Ξεκίνησε το 2002 και περπατά αγέρωχο. Γίνεται από ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο, τον τρόπο, τη μουσική και τους συνανθρώπους τους. Chania Rock Festival, edition 2023 και το ταξίδι στα Χανιά μοιάζει αυτοσκοπός. Ανεξερεύνητη γαία μέχρι τώρα, αγαπημένη yeah από δω και πέρα. Επισκεπτόμαστε την πόλη των Χανίων και το Θέατρο Ανατολικής Τάφρου. Υποσχέσεις για ένα γεμάτο διήμερο και όχι μόνο.
Πέρασα μια βόλτα το μεσημέρι, να δω πώς και τι. Ο Σάκης Τόλης και η υπέρ-ομάδα του πρόκειται να ξεκινήσουν soundcheck σε λίγα λεπτά. Μόλις έχουν τελειώσει ο Geoff Tate και η αρμάδα του. Εκεί συναντώ και τους διοργανωτές, τον Νίκο Αθηναίο και τον Γιάννη Αναστασάκη. Οι απαραίτητες συστάσεις και μερικές θύμησες για προηγούμενες χρονιές και κατοικίες πολύ κοντά η μία στην άλλη. Τα χαμόγελα μοιράζονται αφειδώς, οι χειραψίες το ίδιο. Θα είμαστε παρόντες το απόγευμα. Από την αρχή. Όπως πρέπει…
Λίγο μετά τις πεντέμισι ξεκινά η γιορτή. Πρώτη μπάντα στη σκηνή οι Passengers In Panic. Ο ήλιος βαράει καλά, σκιά εκτός σκηνής υπάρχει σε πολύ λίγα σημεία και ο κόσμος που έχει αρχίσει να εισέρχεται στον χώρο, ψάχνεται λιγάκι, για το πού είναι καλύτερα να κάτσει για τα επόμενα λεπτά. Τα παιδιά εννοείται ότι δεν μασάνε. Ξεκινούν το LiVE τους και παίζουν σαν να είναι ιδανικές οι συνθήκες, παρά το γεγονός ότι τρώνε εξακόσιους βαθμούς στο κεφάλι. Το μοτίβο είναι Μέταλ, είναι φολκλόρ, είναι γεμάτο μελωδίες, που θυμίζουν τα της Ελλάδας, που σε κάνουν να θέλεις να κουνήσεις το κεφάλι σου πέρα δώθε. Μεικτό το κουαρτέτο, δύο αγόρια και δύο κορίτσια και τα τραγούδια παίζονται με άνεση, συμπράττουν με προ-ηχογραφημένα και δίνουν ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα. Είναι από τις μπάντες που πολύ ευχαρίστως θα πήγαινα να τη δω να παίζει μόνη της.
Echoes Of Death, Shipwreck, Amnesia, Tsampasin, Life At Its Best, To Stain
Επόμενο γκρουπ στη σκηνή οι Prince Of Lilies, ένα τρίο δυναμικό, που φλερτάρει με το Punk, με το άπλυτο Ροκ, με διάφορα γκαράζ διαφόρων πόλεων (μπορείς να με λες και Jet City, δεν θα σε μαλώσω), διαφόρων χωρών. To Ηράκλειο είναι το ορμητήριό τους, οι ΗΠΑ το επιστέγασμά τους.
Ο Pyn Doll είναι επικοινωνιακός, μιλά στα αγγλικά και στα ελληνικά, αναφέρεται φυσικά στην Καλιφόρνια και κεντρίζει το ενδιαφέρον των θεατών, που συνεχώς πληθαίνουν. Η κυρία Isis Queen στο μπάσο παροτρύνει για πιο ενεργή συμμετοχή και η ομάδα τελειώνει το σετ της με τραγούδι αφιερωμένο στην ίσως μεγαλύτερη διάνοια των τελευταίων εικοσαετιών, τον Stephen Hawking.
Ο Σάκης Τόλης, ο μπροστάρης των Rotting Christ, έχει έλθει στο Ηράκλειο με το προσωπικό του σχήμα, για να παίξει από το πρώτο του σόλο άλμπουμ, “Among The Fires Of Hell”. Μαζί του μερικοί από τους κορυφαίους Έλληνες μουσικούς του ιδιώματος και ακόμα παραπέρα.
Στο μπάσο ο Ηρακλής Μπουζιώτης, στην κιθάρα ο… θα το αποκαλύψουμε εν ευθέτω και στα τύμπανα ο τεράστιος Φώτης Μπενάρντο. Dream team, έτσι; Ξεκινούν, τσακίζουν κόκαλα, ο Σάκης ευχαριστεί συνέχεια και επικοινωνεί με το κοινό έτσι όπως μόνο εκείνος ξέρει. Τα τραγούδια ακούγονται πολύ ευχάριστα και ίσως να αποτελούν και ένα ωραιότατο μονοπάτι ένωσης με αυτά που έρχονται να πουν οι headliners της βραδιάς.
