«Ελάτε να πιούμε έναν καφέ…» στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός. Αγαπημένη παράσταση, αυτή τη φορά μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη Νίκου Καρδώνη. Μιλήσαμε με τον δημιουργό για το έργο και την προετοιμασία, για την ιδιαίτερη φύση αυτού του κειμένου και την έντονη ρυθμική αγωγή του. Μιλήσαμε για τα επόμενα πλάνα του, για τον Έλληνα θεατή και για τον δικό του ενθουσιασμό για την τέχνη του. Θερμές ευχαριστίες στον Αντώνη Κοκολάκη και το ονειρικό επιτελείο του, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Σκηνοθετείτε μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση, ένα έργο που ακροβατεί θαυμαστά ανάμεσα στην κωμωδία, το δράμα, τη συγκίνηση και το γέλιο. Πώς προέκυψε η ιδέα;
Tο έργο, είναι αλήθεια, δεν το ήξερα. Είχα δει τυχαία τη κινηματογραφική μεταφορά, με πρωταγωνιστή τον Ούγκο Τονιατσι. Μου το πρότεινε ο παραγωγός του Μικρού Κεραμεικού, Βασίλης Κωνσταντουλάκης. Το έργο μοιάζει να γράφτηκε πάνω σε πεντάγραμμο. Το διακατέχει μια απίστευτη μουσικότητα και ένας φρενήρης ρυθμός, δώρο για κάθε ηθοποιό και σκηνοθέτη, οπότε δύσκολα θα μπορούσα να αντισταθώ στην πρόταση.
Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες;
Οι πρόβες κράτησαν δυόμιση περίπου μήνες.
Υπήρχαν σημεία στο κείμενο, στα οποία χρειάστηκε να εστιάσετε ιδιαίτερα;
Εστιάσαμε κυρίως στα αφηγηματικά μέρη, που είναι η βασική ραχοκοκαλιά του έργου και που υποδεικνύουν με έναν τρόπο ότι όλα στην ιστορία έχουν ήδη συμβεί. Τρεις αδελφές ξετυλίγουν το νήμα της ιστορίας και την κλείνουν, κάνοντάς μας μάρτυρες της ζωής τους.
Μέχρι πότε θα είστε στον Μικρό Κεραμεικό;
Η παράσταση αρχικά θα είναι μέχρι τα τέλη Γενάρη.
Πώς αισθανθήκατε όταν πληροφορηθήκατε το “περίφημο” προεδρικό διάταγμα, που στην ουσία υπονομεύει τα πτυχία σας;
Θύμωσα αλλά δεν εξεπλάγην. Ήταν απλά η φυσική κατάληξη μιας χρόνιας απαξίωσης του επαγγέλματός μας. Η υπονόμευση του πτυχίου είναι αστείο να τη σχολιάζει κανείς, όταν την ίδια στιγμή οι ηθοποιοί υπογράφουν περίεργα συμβόλαια, δουλεύουν απλήρωτες πρόβες, δεν έχουν συμβάσεις και προσλαμβάνονται ανάλογα με πόσους followers έχουν στα social media. Η ειρωνεία είναι ότι για να δώσεις εισαγωγικές εξετάσεις για τη δραματική σχολή, βασική προϋπόθεση είναι το απολυτήριο λυκείου.
Υπάρχουν άλλα σχέδιά σας; Είναι ανακοινώσιμα;
Το Φλεβάρη του ‘24 θα παρουσιάσουμε το έργο «Ο Ρόζενκρατζ κι ο Γκίλντεστερν είναι νεκροί» του Τομ Στόπαρντ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, στο Θέατρο Κυκλάδων.
Τι σας οδηγεί να υπηρετείτε την τέχνη σας με τόσο ενθουσιασμό;
Ανήκω στον βασικό πυρήνα του ανσάμπλ του Στάθη Λιβαθινού, έχοντας στο ενεργητικό μας παραστάσεις που αφήσαν ισχυρό αποτύπωμα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το να είσαι συν-δημιουργός κι όχι εκτελεστής είναι το πιο σημαντικό που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια και είναι αυτό που με οδηγεί να υπηρετώ την τέχνη μου με παιδικό ενθουσιασμό.
Ο Έλληνας στηρίζει το θέατρο; Πηγαίνει σε παραστάσεις;
Ανέκαθεν νομίζω ότι το ελληνικό κοινό στήριζε το θέατρο και ιδιαίτερα μετά την περίοδο του εγκλεισμού από την πανδημία. Διψούσε για ένα ψυχικό και πνευματικό φρεσκάρισμα. Κι επειδή το θέατρο ήταν πάντα αμιγώς παρηγορητική τέχνη, ο Έλληνας το έχει ολοένα περισσότερη ανάγκη, σαν τρόπο διαφυγής από την καθημερινότητα.
Κώστας Κούλης
0 Comments