«Η Jazz είναι κοινωνική μουσική. Εγώ θα τραγουδήσω για σας. Εσείς φροντίστε να χαλαρώσετε, να το διασκεδάσετε, να χειροκροτήσετε, να τραγουδήσετε μαζί μου, να περάσετε καλά».

Ήλθε στη χώρα μας αυτός ο άνθρωπος, έπαιξε για πρώτη φορά στη ζωή του στην Ελλάδα μας και μας μούρλανε όλους με την ευγένειά του και την υπέροχη φλυαρία του. Δεν είναι μόνο ένας τρομερός τραγουδιστής, με μοναδική χροιά και φοβερές δυνατότητες. Είναι και ένας εξαιρετικός αφηγητής. Του αρέσει να λέει ιστορίες, να μοιράζεται κομμάτια της ζωής του με το κοινό του. Ο Jos? James ξεκίνησε λίγο μετά τις εννιά και τέταρτο. Λυτό το σχήμα. Εκείνος, ο BIGYUKI στο πιάνο και τα πλήκτρα, ο Yves Fernandez στο μπάσο και ο Jharis Yokley στα τύμπανα. Μουσικαράδες από τους λίγους όλοι τους. Η μπαγκέτα στη στεφάνη παράγει ένα γλυκύτατο ήχο.

Η μπάντα παίζει με τον αέρα και τα μοτίβα μίας bigband. Ακούμε να διανθίζουν θέματα, να παίζουν με τους χρόνους και τα μέτρα, να σολάρουν πάνω στη φωνή, να περνάνε ΤΑ πράγματα. Ο James, από την πλευρά του, φροντίζει να έχουν πολύ χώρο οι μουσικοί του. Σολάρουν συνεχώς, δείχνουν τις υψηλού επιπέδου ενορχηστρώσεις στον κόσμο, που απόψε έχει έλθει από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ιδίως οι Αμερικανοί είναι πολλοί. Πολλοί όμως! Κάποια στιγμή ο τραγουδιστής αναφέρεται στο Brooklyn, για να εισπράξει λατρευτικές ιαχές. «Έχουμε κόσμο και από εκεί; Τι, πραγματικά είστε από το Brooklyn»;

Θα φύγει από το setlist και απόψε. Ο ίδιος παραδέχεται ότι αποτελεί για εκείνον γλυκύ πονοκέφαλο. Όταν φτιάχνει το setlist για τις συναυλίες του, σκέφτεται αν θα είναι καλό να «ξεφύγει». Όταν παίζει εκτός setlist, παίζει ό,τι κατέβει στο κεφάλι του. Και αυτόματα συλλογάται «Τώρα, είναι καλό αυτό»; Για να συνεχίζει να παίζει του κεφαλιού του. Και η μπάντα ακολουθεί με άνεση. Είναι αυτό που έλεγε ο Springsteen για την E Street. «Είναι bar band. Επιβάλλεται να ξέρει όλα τα τραγούδια».

Παίζουν το “Come To My Door”. H Emily King το είχε στο συρτάρι της για δέκα χρόνια. Της το είχαν απορρίψει… Όταν ο James την είχε ρωτήσει αν έχει κάνα τραγούδι για εκείνον, του το πρότεινε. Η εκτέλεση είναι γκρουβάτη, Liveάτη, γεμάτη ενέργεια. Ο Αμερικανός τραγουδιστής τραγουδάει Jazz, Blues, Funk, Hip Hop, φτάνει στο σημείο να ροκάρει, να έχει το κοινό να του βαράει παλαμάκια, να ζώνεται την ηλεκτρακουστική, να συνεχίσει με τις ιστορίες του. Όπως τότε που ήθελε να κάνει ένα άλμπουμ tribute στον τεράστιο Bill Withers. Δύο τραγούδια από κάθε άλμπουμ ήθελε να βάλει. «Άρα, δύο επί δέκα… σαράντα»! Γελάει. Κι εμείς φυσικά. Ο παραγωγός τον καλεί. «Jos?, εεε… πρέπει να είναι δέκα τα τραγούδια για τον δίσκο». Ο ίδιος δαγκώνεται. Πώς να διαλέξει μόνο δέκα; «Ξέρεις, μπορούμε να ρωτήσουμε τον ίδιο τον Withers». Ο James του απαντά πως δεν γνώριζε ότι υπάρχει και αυτή η εναλλακτική. Και μας εξιστορεί πώς γνώρισε τον Bill Withers. Θα μας αναφέρει επίσης ότι γράφει ένα βιβλίο για τους Jazz τραγουδιστές, το οποίο θα περιλαμβάνει από τη Sheila Jordan, η οποία είναι ενενήντα πέντε ετών και μουσικά ενεργή και θα φτάνει σε καινούργιους, ηλικιακά, τραγουδιστές.

Στο “Lean On Me” είμαστε όλοι συνεπιβάτες σε ένα χάρτινο καραβάκι με σημαία του ένα χαμόγελο. Ο James έχει ξετρελαθεί με το Ηρώδειο. Αν ήταν στο χέρι του, θα έπαιζε κάθε βράδυ εδώ. Το ρολόι δείχνει ένδεκα και κάτι και εκείνος συνεχίζει να παίζει. Είναι ένας καταπληκτικός τραγουδιστής, με μία καταπληκτική μπάντα. Και ένας ιδανικός οικοδεσπότης. Θέλουμε την επόμενη φορά να παίξει τέσσερις ώρες και να μας πει όλες τις ιστορίες του. Να μην αφήσει τίποτα απ’ έξω. Νομίζω ότι του χρόνου, μια και θα κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος του, ο οποίος θα λέγεται «1978» (το έτος που γεννήθηκε), θα έχουμε μια καλή ευκαιρία. Θυμίζω ότι το πλέον πρόσφατο άλμπουμ του “On & On” – επίσης μία τρομερή ιστορία – κυκλοφόρησε φέτος. Τα λέμε σύντομα, Χοσέ! Α, μην το ξεχάσω… Το ιντερμέδιο για το έντομο που κατάπιε (!), όπως και εκείνο για το κλάμα επί σκηνής ήταν απλά υπέροχα.

Κώστας Κούλης

Και επειδή είστε καλά παιδιά, άντε να σας πω και για τα ιντερμέδια. Στο “Ain’t No Sunshine” κάνει διάφορους αυτοσχεδιασμούς και κόλπα με το συγκρότημά του. Στο τελείωμα μας λέει «Μου έτυχε το χειρότερο πράγμα. Να καταπιώ έντομο. Μάλλον ήταν σε αποστολή. Να πάει μέχρι τέλους. Ευτυχώς, με το νερό που έχω εδώ δίπλα μου και τη βοήθειά σας, τα κατάφερα». Γελάσαμε πολύ. Ο James συνεχίζει να αφηγείται. «Τραγουδάω ένα βράδυ και έχω συγκινηθεί πολύ. Θέλω να κλάψω. Και το κάνω. Σκέφτομαι ότι είναι πολύ cool που κλαίω επί σκηνής. Και μετά πάω να τραγουδήσω. Και δεν μου βγαίνει τίποτα! Και το κοινό μου κάνει ‘Jos?… πάμε να κλαις’!»…