One more for the road @ Vault Theater Plus

Καλά, μην με ρωτάτε γιατί μου κόλλησε το “Open Your Heart” της Madonna, με το πέρας αυτής της παράστασης. Μπορεί να φταίει… το οτιδήποτε. Σίγουρα φταίει το καλό κλίμα και ο τρόπος απόδοσης. Τούτη εδώ είναι μία παράσταση ηθοποιών, υπό την έννοια ότι το κείμενο υπάρχει και πέρα από τη δική του υφή, δίνει χώρο στους καλλιτέχνες να αυτοσχεδιάσουν, ίσως μάλιστα και παραπάνω απ’ ό,τι «θα ‘πρεπε». Ό,τι πρέπει δηλαδή.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Πέντε άνθρωποι αναφέρονται στις ιστορίες τους. Δικές τους ή ξένες, δεν έχω ιδέα. Δεν έχει και τόση σημασία. Η αφήγηση είναι εκείνη που μετράει. Πέντε άνθρωποι διηγούνται. Πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι, με διαφορετικά πρόσωπα, ονόματα και χαρακτήρες κάθε φορά. Αυτό το «ονόματα»… διαγράψτε το. Οι ήρωες είναι χωρίς όνομα. Ίσως γιατί κάθε φορά μπορούμε να βάζουμε ο καθένας το δικό του, ανάλογα με την περίπτωση.

Και ενώ η διήγηση και οι διάλογοι ξεκινούν, διαπιστώνουμε ότι… Μια στιγμή, μια στιγμή! Εδώ χρειάζεται να αναφέρουμε τι βλέπουμε όταν μπαίνουμε στην αίθουσα. Οι ηθοποιοί ήδη περιφέρονται στον χώρο. Θα μιλήσουν, θα τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους, θα ζητήσουν να απενεργοποιήσουμε τα κινητά μας, θα μας την πουν που αργήσαμε. Διαθέτει και διάδραση και crowd working η παράσταση; Προετοιμαζόμαστε για μία παλάβρα; Ο Θοδωρής Βουρνάς σκηνοθετεί με τρόπο που κάνει τους ηθοποιούς κυρίαρχους του έργου. Μπορούν να το τεντώσουν με όποιο τρόπο θέλουν. Και το κάνουν. Είναι απίστευτο το ότι μπορούν να αστειεύονται, να φεύγουν από το κείμενο και να ξαναγυρίζουν όπως και όποτε θέλουν. Και το κυριότερο; Εμείς οι θεατές δεν ξέρουμε πότε φεύγουν και πώς φεύγουν. Θεωρούμε ότι κάποια σημεία είναι αυτοσχεδιαστικά, αλλά δεν ξέρουμε πόσα και ποια. Και εκεί βρίσκεται η μαγεία της παράστασης.

Γελάσαμε με την άνεσή μας, γελάσαμε με την ψυχή μας, πραγματικά το ευχαριστηθήκαμε και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Οι ιστορίες που γίνονται απτές, περνάνε σε μας το δίδαγμα και τον προβληματισμό. Ο νέος που μένει χωρίς δουλειά, ενώ λαχταρά να δημιουργήσει; Τι θα κάνει; Ο νέος που αναγκάζεται να ξαναγυρίσει στους δικούς του, γιατί δεν βγαίνει να ζήσει μόνος του. Ο νέος που στέκεται σε ένα μπαλκόνι και αντικρύζει το κενό. Οι κώδικες που μοιάζουν άσπαστοι και τα cheat που χρησιμοποιείς για να ξεφύγεις από το να χάσεις κανονάκι.

Οι πέντε ηθοποιοί, η κυρία Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη – το όνομα της οποίας ειπώθηκε στην παράσταση τόσες φορές, ώστε να δημιουργήσει ένα ρεκόρ από μόνο του – και οι κύριοι Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος, Γιώργος Βούντας, Γιώργος Γιέτος και Δημήτρης Παπάς, μεταμορφώνονται κάθε φορά, με κάθε ιστορία και είναι όλοι τους πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Όχι μόνο ενσαρκώνουν ρόλους και χαρακτήρες, μας κάνουν να γελάσουμε χωρίς να πιεστούμε και το ευχαριστιούνται και οι ίδιοι. Πήγαν κάποιες φορές να σπάσουν από τα γέλια, το έφεραν στα ίσια, διέδρασαν με το κοινό, ξέφυγαν από το κείμενο και πήγαν όπου ήθελαν. Θα αναφερθώ μόνο σε αυτό, χωρίς να σποϊλάρω φυσικά, γιατί ήταν της στιγμής και ο αυτοσχεδιασμός λειτούργησε ιδανικά. Ο πρωταγωνιστής αναρωτιέται τι άλλη δουλειά θα μπορούσε να κάνει. Η κυρία που κάθεται μπροστά του, η οποία μάλιστα τυχαίνει να είναι και εκείνη ηθοποιός, του πετάει άξαφνα «Ζιγκολό»! Και εκείνος χαμογελάει και απαντά στο καπάκι. «Θα πλήρωνες»; Ναι, ρε φίλε, αυτά είναι! Αυτό το stand-upικό των πέντε δευτερολέπτων είναι δείγμα καλλιτεχνικής οξύνοιας και εννοείται ότι μας εξιτάρει.

Kudos λοιπόν στους πέντε ήρωες, πολλά μπράβο για την απόδοση και το κέφι τους. Να εξάρω εδώ τον κύριο Γιώργο Αράπογλου για το όμορφο κείμενό του και τη ματιά του Βουρνά, ο οποίος, πέρα από τη σκηνοθεσία και την απόδοση του κειμένου, έδωσε στον θίασό του την απαραίτητη ελευθερία για να λειτουργήσει δημιουργικά. Και εννοείται ότι θα πούμε μπράβο σε όποιον σκέφτηκε να ντύσει τον έναν από τους πρωταγωνιστές σαν Ντάνι Ζούκο. Ιδεάρα, η οποία πολύ μας άρεσε.

Είναι μία παράσταση φρέσκια, ευφυώς αφελής και δροσερή. Είναι ιδανική για να ξεχαστείς. Να γελάσεις, να σκεφτείς μετά τα νοήματα και να πεις σε φίλους και γνωστούς ότι αξίζει να πάνε να τη δουν. Να τη δούμε και από Σεπτέμβριο, Θοδωρή, ναι; Ακόμα ένα για τον δρόμο, παρακαλώ. Πληρώνει η κυρία στο βάθος. Ναι, αυτή που φλυαρούσε εν ώρα παραστάσεως. Αυτή κι αν ήθελε crowd working…

Κώστας Κούλης