Γεμάτες κόσμο οι ανηφοριές για τον Προφήτη Ηλία. Τα αυτοκίνητα κολλάνε στο πρώτη-Δευτέρα, το λεωφορείο το 915 ασφυκτιά στους δρόμους και έξω από το Βεάκειο έχει εκατό μέτρα ουρά. Τάνια, το γέμισες και αυτό το μαγαζί. Και ήταν τόσο εύκολο, όσο να τραγουδήσεις…
Εννιά και είκοσι πέντε ξεκινά η γιορτή. Η ορχήστρα, οι μουσικοί της κυρίας Τσανακλίδου, με μοτίβο ενορχηστρώσεων που θα μπορούσε άνετα να παραπέμπει σε ορχήστρες δωματίου και η ίδια η ερμηνεύτρια, η οποία εμφανίστηκε στα μπλε, ξεκίνησε να τραγουδά και αμέσως μετά την καλησπέρα της μας παρουσίασε τους μουσικούς που τη συνοδεύουν. Η πλέον τίμια πράξη και ο σεβασμός της μεγάλης καλλιτέχνιδας απέναντι στους μουσικούς συντρόφους της.
Η ίδια αναφέρεται στα δεινά που ζούμε σαν λαός. Ανταμώνουμε μέσα σε μεγάλη λύπη. Κάποιοι τα έλεγαν, αλλά εμείς πού να βάλουμε μυαλό. O Χατζιδάκις και ο Γκάτσος. Τα έλεγαν και ήταν τόσο προφητικοί, που στο τρίτο κουιπλέ σταμάτησαν την πρόβα. Εκείνη δεν τραγουδούσε, οι μουσικοί δεν έπαιζαν. Πρόλογος για τον εφιάλτη. Της Περσεφόνης. Η Τάνια, το φλισκούνι, η άγρια μέντα και η αγκαλιά της γης. Η Τσανακλίδου δεν θα τραγουδήσει μόνο δικά της απόψε. Στο καπάκι θα ερμηνεύσει το, δικό της, «Γράμμα Στον Κύριο Νίκο Γκάτσο», σαν φυσική συνέχεια της Περσεφόνης.
Στο «Πάτωμα» δέχεται τα συγκινητικά δεύτερα φωνητικά του κοινού. Το τελευταίο ρεφρέν είναι δικό του. Η Τάνια θα πλησιάσει, θα ακούσει και θα πει το τελευταίο «Θα κοιμηθώ», καταχειροκροτούμενη. Τα ίδια και καλύτερα στα «Ζελατίνα», «Η Σουλτάνα Η Φωφώ», στο οποίο τα έσπασε η μεγάλη φωνή, τα ίδια και καλύτερα στα «Γυφτάκι» και «Μοίρες», εκεί που το ταγκό ενώθηκε με το ζεϊμπέκικο και ο ενθουσιασμός έπιασε κόκκινο. Σε κάποιο σημείο η Τάνια θα μας πει «Δεν είναι πρέπον… Θα ανάψω ένα τσιγαράκι». Είναι τόσο ζεστή πλέον η ατμόσφαιρα, είναι το δέσιμο που βρίσκεται στα καλύτερά του, είναι η κίνησή της να πάρει, λίγο αργότερα, έναν αναπτήρα, να κάνει νόημα στο κοινό και εκείνο, με τη σειρά του, να μεταμορφώσει το Βεάκειο σε τούρτα γενεθλίων.
Στο «Οι Δρόμοι Του Βερολίνου»… Η Τσανακλίδου προσωποποιεί. Τραγουδά για τον Αντώνη, τον Ζακ, τον Βασίλη. Φωνάζει. Απευθύνεται. «Μου λείπεις»! Το κοινό ανταποκρίνεται. Η ίδια έχει πει από την αρχή ότι κρατά τις στιγμές. Μιλά για εμάς και τους συνανθρώπους μας. Και όταν έλθει η ώρα για τον Ανθρωπάκο… Κάπου θυμόμαστε τα νιάτα μας, ρίχνουμε μια ματιά γύρω μας, χαζεύουμε το κατάμεστο Βεάκειο και επιστρέφουμε στο να τραγουδήσουμε παρέα της. «Θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια». Ο κόσμος χειροκροτά καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Δεν είναι απλός συμβολισμός. Είναι η γενικότερη αποδοχή ενός μαλαματένιου λαρυγγιού και μερικών φωτισμένων ανθρώπων, που έχουν κάνει τη σύνθεση θεάρεστο έργο.
Θα είναι καλό και εννοείται ότι θα το κάνουμε. Θα αναφέρουμε τους εξαίσιους μουσικούς, που έπαιξαν μαζί της. Σπύρος Μάνεσης, Κώστας Νικολόπουλος, Νίκος Παπαϊώάννου και Παναγιώτης Τσεβάς. Ο τελευταίος, ο σπουδαίος μαέστρος, θα τραγουδήσει κιόλας, αποσπώντας τα εύσημα από την τεράστια τραγουδίστρια και από το κοινό φυσικά.
Η βραδιά ήταν γλυκύτατη και έγινε πετιμέζι. Ξέφυγαν κι αλλάξαν οι ρυθμοί μας. Σήμερα γιορτάζουν οι ψυχές μας. Ο επίλογος μας βρίσκει να σχολιάζουμε και να μην λέμε τίποτα ταυτόχρονα. Όλα γίνονται μέσα μας. Μας αγαπάμε. Σε ευχαριστούμε, Τάνια!
Κώστας Κούλης
