Επέζησε. Είναι ζωντανή. Κατακλυσμός ήταν, σεισμός ήταν, κάποια θεομηνία… Όλα μαζί ίσως; Θα σας γελάσω. Μόνο εκείνη ξέρει. Ψάχνεται αν υπάρχουν και άλλοι επιζώντες. Σύντομα θα μάθει. Προς το παρόν θέλει λίγο νερό. Παντού βάλτοι όμως. Ακόμα και πίσω από το Χίλτον, που κάποτε – λίγο πριν δηλαδή – έμενε. Μέχρι που συναντά ένα βατράχι. Όχι, δεν μεταμορφώνεται σε πρίγκηπα. Και να το δοκίμαζε άλλωστε, ακόμα κι αν τα κατάφερνε, είναι πιο πιθανό να ζητούσε να ξαναγίνει βάτραχος. Όπως το είχε πει μια ψυχή, «Βάλτε με πάλι στο ψυγείο»!

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η Αννίτα Κούλη βρίσκεται μόνη της στη σκηνή για ογδόντα λεπτά. Με σε αυτό το χρονικό διάστημα καταφέρνει «μόλις» να αφηγηθεί μία απίστευτη ιστορία, να γίνει φίλη με ένα βάτραχο, να βγάλει προς τα έξω τα μύρια κακά της φύτρας μας, να αναρωτηθεί για το μέλλον, να πέσει και να σηκωθεί αναρίθμητες φορές, να φροντίσει τον βάτραχο, να του μάθει ιστορία, να προτιμήσει τη μυθολογία και να εκστομίσει μέσα σε δευτερόλεπτα όλες τις λέξεις που μας απασχολούν τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Μία αλληγορία των ήδη αλληγορικών μύθων του Αισώπου; Μία μονολογική διαδρομή μέσα στη μοναξιά της επόμενης μέρας;

Την έχω ξαναδεί στη σκηνή και την έχω αποκαλέσει ξωτικό, αερικό, κάτι άλλο. Από τα πλάσματα που δεν ζουν απλά τον ρόλο τους. Τον περνούν και σε μας. Κάνουν τον χαρακτήρα τους έκθεση ιδεών και μάθημα σχολείου. Κάνουν την παράσταση κομμάτι της ζωής τους και της δικής μας. Την έχω ξαναδεί στη σκηνή και έχω δηλώσει θαυμαστής της. Γιατί το ζει, γιατί το μεταδίδει, γιατί γίνεται χίλια διαφορετικά πράγματα και ένα μόνο.

Με βάση το εντυπωσιακό κείμενο του θεόρατου Δημήτρη Ποταμίτη, το οποίο στέκει διαχρονικά σύγχρονο και ανατριχιαστικό όσο ποτέ και πατώντας στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του κυρίου Αυγουστίνου Ρεμούνδου, ο οποίος έχει αναλάβει και τη διασκευή και ο οποίος κατάφερε να μετατρέψει τη σκηνή σε βάλτο, Παρθενώνα, κόσμο και Άδη – ναι, Άδη και ας μην του φαίνεται από την πρώτη στιγμή – και να μας φέρει μπροστά σε ένα κορυφαίο ερώτημα και δίλημμα. Τι θα κάναμε αν ήμαστε οι μοναδικοί που επιζούσαμε, μετά από το τέλος του κόσμου; Τι εντύπωση θα μας έκανε να περπατάμε σε μία άδεια Αθήνα, με όλα τα αγαθά της στη διάθεσή μας και κανέναν πλέον λόγο να τα χαρούμε;

Εξαιρετική η ιδέα των σκηνικών, με τα εύσημα να πηγαίνουν στην κυρία Τόνια Αβδελοπούλου και πολλά μπράβο στον κύριο Νικόλα Καρίμαλη (Razastarr) για τη μουσική, η οποία δεν συνοδεύει απλά. Τονίζει, οξύνει, ενοχλεί. Σαν γλώσσα αιχμηρή. Σαν γλώσσα λέγουσα την αλήθεια.

Η ηρωίδα απευθύνεται στον βάτραχο. Τον ελευθερώνει. Του ζητά να φύγει και να αναζητήσει το δικό του μέλλον αλλού. Του λέει να προτιμήσει τη φαντασία από την ιστορία. Η οποία γράφεται από εκείνους που κάνουν κουμάντο. Το «μουστάκι» είναι μία πανέξυπνη ιδέα, η οποία παραπέμπει σε αυτούς που γράφουν την ιστορία. Όχι στα βιβλία. Στην πραγματικότητα.

Η ηθοποιός αναδύεται και καταδύεται. Γίνεται φως και σκοτάδι, γίνεται ο χαρακτήρας της και όλοι εμείς. Η στολή της θα την κρατήσει ζεστή και έτοιμη. Για τι πράγμα έτοιμη, δεν θα μπορέσω να σας πω. Ίσως να μην το ξέρει ούτε η ίδια. Η Αννίτα δείχνει με αυτή την εναλλακτική σάτιρα ότι δεν έχει όρια η τέχνη της και η τεχνική της. Επιτρέψτε μου να τη βαφτίσω είδος σάτιρας κι ας μην έχει τα «κλασσικά στοιχεία» της σάτιρας. Τσακίζει κόκαλα η αφήγηση. Και μόνο αυτό φτάνει.

Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ποτέ αντιμετώπιζα αυτό που έλαχε στον χαρακτήρα που πρωταγωνιστεί. Δεν ξέρω καν τι θα σκεφτόμουν. Βλέποντας όμως την κυρία Κούλη να παίζει, ξέρω τι θα μου έλειπε. Το θέατρο, μία καλή παράσταση, μία ηθοποιός που λάμπει, που αστράφτει, που είναι κεραυνός και αστραπή. Ένας άνθρωπος που θέλει απλά να επιστρέψει στο σπίτι του. Που δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.

Κώστας Κούλης

Κείμενο: Δημήτρης Ποταμίτης

Σκηνοθεσία/ Διασκευή: Αυγουστίνος Ρεμούνδος

Ερμηνεία: Αννίτα Κούλη

Μουσική: Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr)

Σκηνικά/ Κοστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου

Χορογραφία: Μάτα Μάρρα
Σχεδιασμός Φωτισμού/ Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιέλενα Γκάγκιτς

Φωτογραφίες: Δέσποινα Κλούβα/ Στέφανος Κυριακόπουλος

Video trailer: Νικήτας Χάσκας

Σχεδιασμός αφίσας/ flyer: Κατερίνα Σεμερτζόγλου

Επικοινωνία/ Προώθηση παράστασης: Νταίζη Λεμπέση

Παραγωγή: ΜΑΝΤΑΜ ΣΑΡΔΑΜ/ VAULT THEATRE PLUS

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2023

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 70 λεπτά χωρίς διάλειμμα

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: Γενική είσοδος: 12 ευρώ.
Μειωμένο: 10 ευρώ

Facebook page:

https://www.facebook.com/ellinasvatrahos

Instagram: o_ellinas_vatraxos

https://instagram.com/o_ellinas_vatraxos?igshid=ZDdkNTZiNTM=

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
https://vaulttheatre.gr
Facebook Page: 

http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Instagram : vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
Προπώληση viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theater/o-ellinas-batraxos/
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Email: vaultvotanikos@gmail.com