Θεώμενοι: Περιμένοντας τον Γκοντό @ Theatre Of The No

Είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε τη συγκλονιστική παράσταση, στα αγγλικά μάλιστα, σε ένα νέο χώρο, το Theatre Of The No. Το θέατρο δημιουργήθηκε από τον Yoel Wulfhart, σαν ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων που θέλουν να βιώσουν νέες εμπειρίες, που θέλουν να ανταλλάξουν απόψεις, που θέλουν να χωθούν πιο βαθιά στην τέχνη.

Τα φώτα κλείνουν, το όμορφο αέρινο σκηνικό ανοίγει και από τις σκάλες κατεβαίνουν ο Εστραγκόν (Βασιλείου Βάσια) και ο Βλαντιμίρ (David Gilliam) πιασμένοι από το χέρι. Περιμένουν δίπλα σε ένα δένδρο τον Γκοντό. Οι συζητήσεις τους κινούνται γύρω από διάφορα θέματα, όσο τον περιμένουν. Αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν είναι ξεκάθαρο αν περιμένουν κάποιον να τους σώσει, αν περιμένουν μια αφορμή για να συνεχίσουν να ζουν, αν τελικά όλη αυτή η αναμονή είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που θα τους φέρει τις απαντήσεις που ζητούν.

Στη πρώτη πράξη συναντούν τον Πότζο (Γιώργος Χουσάκος) και τον Λάκι (Αναστασία Μπουγιάκα) και είναι ξεκάθαρο ότι βλέπουν μπροστά τους μια πτυχή της κοινωνίας. Τον εξουσιαστή και τον εξουσιαζόμενο. Ο Πότζο είναι απίστευτα σκληρός με τον φοβισμένο Λάκι, που εκτελεί χρέη αχθοφόρου και υπηρέτη. Αυτό το περιστατικό γίνεται αφορμή για ένα πλήθος ερωτημάτων που ψάχνουν απαντήσεις. Για την ίδια τη ζωή, τον θάνατο, την εξουσία, τον άνθρωπο. Όσο λοιπόν περιμένουν τον Γκοντό, προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της ύπαρξης, ανεπιτυχώς. Ένα αγόρι (Sebastian Pouentes) τους ενημερώνει ότι αυτός που περιμένουν θα έρθει την επόμενη μέρα και έτσι ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν «υποχρεώνονται» βάσει της συνθήκης να ξαναβρεθούν στο ίδιο σημείο και την επομένη.

Στη δεύτερη πράξη, που ουσιαστικά είναι το δεύτερο βράδυ της αναμονής, ξανασυναντιόνται με τον Πότζο και τον Λάκι, αλλά οι ρόλοι και οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Ο Πότζο είναι τυφλός και ο Λάκι μουγγός. Είναι και οι δύο έρμαια της νέας συνθήκης και αυτό φέρνει πλήθος ερωτημάτων που αναζητούν απαντήσεις.

Το συγκεκριμένο έργο ο Ιρλανδός συγγραφέας το έγραψε το 1948 στα γαλλικά. Θεωρείται πια ένα από τα σημαντικότερα έργα του εικοστού αιώνα και κρύβει πίσω από τις λέξεις, αλλά και τις σκηνές, πλήθος συμβολισμών. Είναι ένα έργο που ενώ δείχνει απλό, ίσως και μονότονο θα έλεγε κανείς, αφού δεν υπάρχει καμία εξέλιξη ή λύτρωση στο τέλος, έχει μια απίστευτη δυναμική δίνη και σε παρασέρνει από τα πρώτα λεπτά.

Θα σας μιλήσω ειλικρινά. Από την αρχή είχα αγχωθεί, σκεπτόμενη ότι για πρώτη φορά θα παρακολουθήσω παράσταση σε μια άλλη γλώσσα, πέραν της ελληνικής. Όμως η μαγεία της παράστασης, οι ίδιοι οι ηθοποιοί, έκαναν το άγχος μου να διαλυθεί από την πρώτη σκηνή. Χώθηκα μέσα σε όλο αυτό τόσο εύκολα, τόσο γήινα. Ο David Gilliam είναι μαγικός στον ρόλο του Βλαντιμίρ. Κινείται δεσποτικά στον χώρο και παρέα με τη Βάσια Βασιλείου στήνουν ένα ζωντανό και οικείο έδαφος, ώστε να «πατήσει» ο θεατής. Ο Γιώργος Χουσάκος στην πρώτη, αλλά και στη δεύτερη πράξη, «δημιουργεί» έναν Πότζο τόσο δυναμικό αλλά και αδύναμο, που σε παρασέρνει σε ερωτήματα. Η Αναστασία Μπουγιάκα ως Λάκι μας άφησε άφωνους με τον τρόπο που χειρίστηκε τον μονόλογό της. Η ταχύτητα, η άρθρωση, τα νοήματα, όλα ξεπηδούσαν σαν χείμαρρος από το στόμα και το σώμα της. Ο Νίκος Διονυσίου έδωσε ανάσα στο κείμενο μέσα από τη σκηνοθεσία του. Έδωσε χώρο να εξελιχθούν οι χαρακτήρες, να αναδυθούν οι προβληματισμοί, μέσα από ένα δικό του πρίσμα.

Πάτησε στο κείμενο, πάτησε σε όλα όσα προσφέρει, με μια απίστευτη αγάπη και συναίσθηση. Η αλήθεια είναι πως έχω δει αρκετές φορές να αλλάζει όλη η αίσθηση μιας παράστασης στον βωμό ενός πειραματισμού, που πραγματικά αισθάνομαι τυχερή όταν καταφέρνω να παρακολουθήσω μια παράσταση με τέτοιο μεγαλείο, όπως αυτή που είδα στο Theatre Of The No.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλο το επιτελείο για αυτή τη συγκλονιστική δουλειά.

Τελικά ποιος είναι ο Γκοντό; Γιατί τον περιμένουν οι Βλαντιμίρ και Εστραγκόν; Τι συμβολίζουν ο Πότζο με τον Λάκι; Ίσως ο καθένας από εμάς, βλέποντας την παράσταση, να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα, ίσως πάλι και όχι.

Μια απίστευτη εμπειρία, που δεν πρέπει να χάσετε, σας περιμένει στον φιλόξενο χώρο του θεάτρου.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Σκηνοθεσία: Νίκος Διονύσιος

Bοηθός Σκηνοθέτη: Φοίβη Φιλδίσση

Βλαντιμίρ: David Gilliam

Έστραγκον: Βασιλείου Βάσια

Πότζο: Γιώργος Χουσάκος

Λάκι: Αναστασία Μπουγιάκα

Αγόρι : Sebastian Pouentes

Κοστούμια: Bianca Nikolareizi

Σχεδιαστής Φωτισμού: Fernanda Balcells

Φωτογραφία: Νίκος Παγωνάκης

Social media: Πέτρα Τσέλιου