Κάποια στιγμή ρωτά αν θα θέλαμε να παίξουν ακόμα ένα τραγούδι από Rotting Christ… Είναι ο Πάπας Καθολικός, Σάκη μου; «Του Θάνατου» λοιπόν, από το “Rituals”, αγαπημένο μου πολύ, απωθημένο μου πολύ και ενωμένο με το νησί της Κρήτης, αφού πρόκειται για διασκευή στο αθάνατο έπος που έχει τραγουδήσει ο πολύ μεγάλος, παρά πολύ μεγάλος, Νίκος Ξυλούρης. Δέκα στα δέκα για τα παιδιά μας και αρχίζει να ανταμώνει το φως με το σούρουπο; Περίπου, ακόμα μέρα είναι.
The Silence, My Salvation, Among The Fires Of Hell, The Dawn Of A New Age, We The Fallen Angels, Live With Passion – Die With Honour, Nocturnal Hekate (Daemonia Nymphe), Holy Mountain (Rotting Christ), Tou Thanatou (Rotting Christ)
Με φως ανεβαίνουν στη σκηνή ο Geoff Tate και η μπάντα του, για ένα ακόμα ραντεβού σε ελληνικό έδαφος. Ο εκπληκτικός τραγουδιστής έχει υποσχεθεί ακόμα μία δόση “Operation: Mindcrime” και η βελόνα θα πει ψέματα για μία ακόμη φορά. Ξεκινούν με το “Anarchy–X”, εννοείται, ο Αμερικανός εισβάλει και… ΧΑΜΟΣ στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου, με τον κόσμο να ωρύεται. Για όση ώρα βρίσκομαι στο photo pit, γυρνάω και βλέπω τις πρώτες σειρές. Χτυπιούνται, τραγουδούν τους στίχους, συγκινούνται, ουρλιάζουν. Είναι τρελό το γκελ του άλμπουμ στο ελληνικό μενταλιτέ, το ίδιο και ο αντίκτυπος του θεόρατου Tate. Οι μουσικοί του ιδρώνουν, κορώνουν και παίζουν. Πώς είπατε; Αν έγιναν λαθάκια; Συγγνώμη, ξέρετε κάνα LiVE χωρίς λάθη εσείς; Όχι, όχι, οι RUSH ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ!
Ο Tate αποδεικνύει έτι περισσότερον ότι είναι συγκλονιστικός στις χαμηλές συχνότητες και ερωτεύσιμος στα ψηλά. Οι τραγουδάρες του O:M παρελαύνουν υπερήφανα, ο λαιμός πάει να κλείσει, λίγο μετά το “Breaking The Silence”, αρνείται όμως να υπακούσει τη λογική. Συνεχίζει παρέα με τον αδάμαστο GWT, ο οποίος χρησιμοποιεί τεχνική και ευφυία για να σερβίρει ένα θαυμαστό πακέτο μελωδίας και συγκίνησης. Ο λαιμός μας δεν αντέχει μετά το “Eyes Of A Stranger”. Πρέπει όμως, γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ο Tate ρωτά αν θέλουμε να ακούσουμε κι άλλο. «Ξέρετε, με αυτό το τραγούδι δημιουργήθηκαν σχέσεις, τελείωσαν σχέσεις, γεννήθηκαν παιδιά, ‘συνελήφθησαν’ παιδιά»… “Silent Lucidity” και η Lucy των ονείρων είναι ένα διαμάντι στον ουρανό. Το “Jet City Woman” είναι πάντα μία καλή αφορμή για να τραγουδήσουμε παρέα, να ξεκάνουμε τον λαιμό μας και να κουνήσουμε και εμείς το δάχτυλο σαν δείκτη ρολογιού στο “tick tick away”, όπως έχουμε μάθει να κάνουμε εδώ και χρόνια.
