Μόλις μάθαμε ότι το αυτοκίνητο με αριθμό πινακίδας ΧΕΖκάτι – θέλησα να τον γράψω ολόκληρο, αλλά ευτυχώς δεν είμαι τελείως χάπατο – μπλοκάρει την είσοδο. Ελπίζω να έληξε ανώδυνα όλο τούτο γιατί οι Σουηδοί είναι έτοιμοι να μπουκάρουν στη σκηνή. Εννιά και τριάντα ένα πρώτα λεπτά και οι Katatonia είναι παρέα μας για an evening with. Μόνοι τους απόψε, χωρίς κανένα support.
Το δικό τους ύφος και οι σμιλεψιές Paradise Lost, Pink Floyd, Porcupine Tree. Το λυρικό ύφος, οι Progressive πινελιές, η χαρακτηριστική όμορφη φωνή του Jonas Renkse, τα προ-ηχογραφημένα, ο ήχος που ευνοεί το παίξιμό τους, η κιθάρα που είναι αμερικανιά και που πιο πόζα πεθαίνεις. Και το τελικό αποτέλεσμα; Μία μπαντάρα που πορώνει απίστευτα το κοινό της.
Δεν μπορώ να θυμηθώ LiVE που να ξεκινά με τη φωνή και ένα δευτερόλεπτο μετά να μπουκάρουν όλοι. “I thought” και η γιορτή βρίσκεται εκεί μπροστά μας. Τετράδα πάνω στη σκηνή, μερικές εκατοντάδες από κάτω. Χειροκροτήσαμε άπειρες φορές, τραγουδήσαμε, χτυπηθήκαμε και θυμηθήκαμε πόσο ευγενείς είναι αυτοί οι άνθρωποι. Ο Jonas μας ρωτά πώς είμαστε, πώς περνάμε, αν μας αρέσει το καινούργιο άλμπουμ, “Sky Void Of Stars” και αν είμαστε σίγουροι ότι μας αρέσει. «Είναι Σάββατο σήμερα. Και το αγαπάμε το Σάββατο στη Σουηδία». Μας ευχαρίστησε τόσες φορές, που έχασα άνετα το μέτρημα. Αν του το έλεγα, μάλλον θα με συμπαθούσε, μια και ο ίδιος είπε κάποια στιγμή πως δεν είναι καλός στα μαθηματικά, αστειευόμενος πάντα.
Τα φώτα και οι καπνοί κρύβουν τους τέσσερις, οι οποίοι παίζουν με άνεση και ενθουσιασμό. Ήταν εδώ και πριν την πανδημία. Και το θυμούνται. «Πάντα θυμόμαστε ότι τελευταία φορά που είχαμε παίξει ήταν εδώ. Ευτυχώς. Θα μπορούσε να είναι κάνα σκατομέρος στη Γερμανία». ΠΟΛΥ γέλιο. «Είστε φανταστικοί! Σας αρέσει το χόκει; Όχι, ε;» και «Τι λέτε να τραγουδήσετε μαζί μας το μοναδικό χιτ που έχουμε κάνει»; Τι ωραίοι τυπάδες είναι αυτοί εδώ, μωρέ; Ο κόσμος χαζεύει τους πάντες, τραγουδώντας πάνω από την μπάντα, όταν παίζεται το “My Twin” και η μπάντα είναι ευτυχέστερη του ευτυχούς.
Παίζονται πολλά τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο. Ο Renkse ευχαριστεί ξανά και ξανά. Προλογίζει, λέει διάφορες ομορφιές, θέλει να επιστρέψει από τώρα. Σίγουρα του χρόνου. Δεν χρειάζεται να έχουν βγάλει καινούργια δουλειά. Φτάνει να έλθουν και να παίξουν εβδομήντα πέντε λεπτά μέσα από την ψυχή τους ακόμα μια φορά. Για το τελευταίο τραγούδι έχουν προγραμματίσει χωρίς τον ξενοδόχο, την τεχνολογία δηλαδή, η οποία αρνείται να συνεργαστεί. Κανένα πρόβλημα, πάμε παρακάτω. Παίζεται, αντί του “Untrodden”, το “July”, το οποίο προκαλεί έκρηξη ενθουσιασμού στο κοινό. Η ξανθιά κοπέλα με τον αυστηρό κότσο δίπλα έχει ήδη παραγγείλει την τρίτη μπύρα της και απολαμβάνει τη συναυλία. Οι δύο φίλοι μπροστά βγάζουν άπειρες φωτογραφίες και ένα ζευγάρι παραδίπλα χαζεύει το setlist μέσα από το διαδίκτυο και χαμογελά για ό,τι έχει ακούσει ως τώρα.
Το κιθαριστικό σόλο πριν τον επίλογο είναι γλυκύτατο, ταχύτατο, μελωδικότατο και εντυπωσιακό. Έχεις ηχάρα, παιχτούρα μου! Τι κι αν ήσουν μόνος σου απόψε, για τρεις ακούστηκες. Τώρα, θέλεις να μου πεις γιατί ακούγοντάς σε, μου έχει καρφωθεί στην κεφάλα μου ότι θα παίξετε το “Since You’ve Been Gone”; Μήπως όλη τούτη η ευδαιμονία, ελέω μελωδικής κατήφειας, μας έχει ήδη τρελάνει;
Austerity, Colossal Shade, Lethean, Deliberation, Birds, Behind The Blood, Forsaker, Opaline, Buildings, My Twin, Atrium, Old Heart Falls, July, Soil’s Song, Evidence
Ο κόσμος αποχωρεί σιγά σιγά από το Fuzz. Μιλάω με τη φωτογράφο μου για τις φωτό που τράβηξε. Τη ρωτώ επίμονα αν τους έβγαλε και με τα πορτοκαλί φώτα και εκείνη κάνει ότι ΔΕΝ με ακούει, ενώ παράλληλα καμαρώνει για μία συγκεκριμένη φωτό, η οποία μάλλον θα επιλεγεί αέρα για εξώφυλλο. Α, μην το ξεχάσω. Ενώ μιλούσαμε, έσκασε από τα ηχεία το “Since…”. Τέλεια! Το ακούω και φεύγω; Σε επτά λεπτά περνάει το 049. Προλαβαίνω άνετα.
Κώστας Κούλης
Φωτογραφίες: Εβελίνα “Red” Γερακίτη
