Την πρώτη φορά που είδα τους Uriah Heep στη σκηνή, σκέφτηκα το αυτονόητο. Ο ορισμός της ιδεώδους συναυλίας. Πάμε για δυο ώρες, ακούμε, διασκεδάζουμε, συμμετέχουμε στα φωνητικά, τσαλαπατάμε τους στίχους και φεύγουμε με χαμόγελο και πλήρη ικανοποίηση. Let the music do the talking στη νιοστή δύναμη. Το ξέρουν, το ξέρουμε ότι το ξέρουν και κανείς δεν φέρει την παραμικρή αντίρρηση. Θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον ψυχάκιας για να αντιδράσεις σε μια τέτοια προσφορά ψυχαγωγίας.
Από τότε πέρασαν – ευτυχώς – πολλές φορές, εδώ στην Ελλάδα μας και εκτός συνόρων. Και οι Heep παραμένουν άψογοι, κορυφαίοι διασκεδαστές και μία μπάντα που μπορεί να παίξει τα πάντα. Δεν έπεφτε καρφίτσα στο Fuzz και η περιοδεία για τα πενήντα χρόνια ενεργούς παρουσίας και δισκογραφίας φτάνει στο τέλος της για τούτη τη χρονιά. Οι πέντε τους ήλθαν, μας γέμισαν μελωδίες και ελπίζουμε ότι κάπου κοντά θα είναι και η επόμενη φορά.
Πλήρες σετ, όπως πάντα. Θα συμφωνήσω με έναν φίλο που παρατήρησε ότι έλειψε το “Sympathy”, αλλά μιλάμε για ένα εντελώς χορταστικό show, που διήρκησε περίπου τρεις ώρες. Αρχικά, στήθηκε η σκηνή για ένα ακουστικό Live, που ζέστανε την ατμόσφαιρα. Και οι ίδιοι οι Heep αστειεύτηκαν με την κατάσταση, αναφέροντας ότι είναι και η support μπάντα σε αυτό το μοτίβο. Η πάγια επιλογή του θεόρατου Bernie Shaw να ανακατεύει τραγούδια και ιστορίες μας αρέσει πάντα και ο Mick Box, αυτός ο απίστευτος καλλιτέχνης, συνεπικουρεί με τον πιο συμπαθητικό τρόπο στον κόσμο.
Η συνέχεια δόθηκε με το full ηλεκτρικό κομμάτι, κατά το οποίο οι άνθρωποι μας πήραν – ξανά – τα μυαλά. Ο Phil Lanzon στα πλήκτρα είναι ένας μουσικός που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, μόνο θαυμασμό προκαλεί. Στο μπάσο βρίσκεται ο Davey Rimmer, με τον οποίο είχαμε πραγματοποιήσει συνέντευξη πριν λίγα χρόνια και μας είχε κάνει την καλύτερη των εντυπώσεων για τους τόνους του και τα πιστεύω του και ο οποίος παίζει απίθανα. Και στα τύμπανα… Όποτε τον βλέπω αρρωσταίνω. Όταν τον είχαν πρωτοπάρει και ήλθαν με τον Russell Gilbrook στην Ελλάδα, ήμουν σαν να με χτύπησε κεραυνός. «Συγγνώμη, τι είναι αυτός»; Αψεγάδιαστος, καταιγιστικός, πραγματικός διαφευντευτής των κρουστών ήχων.
Γέλασα και συγκινήθηκα. Μας ανέφεραν πως όταν είχε βγει το “Salisbury” και είχε μέσα το “Lady In Black”, δεν είχε γίνει θόρυβος και μάλλον πήγαινε να περάσει στο ντούκου. Μέχρι που ένας DJ από τη Γερμανία ξεκίνησε να παίζει αυτό το τραγούδι και – όπως είπαν και οι ίδιοι – έγινε viral και «εκείνη» είναι πάντα μαζί τους, από τότε. Εξαιρετική ιστορία πίσω από το ”Too Scared To Run”, με το άλμπουμ “Abominog” να κυκλοφορεί και να κερδίζει τη διάκριση «Δεύτερο χειρότερο εξώφυλλο της χρονιάς»! Ναι, ακούσαμε και την «αναφορά» στον Ozzy, ελέω των δύο μουσικών που επέστρεψαν τότε.