To “Take Hold Of The Flame” παίζεται χωρίς την εισαγωγή. Κατευθείαν μετά την «υψηλή νότα». Το θέμα και καπάκι κουπλέ. Δεν μου αρέσει. Δεν το θέλω έτσι. Από την αρχή, Geoff. Από την αρχή, αστέρι μου και θα φιλάμε το χώμα που πατάς, μην σε νοιάζει. Κλείνουν με το “Queen Of The Reich”, μέσα σε τρελό χειροκρότημα και αλαλαγμούς λατρείας. Τι ήταν αυτό που ζήσαμε; Και πού να δείτε τι είναι αυτό που μας ετοιμάζει για του χρόνου…
ΟΛΟ το Ο:Μ, Silent Lucidity, Jet City Woman, Take Hold Of The Flame, Queen Of The Reich
Paradise Lost. Πάντα αγαπητοί στην Ελλάδα, πάντα αγαπημένοι μας και πάντα μία περίπτωση καλή, για να περάσεις ακόμα πιο καλά σε μία συναυλία. Έχουν ξανάλθει στα Χανιά, τους αρέσει που ξανάρχονται μεά από μια δεκαπενταετία, αν και ο Mackintosh μας έλεγε ότι κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτή τη ζέστη. Τι να γίνει, μάτια μου, δεν βλέπεις ότι τα τριανταεξάρια είναι στην ημερησία διάταξη;
Παίζουν από το “Icon”, από το “Draconian…”, από το “One Second”… Παίζουν διάφορα, απευθύνονται συνέχεια προς το κοινό και ο Nick Holmes δεν σταματά να αστειεύεται και να τσιγκλά. «Θα θέλαμε τον Geoff Tate σ’ αυτό το τραγούδι». Αμ δεν του το ‘λεγες στο ξενοδοχείο πιο νωρίς, να έχουμε ένα ντουέτο never before και never again, να τους τρελάνουμε όλους;
Η μπάντα παίζει εξαιρετικά, όπως πάντα. Από την αρχή της εμφάνισής της έχει για σύμμαχό της το σκοτάδι, τα φώτα και οι καπνοί φτιάχνουν ατμόσφαιρα, οι τέσσερις σύντροφοι ακούγονται αλφάδι και ο – πάντα καινούργιος – ντράμερ, Guido Montanarini, συνοδεύει με μπρίο και κορυφαία τεχνική. Ο Halms δείχνει απλά ευτυχής. Δεν συγκράτησα κανένα από τα αστεία του, γιατί απλούστατα προτιμούσα να γελάω όταν τα έλεγε, παρά να τα σημειώνω. Και να αναφέρω εδώ, για μία ακόμα φορά, πως δεν νομίζω να υπάρχει ευτυχέστερος των μουσικών από τον κύριο Aaron Aedy, ο οποίος κοπανιέται ντελικάτα για όση ώρα διαρκεί το σετ. Πάντα!
The Enemy, Hallowed Land, Faith Divides Us – Death Unites Us, As I Die, True Belief, Forever Failure, Gothic, The Last Time, Requiem, Say Just Words, One Second, The Devil Embraced, No Hope In Sight, Embers Fire, Ghosts
Λίγο πριν την εμφάνιση των Άγγλων, η οργανωτική επιτροπή ανεβαίνει στη σκηνή. Ανακοινώνει πως για δεύτερη συνεχή χρονιά το φεστιβάλ είναι sold out, ανακοινώνει επίσης πως ο διαγωνισμός «Γιώργος Μανουσέλης», του οποίου ο νικητής κερδίζει μία θέση στο billing (φέτος είναι οι Passengers In Panic), θα συνεχιστεί και εισπράττει πολύ και ειλικρινές χειροκρότημα. Αυτά είναι, παιδιά μου! Πάντα τέτοια!
Κώστας Κούλης
Αντί για επίλογο: η επιβίβαση είναι άνετη και ήπια. Όταν μάλιστα άκουσα από τα μεγάφωνα ότι “η κουζίνα μόλις άνοιξε”, χαμογέλασα, με μία εσάνς/επικάλυψη οκτάχρονης σκανδαλιάρικης χαρμολύπης. Πέρασα το βράδυ διαβάζοντας το “Confess” και χάρηκα το ξημέρωμα στη Σούδα. Το λεωφορείο για την Κεντρική Αγορά έφυγε μετά από πολύ λίγα λεπτά. Η άφιξη στο ξενοδοχείο, το χάζεμα, το ότι είναι ακόμα εννιά παρά πέντε το πρωί, το καφενεδάκι με τις καρέκλες να δείχνουν προς τη θάλασσα, η θέα προς το μπλε. Μονός ελληνικός μέτριος, γλυκό κεράσι, προσμονή, σοκολάτα ζεστή – τα ύστερα του κόσμου – και γνήσια ανυπομονησία. Κοπάνημα, πολλές φωτό, ανακάτεμα μουσικών δρώμενων. Γνωριμίες, ανταμώματα, αγκαλιές, γέλια, χαρές. Μακάρι να ήταν πάντα έτσι η ζωή μας. CRF, σε ευχαριστώ! Πολύ!
