Darknet… Πόσα γνωρίζουμε για τη σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου; Πόσο ασφαλείς νοιώθουμε, όταν όλη μας η ύπαρξη είναι εκτεθειμένη; Η παράσταση “Darknet” παρουσιάζεται στο θέατρο 104 και μιλά για όλα όσα δεν ξέρουμε ή φοβόμαστε να παραδεχθούμε. Ευχαριστούμε την Παναγιώτα Αβραμοπούλου για τον χρόνο που μας διέθεσε και την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μας.
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο συγκεκριμένο έργο;
Στο έργο αυτό έτυχε να παίξω όταν ήμουν στο Λονδίνο, καθώς εκπλήρωνα το μεταπτυχιακό μου και από τη πρώτη στιγμή με μαγνήτισε η ωμή αλήθεια με την οποία παρουσιάζει τα πράγματα, για το πώς έχει διαμορφωθεί σήμερα η κοινωνία γύρω από τη τεχνολογία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με προβλημάτισε, ένιωσα ακόμα και φόβο παρατηρώντας τον εθισμό που προκαλούν και την αποξένωση των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και τη πόση εξουσία ασκούν και μου γεννήθηκε η ανάγκη να επικοινωνήσω αυτούς τους προβληματισμούς μου και με το κοινό εδώ στην Ελλάδα, καθώς, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον – συγχωρέστε με αν δεν είναι έτσι – δεν έχει υπάρξει παρόμοιο κείμενο με αυτό της Rose Lewenstein στο θέατρο ακόμα.
Πιστεύεις ότι το Internet είναι δώρο ή κατάρα για τον άνθρωπο;
Πριν ασχοληθώ με αυτό το έργο, ήμουν σίγουρα από τους ανθρώπους (παρά την ηλικία μου) που έβλεπα μόνο τα αρνητικά του internet, όπως προανέφερα. Έβλεπα τον εθισμό που προκαλεί, την αποξένωση, βλέπω παρέες να βγαίνουν έξω και να είναι μόνιμα στα κινητά τους αντί να επικοινωνούν μεταξύ τους, ζευγάρια το ίδιο. Νέα παιδιά, φρέσκα, που αντί να φλερτάρουν, κάθονται προσηλωμένα στις οθόνες τους. Πολλοί άνθρωποι να δυστυχούν στις ζωές τους, γιατί δεν «μπορούν» να αγγίξουν την αίγλη της ζωής των influencer. Αφού μπήκα όμως στη διαδικασία να ασχοληθώ με το έργο αυτό, είδα προφανώς πως κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές. Το Internet είναι ένα εργαλείο. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου, να έχεις πρόσβαση σε εύκολη γνώση (online σεμινάρια, σπουδές, εύρεση πληροφοριών), να εξελίξεις τον επαγγελματικό σου τομέα με το να τον προωθείς μέσα από το διαδίκτυο ή ακόμα και να επικοινωνείς εύκολα με αγαπημένους ανθρώπους. Η κακή χρήση του είναι αυτή που φέρνει τα παραπάνω αρνητικά, οπότε μιλάμε όπως πάντα για επιλογές.
Τι είναι το Darknet;
Η έννοια Darknet αυτή καθαυτή είναι το λεγόμενο σκοτεινό δίκτυο, αλλιώς και «Deep web», όπου είναι το «κρυμμένο» δίκτυο ή «αόρατο» δίκτυο και περιέχει από παράνομο υλικό μέχρι κρυπτογραφημένα αρχεία, περιεχόμενο περιορισμένης πρόσβασης κτλ. Από την άλλη, εφόσον μιλάμε για τον τίτλο του έργου, θεωρώ πως αναφέρεται και στη σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου, όχι μόνο σε πρακτικό επίπεδο, αλλά και σε θεωρητικό, περικλείοντας όλα όσα προανέφερα.
