Η καλή μέρα από το απόγευμα φαίνεται και οι δικοί μας Typhus εφορμούν. Κτηνώδες Thrash, υψηλές ταχύτητες, σφαλιάρα και κλωτσιά και τα ακόμα πιο υψηλών συχνοτήτων φωνητικά έρχονται να αγκαλιάσουν όλους εκείνους που θέλουν να στραμπουλάνε σβέρκους όταν ακούνε. Η μπάντα βρίσκεται παντού στη σκηνή, οργώνει και βαράει αλύπητα. Το εννιάλεπτο “Terrorzone”, με τις παύσεις και τα ισχυρά στο ταμπούρο, με το συνεχές τρέξιμο και τις εναλλαγές των riff, δείχνει ότι η μπάντα ξέρει από πρώτο χέρι πώς να κρατά σε εγρήγορση το κοινό της. Πάω και τους βλέπω μόνους τους χθες!
Only Ashes Remain, Catacombs Of Sancre Tor, Serpents Of An Aberrant Reality, In Our Image, After Our Likeness, Dyaltov Pass, Pride Breaker, Terrorzone
Ελληνοσουηδικό το φεστιβάλ σήμερα. Οι Candlemass βρίσκονται εδώ, το επικό Doom βρίσκεται εδώ και το “Mirror Mirror” αρχίζει το ταξίδι. Το τέμπο είναι αυτό που πρέπει, για να συνοδεύσει το αργό και βασανιστικό σπαρτάρισμα του αυχένα. Ο Leif Edling είναι πάντα εκεί, ο άνθρωπος πίσω από τη μπάντα, ο δημιουργός, ο υπεύθυνος για τη λατρεία.
Ο Johan Längqvist διαθέτει μία τόσο ξεχωριστή χροιά… Τώρα, τι να πω κι εγώ. Όταν ακούς τραγούδια που σε γυρίζουν τριάντα και βάλε χρόνια πίσω… Δεν είμαι τρελός οπαδός της μπαντάρας αυτής, αλλά τη γουστάρω. Πολύ. Και δεν θα σταματήσω να τη γουστάρω. Όπως και όλοι εκείνοι που ήλθαν και έμειναν στη χρονοκάψουλα του “The Well Of Souls” και του “Solitude”…
Marche Funebre (intro), Mirror Mirror, Bewitched, Under The Oak, Dark Are The Veils Of Death, Crystal Ball, Sweet Evil Sun, The Well Of Souls, A Sorcerer’s Pledge, Solitude
Στις οκτώ ακριβώς οι Rotting Christ παρατάσσονται στη σκηνή. Ο Θέμης πίσω από τα τύμπανα περιμένει και σύντομα θα δώσει το απαραίτητο μέτρημα. Μπλουζάκι “At War With Satan”; Επιλογάρα! Ο Σάκης και οι Spades και Φουκαράκης είναι ντυμένοι με δερμάτινα παντελόνια, ο κόσμος είναι πολύς και ο μπροστάρης της μπάντας και κορυφαίος πρεσβευτής του ελληνικού Μέταλ στον πλανήτη δίνει το πρόσταγμα. Πίσω από το σχήμα υπάρχει ένα τεράστιο backdrop με το εξώφυλλο από το «Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού». Πολλά παιδιά με μπλουζάκια του συγκροτήματος, πολύς λαός που δίνει πάντα το παρών όταν παίζουν οι RC.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Σάκης τσιγκλάει το πλήθος. «Τα κεφάλια πάνω – κάτω», «Πάμε, Αθήνα» και το κλασσικό, φυσικά, «Πουτάνα όλα»! Το pit παίρνει φωτιά, ενώ βλέπουμε και φλόγες να αναδύονται στη σκηνή. Ο Σάκης φωνάζει και παροτρύνει. Στο ξεκίνημα του σετ μας έχει πει πως «Είναι μεγάλη τιμή να παίζουμε στην πατρίδα μας». Οι μουσικοί αυτοί είναι συνέχεια στον δρόμο, μετά το πέρας της πανδημίας και δίνουν ένα εξαιρετικό show, με πολύ χτύπημα και ενθουσιασμό. Να εξάρω εδώ και τον Κωστή Φουκαράκη, ο οποίος είναι ένας μεγάλος τεχνίτης της κιθάρας και πραγματικά λάμπει απόψε. Ο Spades, άλλως Κώστας Χελιώτης, χτυπιέται συνεχώς, έχει κάνει τη σκηνή δική του και ο Θέμης είναι απλά η εγγύηση, όσον αφορά τον ρυθμό και ότι τίποτα δεν θα πάει στραβά. Ο Σάκης ευχαριστεί ξανά και ξανά. Θα τους απολαύσουμε ξανά σύντομα. Για τώρα, όπως ανέφερε και ο ίδιος, «Ας απολαύσουμε τους Ghost».
666, Kata Ton Daimona Eaytoy, Fire, God And Fear, Dub-Sag-Ta-Ke, Demonon Vrosis, Societas Satanas (Thou Art Lord), Non Serviam, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, The Raven, Noctis Era
Λίγο μετά τις εννιάμισι – δύο λεπτά μόλις, μην νομίσετε – ανάβουν τα φώτα και παθαίνουμε, ξανά, σοκ με το σκηνικό των Ghost. Βάζω τη λέξη ξανά γιατί λίγα λεπτά πριν, ενώ ακόμα ετοιμαζόταν η σκηνή, φάνηκε για λίγο το σκηνικό, με τα υπέροχα βιτρό και το γενικότερο στήσιμο. Οι Ghost έχουν αναγάγει το show τους σε κορυφαίο οπτικοακουστικό ανσάμπλ. Εισαγωγή και μπάσιμο, με τους παίχτες να έχουν ήδη πάρει θέσεις, ενώ οι στολάρες τους απασχολούν φωτογραφικές μηχανές και κινητά τηλέφωνα. Ο Tobias Forge εμφανίζεται με το κλασσικό make up και τα λοιπά φτιασίδια του. Ο κόσμος ουρλιάζει, είναι πασιφανές πως μεγάλο ποσοστό έχει έλθει για να τους δει. Ο τραγουδιστής μας καλωσορίζει, μας λέει διάφορα και εστιάζει στη ζέστη. «Προσέξτε τους εαυτούς σας. Μείνετε ενυδατωμένοι». Μιλά αγγλικά με προφορά που δεν τον κάνει Σουηδό. Λεπτομέρεια της λεπτομέρειας θα μου πεις, αλλά μου έκανε εντύπωση. Πιο πολύ εντύπωση βέβαια μου έκανε η ευγένειά του και το πόσο εκπληκτικός είναι επικοινωνιακά.
Τα φώτα στη σκηνή είναι απλά εκπληκτικά! Έχω πάθει πλάκα με τους φωτισμούς και οφείλω να πω πως από μόνοι τους είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τους Σκανδιναβούς. Όσον αφορά τον ήχο τους, στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο, αν και όσοι κάθονται πιο πίσω, δεν ακούνε τόσο καλά το ταμπούρο. Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις άριστο ήχο όταν φυσάει τόσο πολύ. Χάρη στα φώτα, η σκηνή είναι ένα φαντασμαγορικό happening από μόνη της.
Στο instrumental “Miasma” εμφανίζεται ο Πάπας, εντελώς live after death, με το σαξόφωνο. Χαμός και κλαυθμός στο ακροατήριο, ενώ ο Tobias αστειεύεται. «Είναι νεκρός, αλλά καμιά φορά τον ζωντανεύουμε, για τέτοιες περιπτώσεις». Όλη η μπάντα είναι σε φόρμα, παίζει και τα δύσκολά της (λέγε μας μονούς χρόνους, παιδί μου), ενώ κάνει και την πλάκα της, με τελειώματα σε τραγούδια, τα οποία γίνονται ξανά και ξανά. Όλα τα κλικ και όλα τα κόλπα της τεχνολογίας λειτουργούν προς όφελος των μουσικών. Ο Tobias ρωτά ξανά και ξανά αν όλα είναι εντάξει. Είχαν να εμφανιστούν δέκα χρόνια στη χώρα μας και κάνουν παρά πολύ κέφι. Ο κόσμος έχει απογειωθεί. Κάθε τόσο οι κάμερες δείχνουν διάφορα παιδιά στις μπροστινές σειρές που κοπανιούνται, κρατάνε κάγκελο, κρατάνε πλακάτ και διασκεδάζουν. Μερικά μάλιστα έχουν επιμεληθεί ένα πολύ εκκεντρ… θεοπάλαβο ντύσιμο, ταμάμ με τις αντίστοιχες προσεγγίσεις της μπάντας.
Kaisarion, Rats, Faith, Spillways, Cirice, Hunter’s Moon, Ritual, Watcher In The Sky, Year Zero, Miasma, Mary On A Cross, Mummy Dust, Respite On The Spitalfields, Kiss The Go-Goat, Dance Macabre, Square Hammer
Λίγο πριν το τελείωμα και στη συνέχεια το encore, o Tobias ευχαριστεί και πάλι. Και δεν ευχαριστεί μόνο εμάς. Αναφέρεται και στον κόσμο που δούλεψε για το φεστιβάλ, αναφέρει μία-μία τις μπάντες που έπαιξαν πριν και τις ευχαριστεί και εννοείται πως ευχαριστεί ξανά εμάς. «Τελευταίο κομμάτι»… “Yes, it sucks and it blows at the same time”… Ας το αφήσουμε αμετάφραστο αυτό, ναι; Έτσι κι αλλιώς, ξέρετε ακριβώς τι σημαίνει. Μεγάλη εμφάνιση από τους Σουηδούς, με τον κόσμο να το χαίρεται όλως ιδιαιτέρως. Δίπλα μου ένας τύπος χορεύει στα τραγούδια τους παρέα με τον γιο του. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο απ’ αυτό; Και να μου το θυμηθείτε… Το μέλλον ανήκει σε διοργανώσεις σαν κι αυτή.
Κώστας Κούλης
Για τις εκπληκτικές φωτό φταίει #mono η κυρία Χριστίνα Αλώση.
