6949256666 press@keysmash.gr

Νίκος Παντελίδης – The Big Father – Η συνέντευξη

keysmash powered by dycode

Η ταινία “The Big Father” κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους και δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε έξω από αυτή τη γιορτή. Ήλθαμε σε επικοινωνίας με τον Νίκο Παντελίδη, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην ταινία και ρωτήσαμε για τη μαγεία του σελιλόιντ, για τον χαρακτήρα του, για τον ίδιο και τα μελλοντικά σχέδιά του, καθώς και τη σχέση του με την τέχνη του. Θερμές ευχαριστίες στον Αντώνη Κοκολάκη και το ξεχωριστό επιτελείο του, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πρωταγωνιστείτε στην ταινία “THE BIG FATHER”, της οποίας το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Κωνσταντίνου Στραγαλινού. Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να πείτε το ναι σε αυτή την συνεργασία;

Το τολμηρό εγχείρημα είναι η απάντηση! Το «The Big Father» είναι μια ανεξάρτητη, συνεργατική ταινία, που δημιουργήθηκε από μια γερά δεμένη ομάδα από επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι πιστέψαμε στη δύναμη της ιδέας και στο όραμα του Κωνσταντίνου Στραγαλινού. Έτσι, προχωρήσαμε στη συμμετοχή μας στην ταινία με στόχο τη δημιουργία της. Υπήρχε ασφαλώς εμπιστοσύνη και στον παραγωγό μας Γιώργο Κάλτσα, ο οποίος με ανάλογο πάθος και εξαιρετική οργάνωση κατόρθωνε και έβρισκε λύσεις σε αυτά που χρειαζόμασταν. Πρέπει να αναφέρω και την επικαιρότητά του θέματος, μιας και το κεντρικό ζήτημα είναι η Πατριαρχία.

Ο ρόλος του Άγγελου πόσο κοντά στον Νίκο είναι; Πώς πορευτήκατε στα γυρίσματα; Τι «δώσατε» στον Άγγελο και τι πήρατε από αυτόν;

Ο Άγγελος είναι ένας πενηντάρης οικογενειάρχης, εργαζόμενος σε κάποιο κανάλι, που, όπως χαρακτηριστικά λέει, έχει βαρεθεί να μοντάρει fake news. Η κρίση της μέσης ηλικίας, τα όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν, η ζωή που δεν έζησε, η αποδοχή που δεν εισπράττει από τα παιδιά του, η απομάκρυνση από τη σύζυγό του και ασφαλώς η πίεση που δέχεται από ένα καταπιεστικό έως κανιβαλιστικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, έχουν ως αποτέλεσμα, αρχικά να χάσει τον εαυτό του και να κινδυνεύει επίσης να χάσει το σπίτι του. Αυτά τον οδηγούν στην κατάθλιψη, την οποία αντιμετωπίζει δρώντας τελείως διαφορετικά από ό,τι και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί. Fight or flight λοιπόν. Είναι ξεκάθαρο ότι επιλέγει να αγωνιστεί. Με τον δικό του τρόπο, λανθασμένο ή όχι, εντέλει σώζει το σπίτι του, πραγματοποιεί το όνειρό του και με έναν περίεργο τρόπο η οικογένειά του ενώνεται, χωρίς αυτόν αλλά εξαιτίας του. Κλέβοντας μια φράση, θα γράψω ότι ούρλιαξε ο λύκος μέσα του. Επίσης θα ήθελα να αναφέρω ότι για αντίστοιχους ρόλους αρκετοί σκηνοθέτες κρίνουν από την εξωτερική εμφάνιση του ηθοποιού, με αποτέλεσμα να μην τους επιλέγουν. Συνεπώς οι περισσότεροι παίζουμε τους ίδιους ρόλους (τον κακό, τον εραστή, τον δύστροπο, τον γιατρό, τον δάσκαλο κτλ.) με διαφορετικό κείμενο. Ο Στραγαλινός είδε σε εμένα τον Άγγελο. Τον ευχαριστώ πολύ, γιατί ο Άγγελος είναι μια πτυχή όλων μας, την οποία φοβόμαστε και απωθούμε στα ενδότερα του σκοταδιού μας, ώστε να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Δεν επικροτώ τις επιλογές του. Άλλωστε ο ηθοποιός δεν κρίνει αλλά πράττει. Το ίδιο ακριβώς που κάνει ο Άγγελος. 

Η σημερινή κοινωνία έχει μάθει να κοιτά πίσω από μια κλειδαρότρυπα, εθελοτυφλώντας για τα δικά της ατομικά προβλήματα. Γιατί πιστεύετε ότι τα reality show εδραιώθηκαν σε όλο τον κόσμο; Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθείς τη ζωή κάποιου; 