Πιστεύεις ότι υπάρχει ελευθερία στη σύγχρονη κοινωνία;
Αν όχι στη σύγχρονη κοινωνία, τότε πού; Φυσικά πάντα, μιλώντας για τη δυτική κοινωνία, ιστορικά είμαστε η γενιά που δεν έχει βιώσει πόλεμο, ακραία φτώχεια, μορφωνόμαστε, επιλέγουμε τι επάγγελμα θα κάνουμε, με ποιον θα πορευτούμε στη ζωή κτλ. Αναφέρομαι καθαρά στους νόμους με τους οποίους κινούμαστε και όχι πως συμπεριφέρεται ο κάθε άνθρωπος. Για παράδειγμα, ο δικός μου ο παππούς, γεννημένος το 1917, έζησε ακραία φτώχεια, σε σημείο που τα παπούτσια ήταν είδος πολυτελείας. Ας μη μιλήσω για τροφές… Και πήγαινε ξυπόλυτος στα χωράφια, πολέμησε σε δύο πολέμους και η μόρφωσή του ήταν τα βιβλία που διάβαζε μόνος του, ως ενήλικας πια. Εμείς δεν ζούμε τέτοιες καταστάσεις. Πιστεύω ότι είμαστε η γενιά με τις περισσότερες επιλογές και είναι επιλογή το να είμαστε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Δεν λέω ότι είναι πάντα εύκολο, λέω απλά ότι είναι επιλογή. Και όταν όλοι καταλάβουμε ότι έχουμε αυτή τη δύναμη στα χέρια μας, της ελευθερίας και της ευτυχίας, ο κόσμος θα γίνει ένα καλύτερο μέρος.
Πόσο οικεία ή όχι θα νοιώσει ο θεατής με την παράσταση;
Παρά το γεγονός ότι δεν ανήκουν όλοι στη γενιά του Internet και δεν το χρησιμοποιούν όλοι με τον ίδιο τρόπο, είναι άξιο παρατήρησης και για εμάς να βλέπουμε ότι, παρά τη διαφορά ηλικίας (έχουν δει την παράσταση άνθρωποι από 20+ μέχρι και 70+) και τα διαφορετικά υπόβαθρα που φέρει ο κάθε ένας, νιώθουν το ίδιο οικεία και αυτό γιατί πιστεύω ότι κοιτούν ένα καθρέφτη και αν όχι απαραίτητα τον δικό τους καθρέφτη, τον καθρέφτη της κοινωνίας τους. Αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, ένα φίλο τους, το παιδί τους και ου το καθεξής.
Πώς ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση;
Το πιο συχνό σχόλιο είναι «Πρέπει να το πάτε σε σχολεία». Για εμάς είναι επιτυχία που έχουμε καταφέρει να γεννήσουμε τον προβληματισμό, τη σκέψη, την αφύπνιση. Παρά τα εκατόν είκοσι λεπτά συνεχόμενα πάνω στη σκηνή, κανένας δε το καταλαβαίνει, λέγοντάς μας πως έχει ρυθμό, ενδιαφέρον. Εναλλασσόμαστε σε πολλούς χαρακτήρες και οι σκηνές κινούνται πολύ γρήγορα η μία μέσα στην άλλη και αυτό κρατάει το κοινό ενεργό, πέρα δηλαδή από την ίδια την ιστορία. Η μεγαλύτερη για μένα προσωπικά επιτυχία είναι ότι βγαίνοντας μιλάνε για το σύνολο της παράστασης και όχι μεμονωμένα για κάποιον ηθοποιό ή τα σκηνικά ή τη μουσική.
Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το θέατρο;
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και του εαυτού μου, οπότε θα έλεγα αρκετά. Είναι ο τρόπος μου να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Είναι πολιτισμός, είναι κουλτούρα, είναι ιστορία, είναι μόρφωση, είναι ψυχή.
Υπάρχει χώρος για την τέχνη και τον πολιτισμό να αναπτυχθούν μέσα σε μια κοινωνία που βάλλεται συνεχώς; Ο Έλληνας πηγαίνει στο θέατρο; Στηρίζει τον πολιτισμό;
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, θεωρώ ότι ο Έλληνας αγαπάει και στηρίζει το θέατρο. Πιστεύω ότι είναι στο αίμα του και οι τέχνες και ο πολιτισμός. Αντίθετα, οι κρατικοί φορείς, κατά τη γνώμη μου, δε στηρίζουν όσο θα έπρεπε τους ανθρώπους που εργάζονται για την τέχνη και τον πολιτισμό. Θέλουμε πολύ δουλειά ακόμα για να θεωρούμαστε ότι αυτό που κάνουμε είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Φυσικά δεν απευθύνομαι μόνο στους κρατικούς φορείς, αλλά και σε εμάς τους ίδιους, που επιλέγουμε να εργαζόμαστε για την τέχνη και τον πολιτισμό.
Για πόσες παραστάσεις θα βρίσκεστε στο Θέατρο 104;
Έχουμε κλείσει σύνολο δεκαέξι παραστάσεις, με την ευχή φυσικά να συνεχίσουμε είτε τώρα είτε την επόμενη σεζόν. Αλλά μέχρι στιγμής το πλάνο των παραστάσεων κυμαίνεται μέχρι τις 12 Απριλίου.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
0 Comments