόνος ενός ανθρώπου, που το χάρισμα θα προτιμούσε να μην το έχει, αφού δεν είχε κανέναν να το μοιραστεί. Γι’ αυτό και τον βρήκαν στα βράχια. Ωραίο το μαχαίρι με τη χρυσή σκαλιστή λαβή, αλλά… μαχαίρι είναι. Και μάλιστα, δεν προορίζεται για την κουζίνα.
Μία παράσταση για τον άνθρωπο, για την καρδιά και τον νου του, για το χθες που δεν θέλει να αλλάξει, για το αύριο που φοβίζει, για την καμπάνα μέσα στο μυαλό μας, που στέκει μουγκή μέχρι την επόμενη φορά. Αν υπάρξει τέτοια. Πλησιάστε άφοβα.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments