Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε έναν μεγάλο πρωταγωνιστή του θεάτρου; Να ξυπνήσει ένα πρωί, να βγει στον δρόμο γιατί μπορεί να έχει εκείνη ή την άλλη δουλειά, το τάδε ή δείνα ραντεβού. Και ξαφνικά να αρχίσει να πετάει τα ρούχα του, να αστράφτει και να βροντά, να σναπάρει… Ο αμπιγιέρ του μαθαίνει τα καθέκαστα και λειτουργεί ως τα πάντα-όλα του πρωταγωνιστή, είναι πάντα επί ποδός πολέμου. Είναι ο άνθρωπός του στις θεατρικές αίθουσες, πίσω και κάτω απ’ τη σκηνή. Είναι ο εξ απορρήτων του, είναι ο σύνδεσμός του με τον έξω κόσμο. Αρκεί να θυμάται μία βασική λεπτομέρεια. Πως ο ίδιος ΔΕΝ είναι ο πρωταγωνιστής, δεν είναι καν ηθοποιός. Και πως δεν θα γίνει ποτέ.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Το θέατρο είναι γεμάτο, το σκηνικό πανέξυπνο σε σύλληψη και εκτέλεση και εδώ πρέπουν συγχαρητήρια στον κύριο Κέννυ Μακλέλαν για τα σκηνικά και τα κοστούμια, που επίσης είναι εμπνευσμένα. Και οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές έχουν λάβει θέση. Ο Σερ, ο μεγάλος πρωταγωνιστής, στο πρόσωπο του κύριου Ιεροκλή Μιχαηλίδη, που του προσδίδει την απαραίτητη έξτρα λαρτζ μορφή και συμπεριφορά. Ο ηθοποιός με τις περγαμηνές, που πλέον εργάζεται σε ένα θέατρο στην αγγλική επαρχία. Είναι πολλές οι σκέψεις, είναι συνεχής η εσωτερική πάλη, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια που μάλλον επιβαλλόταν να έχει. Από την άλλη μεριά ο κύριος Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Στον ρόλο του Νόρμαν, του αμπιγιέρ του Σερ. Οι δυο τους έχουν μία σχέση αγάπης-μίσους. Μάλλον… για να το διατυπώσω πιο σωστά… Αυτοί οι δύο μήπως τελικά έχουν μία σχέση αγάπης-μίσους; Το ερωτηματικό είναι όλα τα λεφτά εδώ.
Ο Σκιαδαρέσης μπορεί να παίξει οποιονδήποτε ρόλο, το έχω καταλάβει εδώ και χρόνια αυτό. Κατά διαστήματα είναι συγκινητικός. Βγάζει όλη εκείνη τη γόνιμη μιζέρια ενός ανθρώπου που θέλει να έχει τα πάντα υπό τον έλεγχό του. Πρωταγωνιστής ο Σερ; Ναι, ναι, αλλά χωρίς εκείνον είναι βάρκα στον ωκεανό. Από την άλλη ο Μιχαηλίδης είναι μία εξτραβαγκάνζα που βγάζει γνήσια καλοσύνη και δημιουργική τρέλα.
Συνεπικουρούμενοι από έναν θίασο από θαυμάσιους καρατερίστες πρωταγωνιστές, οι οποίοι δουλεύουν σαν μία καλολαδωμένη μηχανή, οι δύο βασικοί χαρακτήρες εκτυλίσσουν μία ιστορία εν μέσω πολέμου. Οι Γερμανοί βομβαρδίζουν την Αγγλία, το αίμα είναι ο λεκές της ελευθερίας και οι Σάξονες αντιδρούν. «Θα πολεμήσουμε στη θάλασσα και τους ωκεανούς. Στα χωράφια και τους δρόμους. Δεν θα παραδοθούμε ποτέ»! Και ο Σερ αποφασίζει να παίξει άλλο ρόλο στον κόσμο που κατοικοεδρεύει. Ο Νόρμαν προσπαθεί να φέρει τα πράγματα στον «ίσιο δρόμο». Δεν είναι και τόσο εύκολο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν φαίνεται να έχουν εμπεδώσει τον σημαίνοντα ρόλο του. Βλέπετε, όλοι είναι ηθοποιοί εκτός από κείνον. Όλοι…
Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μονολογεί στο καμαρίνι του Σερ. Ο επίλογος απέχει από την κάθαρση. Ίσως εκεί να κρύβεται και η θαυμάσια μετάφραση του κυρίου Γιώργου Μπλάνα, ίσως εκεί να αποκτά όλο το νόημά της η χειρουργικής ακρίβειας σκηνοθεσία του κυρίου Κώστα Γάκη. Τα είχε σχεδιάσει όλα ο παρασκηνιακός γητευτής. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι παρασκήνιο. Δρα μόνο στο προσκήνιο. Ο Νόρμαν ξέχασε ότι ανήκει αλλού. Ούτε καν στις κουίντες…
Κώστας Κούλης
Ταυτότητα Παράστασης
0 Comments