Λίγες μέρες πριν το “Alive in a Crimson Path”, το LiVE των Illusory, The Silent Wedding και Fortis Ventus, μιλήσαμε με μέλη και των τριών συγκροτημάτων για αυτό ακριβώς το θέμα. Τα LiVE! Ποιες συναυλίες τους έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη; Ποιες περιμένουν με αγωνία να δουν; Ποιες θα ήθελαν ιδανικά να δουν, «ανεξαρτήτως κατάστασης»; Στον πυρετό της επερχόμενης δικής τους συναυλίας, ποιες πέντε χιλιάδες σκέψεις χωρούν για σκηνές, εμφανίσεις, μουσική, ιδρώτα και τρελό ενθουσιασμό;
Γιώργος (Fortis Ventus, πλήκτρα)
Μιλώντας για τις καλύτερες στιγμές μου σε συναυλίες, δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω την πρώτη μου συναυλία το 2005, κατακαλόκαιρο στο γήπεδο Καραϊσκάκη στους Scorpions. Η πρώτη συναυλία με τη ροκού μάνα. Έκτοτε, καθιερώθηκε να πηγαίνουμε σε κάθε συναυλία των Scorpions μέχρι και το 2018! Κάπως έτσι μπήκα στον κόσμο των ροκ συναυλιών και εγώ, σε ένα γεμάτο από κόσμο γήπεδο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω μείνει άφωνος από την ενέργεια και το πάθος των οπαδών, μια και ήμουν ακόμα παιδί και ταυτόχρονα μαγεμένος από την αίσθηση και την ατμόσφαιρα! Στις 8 Μαρτίου 2008, MMD και headliners οι Nightwish. Επιτέλους, η αγαπημένη μου μπάντα ερχόταν ξανά στη χώρα μου! Η μέρα ξεκίνησε από τα ξημερώματα, ταξιδεύοντας από τη Νέα Μάκρη με ΚΤΕΛ στην Αθήνα και άφιξη έξω από τον συναυλιακό χώρο στις οκτώ το πρωί, μα γιατί άλλο; Για να πιάσουμε κάγκελο φυσικά! Το φεστιβάλ ξεκίναγε γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι αν θυμάμαι καλά και με τους Nightwish να βγαίνουν στη σκηνή έπειτα από αρκετή ταλαιπωρία και δική τους και όλων μας γύρω στις δώδεκα το βράδυ (σ.υ.υ.: πολύ καλά θυμάσαι). Μπορεί να μην κατάφερα να τους δω με την Tarja το 2005, αλλά ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα! Είχα ξεχάσει τον πόνο στα πόδια, όντας όρθιος από το μεσημέρι. Την άλλη μέρα το αισθάνθηκα για τα καλά και για ένα μήνα μετά! (γέλια)
Ejekt festival 2016 και Muse! Ίσως η πιο εντυπωσιακή συναυλία που έχω πάει ποτέ μέχρι τώρα! Η πλατεία νερού ξεχειλισμένη από κόσμο, μια μόνιμη ανατριχίλα, από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο! Δεν ήθελες να τελειώσει το setlist, ήθελες να μείνεις για πάντα εκεί να τους ακούς! Release 2022 και Sabaton – Epica – Blind Guardian. Ζεστή , ήλιος και οι αγαπημένοι μας, δικοί μας Enemy Of Reality άνοιξαν το φεστιβάλ! Άψογοι όπως πάντα! Epica πρώτο όνομα και περάσαμε το ίδιο καλά, όσο και ο Mark Jansen, ο οποίος ήταν με ένα χαμόγελο καθόλη τη διάρκεια! Ατμοσφαιρικοί Blind Guardian και όλη η βραδιά ήταν για τους Sabaton! Νομίζω εκστασιαστήκαμε όλοι με την ενέργεια που υπήρχε εκείνο το βράδυ. Τώρα, ανυπομονώ για τους αγαπημένους μου Nightwish και τη λατρεμένη Floor Jansen. Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρουμε να τη δούμε, έστω και με την κοιλιά ως απέναντι!
Νάνσυ (Fortis Ventus, φωνή)
2005, Λυκαβηττός. Η πρώτη μου ever συναυλία με Nightwish τη χρυσή χρήση εποχή του “Once”. Δεν περιγράφω άλλο! Θυμάμαι μόνο να είμαι μουδιασμένη από χαρά και ενθουσιασμό μπροστά σε αυτό που έβλεπα και άκουγα (σ.υ.υ.: μήπως γιατί τελείωσαν το “Wishmaster” αλά “The Trooper”;). Μια άλλη συναισθηματικά έντονη συναυλία, για πολλούς λόγους, ήταν και αυτή των Therion το 2010, που είχα την τιμή να καθίσει ο Snowy Shaw μπροστά μου και κρατώντας μου το χέρι να τραγουδήσει το Lemuria. Επική στιγμή! Τέλος, δεν μπορώ να παραλείψω το περσινό release festival και τη βραδιά των Sabaton. Από τις καλύτερες συναυλιακες στιγμές που έχω βιώσει, τόσο λόγω της μεγάλης παύσης συναυλιών λόγω Covid, αλλά και γιατί ήμαστε όλοι μια τεράστια παρέα, γνωστών και αγνώστων μαζί και υπήρχε μια απίστευτη ενέργεια.
Περιμένω με ανυπομονησία φυσικά Nightwish στο φετινό Release, αν τα καταφέρει βέβαια η Froor και Kamelot που δεν έχω δει ποτέ live ως τώρα!
Jimmy (The Silent Wedding, κιθάρα)
Iron Maiden 1995, Γήπεδο Ατρόμητου
Ακόμα δεν είχε περάσει το μούδιασμα από την αποχώρηση του υπέρτατου Dickinson, τις φήμες για τον αντικαταστάτη, την απόφαση για τον γλυκούλη Blaze Bailey, την κυκλοφορία του “The X Factor” (άλλο μούδιασμα από εκεί) και να που έρχονται Ελλάδα. Πρώτη συναυλία λοιπόν για το δεκαπεντάχρονο που βλέπει στο κλειστό του Ατρόμητου, (δίπλα από το σπίτι του) τα ιερά τέρατα, με δύο σημαντικές βέβαια αλλαγές προσώπων στη μπάντα. Ούτε αυτό ήταν ικανό όμως να ρίξει τον ενθουσιασμό, την τρέλα, τα πηγαία συναισθήματα που ανάβλυζαν καθώς έβλεπα για πρώτη φορά τους τεράστιους Iron Maiden. Βράχνιασμα και πονόλαιμος για τουλάχιστον μία εβδομάδα μετά, από το συνεχόμενο τραγούδι (ουρλιαχτά) καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Ήρθε και η επανάληψη κάποιους μήνες μετά στον ίδιο χώρο (Γενάρης 1996), για να εμπεδώσουμε όλα τα προηγούμενα.
Paradise Lost 2011 Fuzz
Εκεί που έχω απομακρυνθεί από τις κυκλοφορίες της μπάντας, λόγω του ότι δεν με πολυεκφράζει η κατεύθυνσή τους (χωρίς να υποτιμώ τις πιο electro ανησυχίες τους), ανακοινώνουν ότι έρχονται Ελλάδα για τρία επετειακά show και θα παίξουν ολόκληρο το Draconian Times. Ολόκληρο τον δίσκο που πιτσιρικάς άκουγα επί χρόνια ασταμάτητα στο repeat. Δίσκος ορόσημο, δίσκος αξεπέραστος. Στο Fuzz λοιπον δύο συνεχόμενες βραδιές, Παρασκευή και Σάββατο, για να είμαι σίγουρος ότι θα ζωντανέψουν εικόνες, συναισθήματα, πώρωση, όπως τότε τη δεκαετία του ’90, που ανακάλυψα αυτό το έπος.
Saxon 2014, Principal
Εκεί λοιπόν που πετάμε στα ουράνια γιατί έχει οριστικοποιηθεί η ευρωπαϊκή περιοδεία των The Silent Wedding, ως main support στους υπέρ-τεράστιους Τhreshold, το φθινόπωρο του 2014, μας έρχεται η πρόταση να ανοίξουμε για τους θρύλους Saxon στη Θεσσαλονίκη. Είδα όλο το live από το πλάι της σκηνής και ένιωθα ένα δέος από το πρώτο λεπτό έως το encore. Και έχω δει αμέτρητα live από το πλάι της σκηνής είτε ως ηχολήπτης/τεχνικός, είτε ως support band. Εκεί κατάλαβα και αγάπησα περισσότερο τους Saxon, ειδικά Live. Η μπάντα αυτή προσφέρει απλόχερα ένα rock n’ roll party σε κάθε εμφάνισή της. Αξέχαστη η στιγμή που οι ίδιοι οι Saxon μας ζητούν να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία, αξέχαστη και η ατάκα του Θεού Biff ακριβώς μετά.
Good luck with your band… and never surrender!
