Οκτώ και κάτι το βράδυ. Πραγματοποιείται απόβαση στη σκηνή του Gagarin. Οι Suicidal Angels αναλαμβάνουν να μας πάνε βόλτα στο παλιό καλό Thrash, όπως το οριοθέτησαν οι Slayer και τα τρία μεγαθήρια της Γερμανίας. Πολύ καλές παίχτες όλοι τους, με τον Gus Drax να shredάρει δέκα εκατομμύρια νότες ανά μιλισεκόντ, με τον Ορφέα, που άστραψε και βρόντηξε, με τον Άγγελο, που δεν άφησε κάτι όρθιο με τις μπαταριές των χαμηλών συχνοτήτων και με τον Νικόλα πίσω από το μικρόφωνο, να ξεριζώνει Σεκόγιες και να είναι παράλληλα ο πιο ευγενής άνθρωπος του κόσμου.
Το κουαρτέτο μπήκε με όρεξη και τελείωσε μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων. Τραγούδια από όλες τις δουλειές τους, με το “Years Of Aggression” να μου θυμίζει ευχάριστες εκείνες τις ακροάσεις που κάναμε, γράφοντας τότε την παρουσίαση.
Μας ευχαρίστησε πολλές φορές. ΠΟΛΛΕΣ φορές όμως! Και ήταν πάντα εκεί ο μπροστάρης τους. Να μιλήσει για το κοινό, να ζητήσει όλα τα κωλοδάχτυλα να υψώνονται, να μας πει ότι τους λείψαμε. Είχαν να μας έλθουν αρκετό καιρό, ας όψονται όλα αυτά τα ακραία που μας έτυχαν τα τελευταία χρόνια. Ο ήχος ήταν σχετικά χαμηλά σε ένταση και – το ξαναγράφω για να το τονίσω ακόμα περισσότερο – το επικροτώ αυτό, γιατί έτσι μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο την τεχνική και την τέχνη των παιδιών.
Τους περιμένουμε ξανά τους Αγγέλους, αυτή τη φορά με ένα δίωρο δικό τους και πολύ ξύλο εκεί, στις μπροστινές σειρές. Να παίζουν το “Capital Of War” και όντως να γίνεται πόλεμος από κάτω.
Apokathilosis, Endless War, Bloodbath, Bloody Ground, D.I.V.A, Reborn In Violence, Front Gate, Years Of Aggression, The Sacred Dance With Chaos, Born Of Hate, Capital of War
Μου αρέσει αυτή η μπάντα, μου αρέσει ο τρόπος που ο Anton Kabanen συνεχίζει να μας τρελαίνει με μελωδίες τόσο φρέσκιες, αλλά και παλιές συνάμα. Μου αρέσει που αυτό το disco metal ή όπως αλλιώς το έχουν βαφτίσει οι ειδήμονες των ειδών μουσικής, που δεν με ενδιαφέρει κιόλας – να λέμε αλήθειες – τι ακούω, αρκεί να κάνει την ψυχή μου να σκιρτά, εκεί είναι το θέμα όλο με τη μουσική. Αν σου κάνει κλικ, μένει για πάντα μέσα σου. Και ναι, οι Beast In Black έκαναν γερό κλικ από το πρώτο τους άλμπουμ. Δεν ήταν μόνο που ο Γιάννης Παπαδόπουλος έχει την υπέρτατη φωνάρα (γεια σου, τσολιά μου!), είναι που και η μουσική που παίζει η μπάντα του ανοίγει όλες τις φωνητικές πόρτες, έχει μια απίστευτα ορμητική αύρα που σε παίρνει σαν ανεμοστρόβιλος, θες δεν θες.
Η εμφάνιση των Beast που παρακολουθήσαμε ήταν το απόλυτο πάρτι. Ναι, πάρτι μουσικής, πάρτι από εκείνα τα παλιά με τη ντισκόμπαλα στη μέση, που στροβιλιζόσουν στην πίστα όλο το βράδυ. Στο κατάμεστο Gagarin το κέφι ήταν το λιγότερο εκρηκτικό. Δεν είχα ξαναζήσει τέτοια αποθέωση σε μπάντα από το κοινό, τέτοια διάθεση, να μην σταματά ο κόσμος να κινείται, να χορεύει, να τραγουδά.
Ο Γιάννης εκνευριστικά τέλειος, ο Anton να απολαμβάνει τον χαμό που προκαλούσε, ο Kasperi, τρελό ποζέρι με όλη τη σημασία της λέξης, απίστευτα παιχνιδιάρης και επικοινωνιακός, ο Máté στητός αλλά και ενεργητικός, όργωνε τη σκηνή. Όσο για τον απίστευτο ντράμερ Atte, δεν έχω λόγια να περιγράψω την αστείρευτη ενέργειά του. Η μπάντα δεν είχε έρθει όμως λυτή και απέριττη, κουβαλούσε και το διαγαλαξιακό σκηνικό ή αλλιώς την κυρία Πόπη αριστερά της σκηνής και την κυρία Σούλα εκ δεξιών. Ναι, τους έδωσα ονόματα, τι θέλετε τώρα; Οι εν λόγω κατά το ήμισυ λοιπόν κυρίες (δείτε τις φωτό) ήτο μέσα σε κάψουλες. Το όλο σκηνικό ήταν παρμένο από το τελευταίο άλμπουμ των Beast In Black «Dark Connection”.
Ένα από τα καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει και ανυπομονώ να παρακολουθήσω ξανά.
I am Crazy, Mad, Insane… about Beast In Black!