Γελάσαμε και συγκινηθήκαμε. Όπως πολύ συγκινητικά ήταν τα video, με φωτό από τη μπάντα από διάφορες φάσεις της ζωής της. Παλαιά και τωρινά μέλη, όλοι όσοι πέρασαν και έμειναν ή έφυγαν, όλοι όσοι, δυστυχώς, δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Και σε τελική ανάλυση, οι πέντε τους. Οι συνεχιστές μιας τεράστιας κληρονομιάς. Μην το ξεχνάτε, μιλάμε για μία από τα κορυφαία Ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών, ισάξιο των γιγάντων του ιδιώματος.
Δεν το έχω ξαναδεί σε συναυλία να ευχαριστεί το γκρουπ ή ο καλλιτέχνης όλο το προσωπικό. Και οι Heep το έκαναν αυτό στο απόλυτο. Ευχαρίστησαν τους πάντες, ακόμα και τους οδηγούς των πούλμαν/φορτηγών της περιοδείας. Υπέροχη κίνηση από την ομαδάρα, που δείχνει ότι κατέχει ακριβώς το νόημα της όλης υπόθεσης. Πρώτα απ’ όλα η ομάδα. Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν υπήρχαν, τότε οι περιοδείες δεν θα ήταν εφικτές. Πλήρες το χειροκρότημα και διαρκές.
Και πάμε στο παρατράγουδο της βραδιάς. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο γιαλός είναι στραβός. Απόψε φάνηκε ότι στραβά αρμενίζουμε και μάλιστα τεκμηριωμένα. Κάποιος κύριος από το στρατόπεδο των «διαχειριστών» της μπάντας και συγκεκριμένα ο tour manager, ο οποίος μάλιστα κάνει και τα φώτα στις συναυλίες των Uriah Heep, αποφάσισε ότι δεν θα μπουν οι έχοντες photo-pass στο photo-pit. Δεν θα βγουν φωτογραφίες από εκεί. Μάλιστα… Πότε το ανακοίνωσε αυτό ο εν λόγω κύριος; Μερικά λεπτά πριν ξεκινήσει το Live.
Δύο τα κρατούμενα εδώ. Πρώτον, το να απαγορεύεις στους φωτογράφους να κάνουν τη δουλειά τους, είναι το λιγότερο φασιστικό. Κάποιοι από εκείνους ζουν από αυτό το πράγμα. Δεύτερον, το ότι επέτρεψες φωτογραφίες την προηγούμενη μόλις μέρα στη Θεσσαλονίκη και προφανώς σε όλη την περιοδεία, σε κάνει αυτόματα ανακόλουθο και σε βαφτίζει αντί-επαγγελματία. Δεν σεβάστηκες τον διοργανωτή, που λειτούργησε αλάνθαστα και έφτιαξε μία συναυλία που τελείωσε νωρίς και επέτρεψε στον κόσμο να πάει σπίτι του ό,τι ώρα επιθυμεί. Δεν σεβάστηκες τους φωτογράφους, που μπλοκάρησες και ακύρωσες, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Δεν σεβάστηκες ούτε καν το ίδιο το συγκρότημα, που θα διαβάσει γι’ αυτό και θα αναρωτηθεί. Και όχι άδικα. Σου πρέπει ένα τεράστιο “Fuck Off” και ελπίζω, την επόμενη φορά που θα έλθουν οι υπέροχοι αυτοί μουσικοί στην Ελλάδα, να μπορέσω να στο πω κατάμουτρα.
Το κλείσιμο, επιβεβλημένο φυσικά, του “Easy Livin’”, ήταν απλά ο ιδανικός επίλογος. Μία μπάντα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια συμφωνική ορχήστρα. Η τέχνη χρόνια δεν κοιτά, για να παραφράσουμε με αγάπη. Πολλά συγχαρητήρια για την εμφάνιση και τη διοργάνωση. Εύχομαι πάντα τέτοιες επιτυχίες.
Κώστας Κούλης
Acoustic Set
Circus, Tales, Free Me, Come Away Melinda (The Weavers), Confession, Rain, The Wizard / Paradise / Circle Of Hands, Lady In Black
Electric Set
Against The Odds, The Hanging Tree, Traveller In Time, Between Two Worlds, Stealin’, Too Scared To Run, Rainbow Demon, What Kind Of God, Sunrise, Sweet Lorraine, Free ‘n’ Easy, July Morning, Gypsy, Easy Livin’