Muse 2016, Πλατεία Νερού
Οι Muse δεν ξέρω σε ποια μουσική κατηγορία ανήκουν. Δεν με ενδιαφέρει, είναι η αλήθεια. Τρομεροί παίχτες, progressive αισθητική, ποπ ανάλαφρο αεράκι, μελωδίες που κολλάνε στον εγκέφαλο για δεκαετίες, party διάθεση, τι άλλο να ζητήσεις; Καταπληκτικó Live!
Conception 2022 Gagarin
Και ξαφνικά ο Khan επιστρέφει με τους Conception, κυκλοφορούν νέο υλικό που σπέρνει, αναρωτιόμαστε αν θα κάνουν κάνα tour… Λες να έρθουν προς τα εδώ; Από το πουθενά λοιπόν οι Conception στο Gagarin. Μπάντα που είχαμε λιώσει στα 90’s, που αρκούν δύο album τους για να πεις «Τα έπαιξαν όλα». Με μια από τις καλύτερες φωνές στην ιστορία του metal (κατά την ταπεινή μου άποψη). Από την άλλη βέβαια αμέτρητα εσωτερικά ερωτήματα… Θα τα πει ο Khan; Θα παίζει η μπάντα μετά από τόσα χρόνια; Τι θα παίξουν άραγε; Μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι! Αψεγάδιαστη εμφάνιση, τελειότητα, επαγγελματισμός, σχεδόν δύο ώρες μουσικής πανδαισίας και επιτέλους ακούσαμε ύμνους ζωντανά που δεν είχαμε ακούσει ποτέ ξανά. Έπος!
Γρηγόρης (Illusory, κιθάρα)
Λοιπόν, η μπάντα που είδα και έχω εκπλαγεί από τα σκηνικά και τα όλα της, είναι οι Slipknot στο Release Festival του 2022 στην Αθήνα. Βρισκόμουν ανάμεσα σε περίπου τριάντα χιλιάδες κόσμο, μες τον καύσωνα και την όλη ζέστη της αύρας του κόσμου και παρόλη την ταλαιπωρία, ήταν ό,τι καλύτερο είχα ζήσει στη ζωή μου! Μιλάμε για απίστευτη ενέργεια και κάβλα (σ.υ.υ.: δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τέτοιες λέξεις στο διαδίκτυο. Σου αντιπροτείνω τάβλα με κάππα και όχι κάβλα)! Άνετα θα το ζούσα ξανά, με κλειστά μάτια!
Δεύτερη μπάντα που έχω δει τέσσερις φορές και εννοείται θα την έβλεπα ξανά και ξανά και ξανά, είναι οι Arch Enemy. Έχω τέτοια λατρεία για τη μουσική τους, τις κιθάρες τους, την ενέργειά τους και γενικά τις συνθέσεις τους, που κάθε φορά ανατριχιάζω στο άκουσμά τους. Αυτό το κούρδισμα σε C, είναι η αδυναμία μου!
Τρίτη μπάντα που λατρεύω και θα τη δω ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ τρίτη φορά φέτος στο Release Festival, είναι οι Jinjer. Η Τατιάνα, όπως έχω πει πολλάκις, είναι η γυναίκα των ονείρων μου και δεν γίνεται να μην ακούσω live να ψιθυρίζει στα αυτιά μου και να ουρλιάζει ταυτόχρονα! Γενικά σαν μπάντα, αυτό το Progressive που παίζουν, είναι σε άλλη διάσταση και τα παιδιά φαίνεται ότι είναι μελετημένα στο έπακρο.
Τέταρτη μπάντα που θα ήθελα πολύ να δω χρόνια τώρα και ευτυχώς πλησιάζει η ώρα, είναι οι Amon Amarth. Αυτό το μελωδικό Death Metal με τα Βίκινγκ στοιχεία, είναι ο καλύτερος συνδυασμός που θα μπορούσε να έχει γίνει. Ξύλο, headbanging και κουπί στο Βίκινγκ καράβι τους μέχρι να πέσουμε πτώματα κάτω.
Τέλος, η πέμπτη μπάντα που ονειρεύομαι να δω, είναι οι Pantera με τα αδέρφια Abott μέσα, δυστυχώς όμως δεν θα γίνει ποτέ, διότι δεν βρίσκονται πια στην ζωή… Αυτή η κάβλα, αυτή η αλητεία, αυτό το καγκουριλίκι που έβγαζαν στην σκηνή, ήταν αρκετό για να σε τραβήξει και να θες να κάνεις ακόμα και παρέα μαζί τους. Ο Dimebag ήταν τόσο τυπάρας, τόσο φιλικός, τόσο party animal, που όλοι θα γούσταραν να είναι φίλοι του και να τα κάνουν όλα ρημαδιό.
Αλέξανδρος Γκαλλέττι
