«Αλέξη, δώσε μου το αλάτι»… Κλασσική ατάκα; Όχι, την άλλη Αλεξόφραση ας μην την αναφέρουμε εδώ. Ο Αλέξης δεν δίνει το αλάτι. Και δεν απαντά. Ο πατέρας του θυμώνει. Η μητέρα του στηρίζει, αλλά μέχρι ένα σημείο. Ο Αλέξης πάει σχολείο. Στο λύκειο έρχεται αντιμέτωπος με τα φετίχ ενός καθηγητή του. Δεν μιλά. Δεν δίνει συνέχεια και δεν «καρφώνει». Στην ενήλικη ζωή του μπλέκει με μία κοπέλα, η οποία… Εδώ δεν μιλάω εγώ. Ούτε κουβέντα, μην το σκέφτεστε. Και στη συνέχεια θα τον βρούμε στην επιχείρησή του, στο μαγαζάκι που έχει φτιάξει με αίμα. Κρατήστε το αυτό το τελευταίο…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ο κύριος Φοίβος Συμεωνίδης είναι ο Αλέξης. Μπορεί όλο το σύμπαν να έχει συνωμοτήσει εναντίον του, εκείνος όμως δεν το βάζει κάτω. Και ο συγκεκριμένος ηθοποιός μας πείθει ότι είναι ο Αλέξης. Όλες οι κινήσεις του, ο τρόπος που πριμάρει τη φωνή του όταν θυμώνει ή απελπίζεται, ο τρόπος που γελάει, που βρίζει, που αγκαλιάζει, που βαστά. Αεικίνητος, δυναμικός και ταπεινός. Μόνο ναι ξέρει να λέει. Κακώς…

Ο κύριος Σήφης Πολυζωΐδης, αυτός ο εξαιρετικός ηθοποιός, απαντάται σε πολλαπλή διανομή. Είναι ο πατέρας του Αλέξη, ένας καλός μάστορας, ο οποίος θέλει να δουλέψει στον τόρνο, επισκευάζοντας ζάντες αυτοκινήτων, είναι ο κολλητός του, που μαθαίνει τα τελευταία νέα του ήρωά μας, είναι και πολλά ακόμα. Το στυλ του μου άρεσε πάντα. Είναι αυτό που χαρακτηρίζω ως ευγενές τρελοκομείο, μία περσόνα που φέρεται ως γλυκύς κάφρος. Ιδεάρα να τρώει στο τραπέζι του σπιτιού του φορώντας το μπουφάν του! Κινήθηκε με πάθος, δεν συζητώ πόσο κορυφαίος ήταν στη σκηνή του γηπέδου – μέχρι εδώ και εδώ, δεν παίζει να spoilάρουμε – και πόσο συγκινητικός ήταν συνολικά.

Η κυρία Τάνια Παλαιολόγου συναντάται ως μητέρα του Αλέξη, συμμαθήτρια, αλλά και ως Αριάδνη – αφήστε τα αυτά, δεν θα προδώσουμε με τίποτα αυτό τον χαρακτήρα. Γλυκύτατη, με σφαίρα ατακαριό και ένα απίστευτο μοτίβο όταν υποδύεται τη μάνα, μας κέρδισε όλους με την ερμηνεία της. Η όλη της στάση και κίνηση είναι υποδειγματική, ο τρόπος που κοιτά, που μιλά, που πέφτει, που σηκώνεται… Είναι μια θαυμάσια καρατερίστα, που δίνει πολλά στους ρόλους που υποδύεται. Στον ρόλο του καθηγητή, του υπαλλήλου του… ούτε αυτό θέλω να το πω. Του υπαλλήλου λοιπόν – το αφήνουμε έτσι, ελεύθερο θέμα – του αφεντικού και του πωρωμένου οπαδού βρίσκουμε τον κύριο Ελισσαίο Βλάχο. Τι χαμαιλέων είναι τούτος εδώ; Τι απίστευτη ταύτιση με κάθε χαρακτήρα είναι τούτη; Τον μισήσαμε και τον αγαπήσαμε ουκ ολίγες φορές. Άλλαζε ακόμα και την ομιλία του, ακόμα και τη χροιά της φωνής του. Εξαιρετική παρουσία.

Χαρισματική η σκηνοθεσία του κυρίου Μιχάλη Κοιλάκου, η οποία πήρε μία μαύρη κωμωδία, γιατί για κωμωδία πρόκειται, μέσα από τραγικά στοιχεία και θέματα, έτσι ακριβώς όπως είναι κατασκευασμένη η ζωή μας και την έκανε ένα θέαμα άλλου επιπέδου. Γελούσαμε ασταμάτητα κάποιες στιγμές. Και οι ηθοποιοί δεν έσπαγαν! Έλεγαν όλα εκείνα τα σουρεαλιστικά, τα περίεργα και τα απίστευτα και ούτε καν χαμογελούσαν. Σε αντίθεση με εμάς, που απλά δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε.

Εντελώς λειτουργικό το σκηνικό, δημιούργημα της κυρίας Άννας Σάπκα, το οποίο άλλαζε ταχύτατα και έγινε δέκα διαφορετικά πράγματα πολύ άνετα, βάζοντας και εκείνο το χεράκι του στην άρτια ροή της παράστασης. Μας άρεσε πολύ ο τρόπος που γινόταν η αλλαγή, με τους ηθοποιούς να φροντίζουν και εκείνοι, συνεργαζόμενοι πάντα μεταξύ τους. Όσο για το λιμπρέτο αυτής της τρέλας… Μιλάμε για ένα εντελώς παλαβό – συγγνώμη, θεοπάλαβο ήθελα να γράψω – κείμενο, από τον κύριο Γιάννη Κεντρωτά, το οποίο θα κέρδιζε πολύ κόσμο και σαν βιβλίο. Ένα κείμενο που παίζει με τη φωτιά. Όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Τροφή για σκέψη όλα αυτά. Αφού δείτε την παράσταση. Επιβάλλεται αυτό το τελευταίο. Τα μπουλόνια μπορεί να είναι παιχνιδάκι, αλλά ο τόρνος δεν αστειεύεται… πολύ…

Κώστας Κούλης

Κείμενο: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Σκηνικά: Άννα Σάπκα
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Δεντάκης
Φωτογραφίες προώθησης και παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Γραφιστικά / Σχεδιασμός αφίσσας : Γιάννης Κεντρωτάς
Παραγωγή: «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.
Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Ελισσαίος Βλάχος, Τάνια Παλαιολόγου, Σήφης Πολυζωΐδης, Φοίβος Συμεωνίδης

Πρεμιέρα: Τρίτη 7 Φεβρουαρίου
Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός. Στάση Μετρό Κεραμεικός. Τηλ: 210 3414118
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: Είσοδος 15 €, Φοιτητικά 10 €, Άνεργοι και ΑμεΑ 5 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Η παράσταση δεν χρηματοδοτείται από το ΥΠΠΟΑ, τη ΣΓΤ και το ΚΠΣΝ.