Cheers!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Έχει πάει σχεδόν δέκα παρά είκοσι. Πριν ξεκινήσουν οι Suicidal Angels και πριν βγουν οι Beast In Black, ακούγαμε Heavy Rock «από τα παλιά». To “Kiss Me Deadly”, το “Bark At The Moon”, το “No One Like You”… Παράλληλα χαζεύαμε τα σκηνικά των διεθνών. Φιλανδία, Ουγγαρία, Ελλάδα… Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές. Χρονοκάψουλες, ομοιώματα γυναικών… Τι θα γίνει απόψε; Θα μπούμε στη DeLorean του Kabanen, του Γιάνναρου και των υπολοίπων παιχταράδων και θα πάμε πού; Αμέσως, αμέσως. Σκάνε οι ΒΙΒ και από την αρχή δείχνουν τις προθέσεις τους. Πέρα από το ότι παίζουν χαρτί, είναι τόσο ενθουσιασμένοι, που το μεταδίδουν επιτόπου σε όλους μας. Ρωτήστε όλα τα παιδιά που ήταν στο photo pit μαζί μου. Ο Kasperi Heikkinen μας χαμογελούσε συνεχώς, πόζαρε, έκανε γκριμάτσες, μας έδειχνε και ξανά πάλι χαμόγελα. Ο Máté Molnár στο μπάσο ήταν επίσης χαμογελαστός και πολύ άνετος. Ο Atte Palokangas στα τύμπανα, κλασσικά καταιγιστικός, αποδεικνύοντας ότι είναι σπουδαίος μουσικός. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Είναι τέτοιο το λαρύγγι του που τον έχει εκτοξεύσει στους καλύτερους τραγουδιστές του ιδιώματος τα τελευταία δέκα χρόνια. Και στην Αθήνα έλαμψε πραγματικά. Ο Anton Kabanen πάλι… Οι ΒΙΒ είναι το παιδί του, ο νταλκάς του, η καψούρα του και το όραμά του. Αυτός έστησε το όλο πρόγραμμα. Τα σκηνικά είναι δική του ιδέα και κατασκευή, μαζί με έναν ακόμα συνεργάτη του. Απόψε παίζει, δίνει χώρο στους συμπαίχτες του και καμαρώνει για το τάλαντο και την απόδοσή τους.
Παίχτηκαν πολλά από τα hit, όπως το “Crazy, Mad, Insane”, κατά το οποίο τρελάθηκε όλο το Gagarin, όπως το “Unlimited Sin”, κατά το οποίο οι φωνές πήγαν στο ταβάνι, όπως πολλά άλλα. Οι ΒΙΒ επιστράτευσαν ακόμα και μπαλόνια, για να κάνουν την ατμόσφαιρα πιο γιορτινή και το πέτυχαν στο απόλυτο. Δεν ξέρω τι άλλες συναυλίες θα σκάσουν για το 2023, το μεγαλύτερο όμως πάρτι έγινε κάπου στη Λιοσίων και ο κόσμος θα έχει να το λέει για καιρό.
Πώς είπατε; Τίγκα στα προ-ηχογραφημένα; Γιατί, σας χάλασε; Σας ενοχλεί που οι άνθρωποι έχουν δουλέψει για να ακούγονται όλα όπως πρέπει; Η εξτραβαγκάνζα πρέπει να είναι πλήρης και να βουλώνει στόματα και το κατάφεραν πολύ εύκολα οι πέντε τους. Μακάρι να ήταν και το ΡΑ τέτοιο, που να απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο τις μουσικάρες της μπάντας.
Highlight της βραδιάς; Μπορεί. Έτσι ξεκίνησε και την κουβέντα ο Γιάννης. «Το πιο καλό απ’ όλα εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι μπορώ να λέω ό,τι θέλω και αυτοί εδώ οι μαλάκες να μην καταλαβαίνουν τίποτα». Εννοείται ότι γέλασαν ακόμα και οι προβολείς, ενώ στη συνέχεια είχαμε μια γρήγορη εναλλαγή ατακών, με αποκορύφωμα αυτή του μπασίστα, ο οποίος είπε πως «Μάλλον χρειαζόμαστε καινούργιο τραγουδιστή». Εξαιρετική η ατμόσφαιρα, στα κόκκινα ενθουσιασμός και πώρωση.
Τελευταίο κομμάτι του set το “End Of The World”, το οποίο είναι και προσωπικό αγαπημένο. Ο χαμός ο ίδιος! Πέρας ακρόασης γύρω στις ένδεκα και δέκα, με τη μπάντα να φωτογραφίζεται και στη συνέχεια να επικοινωνεί. Είπαμε, το κορυφαίο πάρτι της χρονιάς έγινε στο Gagarin. Αδημονούμε ήδη για την επόμενη εμφάνισή τους.
Blade Runner, Eternal Fire, Die By The Blade, Revengeance Machine, Unlimited Sin, The Fifth Angel, Moonlight Rendezvous, Crazy, Mad, Insane, Sweet True Lies, To The Last Drop Of Blood, Oceandeep, Dark New World, Beast In Black, Hardcore, Born Again, Blind And Frozen, Cry Out For A Hero, One Night In Tokyo, End Of The World
Κώστας Κούλης
Αν δεν σας αρέσει το μουσικό στυλάκι των Beast In Black, καλά κάνει και δεν σας αρέσει. Αφήνετε έτσι χώρο σε εμάς, που μας αρέσει, να γουστάρουμε ακόμα περισσότερο. Τόσο απλά, τόσο καλά.
