Και μόνο που υπήρξε ιδρυτικό μέλος των The Velvet Underground, αποτελεί ιστορία και μνημείο από μόνο του. Βάζω την ιστορία μέσα στο κόλπο, γιατί μουσικά… Προσωπικά θεωρώ ότι οι The Velvet Undergound δεν προσέφεραν τίποτα στη μουσική. Όλο το hype στηρίχθηκε αλλού. Και συνεχίζει να στηρίζεται. Πώς είπατε; Δεν ξέρω τι μου γίνεται; Μμμ… Μπορεί να μην έχετε και δίκιο. Θα κάνουμε κουβέντα και θα τα βάλουμε κάτω. Ο John Cale όμως… Τι καλλιτέχνης είναι αυτός, ρε φίλε! Δεκαεφτά σόλο άλμπουμ, άλλα τόσα και περισσότερα ελέω συμμετοχών και συμπράξεων για Soundtrack και λοιπά. Ο πολύ-παίχτης, ο πολύ-μουσικός, ο συνθέτης, ο παραγωγός. Όλα μαζί και καθένα μόνο του.
Φέτος εξαπέλυσε το άλμπουμ “Mercy” και στην ουσία ήλθε να το υποστηρίξει, πέρα από την καψούρα του για το Ηρώδειο, στο οποίο πάντα ήθελε να παίξει. Έχω την αίσθηση πως δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανθρώπινος και πιο χαρακτηριστικός αυτός ο νταλκάς. Όταν είδα τους Foo Fighters να παίζουν πριν κάποια χρόνια – εντάξει, το ’17 – και έπαθα την πλάκα μου με την ανταπόκριση του κοινού, μου καρφώθηκε στο μυαλό ότι κάθε καλλιτέχνης, ανεξαρτήτως ιδιώματος, θέλει να παίξει σε αυτό το άγιο μάρμαρο, για να διαγράψει ακόμα μία γραμμή από τη bucketολίστα του.
Περίπου δέκα λεπτά μετά τις εννιά, οι μουσικοί της Athens Philarmonia Orchestra και η μπάντα του Cale πήραν τις θέσεις τους. Χειροκρότημα από το κοινό, το οποίο δεν γέμισε το Ηρώδειο, ήταν όμως τόσο-όσο. Πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, υποψιασμένοι θεατές και ίσως το καλύτερο κλίμα για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Ο John Cale εμφανίζεται τελευταίος, ντυμένος στα μαύρα και καταχειροκροτείται. “Athens, nice to see you” και πάμε για να ξεκινήσει η γιορτή. Τα τραγούδια άψογα παιγμένα, ιδίως με την αρωγή της ορχήστρας και δη των πνευστών, που κάνουν τα θέματα τόσο μπαρόκ και τόσο μεγάλα. Οι μουσικοί είναι όλοι τζιμάνια. Κάποιες φορές αρκεί ένα τσικ από τις κιθάρες για να δοθεί σωστά ο χρόνος, κάποιες φορές σκάνε όλοι μαζί, ελέω μαέστρου και κάποιες φορές περιμένουν.
Περιμένουν το κούρδισμα, περιμένουν να βρει τις παρτιτούρες του ο Cale, ο οποίος κάποια στιγμή κόλλησε και απέσπασε ένα θορυβώδες χειροκρότημα «στοργής». Έτσι χαλαρό όπως τον είδα, σκέφτηκα πως «Να, ο τύπος κάνει πρόβα, με μερικές χιλιάδες κόσμο». Τόσο άνετος, τόσο ακομπλεξάριστος, τόσο απλός. Παίζουν το “Sunday Morning”. Το έχει προλογίσει – αυτό το τραγούδι λέγεται “Sunday Morning” – και οι Velvet επευφημίες ακούστηκαν μέχρι το Θησείο! Ο ίδιος έπαιξε και κιθάρα, ηλεκτρική και ηλεκτρακουστική, πλήκτρα και όχι μόνο. Παίζει εξακόσια πενήντα δύο όργανα ο τύπος, δεν μασεί πουθενά. Το ψυχεδελικό και το πομπώδες μας συνόδευαν παντού, παρέα με τη φωνάρα του. Τι φωνή βγάζει ακόμα ο άνθρωπος! Πόσο συμπαγής, πόσο γλυκιά… Σας θύμισε και λίγο Floyd όλο αυτό, έτσι; Αν έλεγε το… Άστο, άστο! Οι ευσεβείς πόθοι δεν αποτελούν κομμάτι ανταπόκρισης συναυλίας.
Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε, κοιτάζω τον υπόλοιπο κόσμο. Δίπλα μου κάθονται δύο κυρίες, επίσης μεσόκοπες, οι οποίες λένε δυο τρεις λέξεις, χαμηλόφωνα, πριν από κάθε τραγούδι του. Οι υποψιασμένοι θεατές, που αναφέραμε πιο πάνω. Ο Cale είναι ένας μουσικός από μια άλλη εποχή, για όλες όμως τις εποχές. O Ουαλός σύστησε τη μπάντα του και συμπεριφέρθηκε γενικά σαν μουσικός που ξεκινά μόλις τώρα, όχι σαν το ιερό τέρας που είναι. Αν ρίξετε μια ματιά στις βραβεύσεις και τις διακρίσεις του, θα ζαλιστείτε. Και όμως αυτός ο άνθρωπος είναι ΤΟΣΟ ταπεινός.
Μου γυρνάνε στο μυαλό διάφορες μελωδίες. Θυμάμαι επίσης τα χαριτωμένα ιντερμέδια, όταν του πάνε την κιθάρα για να τη ζωστεί και εκείνος αστειεύεται. Γλυκύς άνθρωπος, ακόμα πιο γλυκιά βραδιά. Θα ξανάρθει τούτος εδώ. Να μου το θυμηθείτε.
Κώστας Κούλης
Jumbo (In Tha Modernworld), Do Not Go Gentle Into That Good Night, Ghost Story, Mercy, Helen Of Troy, Half Past France, Hanky Panky Nohow, Moonstruck (Nico’s Song), I’m Waiting For The Man (The Velvet Underground), Hedda Gabler, Sunday Morning (The Velvet Underground), Ship Of Fools, Noise Of You, Hatred, Barracuda, Heartbreak Hotel (Elvis Presley)
