Αρχίζουν να έρχονται οι μουσικοί. Να ανεβαίνουν στη σκηνή και να παίρνουν τις θέσεις τους. Τελειωμό δεν έχουν! Καλά, το πόσο μου αρέσει να χάνω το μέτρημα με τα μέλη μιας συμφωνικής ορχήστρας… Το πρώτο βιολί σκάει τελευταία για την επίσημη καταμέτρηση και μετά… ο μαέστρος φυσικά! Ο Alexandre Desplat, ο συνθέτης των μεγάλων soundtrack, ο τροπαιούχος των Όσκαρ και των Χρυσών Σφαιρών, των BAFTA και των Σεζάρ, βρίσκεται μπροστά μας, στο πόντιουμ και πρόκειται να διευθύνει την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, παίζοντας μουσικές δικές του, τις οποίες έχουμε ακούσει και ξανακούσει μέσω των ταινιών στις οποίες φιλοξενούνται και όχι μόνο.
Ο ίδιος, λυτός και ευγενής, όπως πάντα, απευθύνεται στο κοινό, χαιρετά και κάποια στιγμή εστιάζει εκεί μπροστά, στις πρώτες σειρές. «Η οικογένειά μου» λέει και γίνεται δέκτης φρενήρους χειροκροτήματος. Η σύζυγος και η κόρη του. Για τις οποίες μας είπε, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε λίγες μέρες πριν, ότι έχουν τέλειο μουσικό αυτί ήτοι perfect pitch. Οι θεατές περιμένουν το σινιάλο του. Δεν κρατά μπαγκέτα. Χρησιμοποιεί τα χέρια του για να διευθύνει.
Διάφοροι ρυθμοί, διάφορα μέτρα, διάφορες ενορχηστρώσεις. Από τα επικά περάσματα σε λυρικές προσεγγίσεις και διαδρομές, σε σημεία που κρεσεντάρουν τα όργανα, σε ήπιες θάλασσες μελωδικές. Ο ίδιος ξέρει απ’ έξω κάθε νότα, κάθε παύση, κάθε σημείο, οι πάρτες βρίσκονται στη διάθεσή του ως επικουρικά βοηθήματα. Οι βιρτουόζοι της ορχήστρας έχουν προπονηθεί, είναι – όπως πάντα – κλινικοί και άνετοι. Τα tutti είναι αξιαγάπητα.
Παρακολουθώντας τον να διευθύνει, αντιλαμβανόμαστε την αγάπη του γι’ αυτό που κάνει. Έχοντας γράψει μουσικές που δεν θα πεθάνουν ποτέ, λόγω της αποτύπωσής τους σε δίσκους και σελιλόιντ, ο ίδιος αισθάνεται σαν ο μπαμπάς τους. Είναι η περιουσία του, η κληρονομιά του, η ίδια του η ευδαιμονία. Θα μπορούσε να πάει στο βουνό και να παίζει φλάουτο, απελευθερωμένος απ’ όλους και όλα. Θα μπορούσε να έχει έπαρση από εδώ μέχρι το πέμπτο φεγγάρι του Δία, λόγω της τεράστιας επιτυχίας που έχει κάνει. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα απ’ αυτά. Θέλει να δημιουργεί μουσική. Του έρχονται μελωδίες στο μυαλό, τις αποτυπώνει και πάει παρακάτω. Του έρχονται μουσικές σκέψεις και τις γράφει, για να τις επεξεργαστεί αργότερα. Η μουσική είναι η ζωή του.
Θα γυρίσει πολλές φορές προς το κοινό, για να χαιρετήσει και να χειροκροτηθεί. Θα γνέψει στην ορχήστρα. Θα γίνει πομπός και δέκτης. Η μουσική κάνει καλά τη δουλειά της. Ο κόσμος το απολαμβάνει. Παρακολουθεί τη συναυλία. Πολύ λίγα τηλέφωνα στον αέρα. Ίσως τελικά να υπάρχει γιατρειά… Αν εξαιρέσουμε κάποιες παρουσίες, που βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να το μοιραστούν με τους «ακολούθους» τους, όλα είναι μια χαρά. Καλά, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τις εν λόγω παρουσίες. Μόνο να τις αγνοήσουμε. Ας αφήσουμε τη μουσική λοιπόν να κάνει τη δουλειά της. Εκείνη ξέρει. Πολύ καλύτερα από εμάς.
Θα θέλαμε πολύ να βρισκόμαστε στον χώρο που δημιουργεί ο Desplat. Να τον δούμε να παιδεύεται και στο τέλος να μεγαλουργεί. Μόνος του, χωρίς ορχήστρες και λοιπές παροχές. Μόνος του. Εκείνος, η ευφυία του και το πεντάγραμμο. Αυτή θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία…
Κώστας Κούλης