Τα  reality show καλύπτουν τη φύση των ανθρώπων, όσον αφορά την περιέργεια, προσφέροντας μια ματιά μέσω της κλειδαρότρυπας στις ζωές των άλλων ανθρώπων. Νομίζω όμως ότι η σύγκριση, η οποία είναι αναπόφευκτη, οδηγεί εντέλει σε συναισθήματα κατωτερότητας. Η δημιουργία ηρώων μέσω αυτών των εκπομπών, οδηγεί τον τηλεθεατή στην παραδοχή των δικών του ελλείψεων. Ελλείψεων που ίσως δεν είχε σκεφτεί ποτέ προηγουμένως… Τελικά όμως, η γρήγορη εναλλαγή αυτών των ηρώων μας δείχνει περίτρανα την ταχύτητα που τρέχουν όλα γύρω μας. Δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε σε ένα θέμα. Δεν μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο και ασφαλώς σήμερα δεν μπορούμε να αφεθούμε ώστε να απολαύσουμε μια ταινία του Ταρκόφσκι, του Αγγελόπουλου και άλλων. Κάτι πρέπει να συμβεί μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά! Μια φυσική καταστροφή, ένας βίαιος θάνατος ή έστω κάποιος να δείρει μέχρι θανάτου κάποιον άλλον. Fast food! Όλα πρέπει να είναι γρήγορα. Τα θεάματα στοχεύουν αποκλειστικά στην έκλυση αδρεναλίνης. Έχουμε χάσει την απόλαυση που παρέχει η ησυχία.      

Για να κάνει κάποιος το όνειρό του πραγματικότητα, όπως ο Άγγελος, πρέπει να «τσαλακώσει» την ψυχή του την ίδια;

Όχι, ασφαλώς όχι. Ίσως όμως μείνει μόνος. Από την άλλη όμως, δεν είναι τυχαίο αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Δημιουργούνται ομάδες. Ομάδες ανθρώπων που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο ή που αφήνονται μεταξύ τους να επηρεαστούν. Απαντάμε πριν ακούσουμε την ερώτηση. Διαφωνούμε χωρίς να γνωρίζουμε το θέμα. Αν όμως συναντήσουμε ανθρώπους που διαφωνούν μαζί μας, χωρίς να έχουν την ανάγκη να μας επιβληθούν, τότε γινόμαστε ομάδα με αυτούς. Στη δουλειά μας το συναντάμε πολύ συχνά. Δημιουργούνται κώδικες επικοινωνίας και συνεπώς “ομάδες”.     

Αλήθεια, ανάμεσα σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, ποιο σας αρέσει περισσότερο; Χρειάζεστε την ίδια μελέτη για να ενσαρκώσετε κάποιο ρόλο;

Αγαπώ πολύ τη δουλειά του ηθοποιού και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Το θέατρο είναι σαν τα εκατό μέτρα στον στίβο. Τρέχεις μέχρι να τερματίσεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Ανεβαίνεις στη σκηνή και πράττεις έως ότου σβήσουν τα φώτα. Στον κινηματογράφο, αν και έχεις το “cut”, οφείλεις να συμπυκνώσεις τον χρόνο και να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος, γιατί η κάμερα θα δει ότι μυαλό σου σκέφτηκε κάτι άλλο. Στην τηλεόραση, αν και δεν υπάρχουν πρόβες, έχεις τη δυνατότητα να ξεδιπλώσεις τον ρόλο στον αριθμό των επεισοδίων που παίζεις. Όλα είναι μαγικά!   

Γιατί επιλέξατε το επάγγελμα του ηθοποιού; Ποια εσωτερική ανάγκη σας ώθησε;

Η παραδοχή ότι η ζωή μας είναι μια θεατρική παράσταση, μαζί με μια σύμπτωση, με οδήγησε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή. Παίζουμε ρόλους στη ζωή μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Συμπεριφερόμαστε διαφορετικά στον διευθυντή της εταιρίας που εργαζόμαστε, διαφορετικά στον σύντροφό μας, στο παιδί μας, στον μπακάλη, στους φίλους μας… Παίζουμε ρόλους στην καθημερινότητά μας και είμαστε εξαιρετικοί στον αυτοσχεδιασμό. Πότε όμως είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας; Ίσως στον καθρέφτη μας, το βράδυ πριν κοιμηθούμε… Όλα αυτά τα κομμάτια συνολικά, αποτελούν τον εαυτό μας.

Στην τέχνη σας, τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο και τι σας απωθεί;

Η τέχνη του ηθοποιού είναι μαγική. Σε έναν άδειο, άψυχο χώρο, ο ηθοποιός μιλώντας και δρώντας, δίνει ζωή και αξία στα αντικείμενα γύρω του. Όλα σιγά σιγά ζωντανεύουν και φωτίζονται. Είναι μαγεία. Αυτό που με απωθεί είναι ο ανταγωνισμός. Γιατί αυτός και όχι εγώ; Αυτό είναι φθορά. 

Τι είδους ταινίες σας αρέσει να παρακολουθείτε;

Είναι φορές που δεν θέλω να σκεφτώ και παρακολουθώ φιλμ νουάρ. Άλλοτε πάλι όχι και ανατρέχω σε ταινίες που έχω αγαπήσει. Λατρεύω τον Πίτερ Γκριναγουέι και την ταινία του “Το μωρό της Μακόν”. Άλλωστε σε αυτήν οφείλω την απόφασή μου να ασχοληθώ με την υποκριτική. Επίσης βλέπω και ξαναβλέπω ταινίες που η ερμηνεία κάποιου ηθοποιού μου έκανε εντύπωση. Πρόσφατα είδα σε πολλαπλή επανάληψη, την ταινία «Όλα είναι δρόμος», του Παντελή Βούλγαρη, απολαμβάνοντας τον Θανάση Βέγγο…. ξανά και ξανά. Το βλέμμα του!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments