Τα ευχάριστα νέα ταξιδεύουν γρήγορα. Η παράσταση «R.I.P.», σε κείμενο του Δημήτρη Κουρούμπαλη, την οποία σκηνοθετεί ο Γιάννης Αγγελάκης, θα παίζεται μέχρι τις 29 Ιανουαρίου. Ευχόμαστε να ακούσουμε και για δεύτερη παράταση και «πέρας εργασιών» την Κυριακή των Βαΐων, για να χαρούμε έτι περισσότερον. Η Μαίρη Ζαρακοβίτη έχει απέναντί της τους δύο πρωταγωνιστές, Πηνελόπη Σαραφίδη και Δημήτρη Χριστοφορίδη και μιλάει μαζί τους για το έργο, τον άνθρωπο, τις προσλαμβάνουσες έργου και πραγματικότητας, το “Off Off Athens Theater Festival 2022” και όλες τις λεπτομέρειες, για τις οποίες εκφράζατε απορίες αλλά δεν μπορούσατε να μάθετε κάτι, ως τώρα φυσικά. Ευχαριστούμε θερμά τη Μαριάννα Παπάκη και τον Νώντα Δουζίνα, οι οποίοι φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Κώστας Κούλης

Πώς ήλθατε σε επαφή με το κείμενο; Τι σας τράβηξε σε αυτό;
Πηνελόπη Σαραφίδη: Μου το πρότεινε ο σκηνοθέτης της ομάδας, ο Γιάννης Αγγελάκης και με τράβηξε πολύ το θέμα, γιατί μιλάει για έναν έρωτα μέσα σε έναν εμφύλιο και έχει και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Δημήτρης Χριστοφορίδης: Ήξερα τα παιδιά από πριν, οπότε το ένα έφερε το άλλο. Όταν διάβασα το έργο όμως, σκέφτηκα πόσο επίκαιρο είναι. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα συνεργάζομαι με όλους τους συντελεστές.

Γιατί η «λύση» σε έναν απαγορευμένο έρωτα να είναι ο θάνατος;
Πηνελόπη: Το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό, τόσο κυρίαρχο, που η απώλεια του οδηγεί σε ακύρωση της ύπαρξης.
Δημήτρης: Για να υπάρχει «λύση», θα πρέπει να προϋπάρχει ένα «πρόβλημα». Απέναντι σε αυτή την κοινωνία που σαπίζει και επικρατεί “εμφύλιος”, το να θεωρούμε ότι δυο άνθρωποι δίνουν «λύση», όπως και ότι η πραγματικότητα που τους στοιχειώνει είναι «πρόβλημα», όσο σχηματικό και αν ακούγεται, μας οδηγεί στο εξής υποερώτημα. Ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο τι υπάρχει; O έρωτας. Δεν είναι λύση διαφυγής, είναι ό, τι στέκεται ανάμεσα στο πιο αρχαίο δίπολο. Η ακροβασία. Ή η λύτρωση.

Πώς νοιώθουν οι ήρωες βλέποντας την κοινωνία γύρω τους να καταρρέει;
Πηνελόπη: Αβοήθητοι, φοβισμένοι και παγωμένοι. Ξαναζούν ο ένας μέσα από τον άλλον. Για όσο διαρκεί αυτή η σχέση.
Δημήτρης: Όπως νοιώθουν όλοι οι άνθρωποι αντίστοιχα, βλέποντας μια ζωή που περίμεναν να πάρει μια “Χ” τροπή, ενώ παίρνει μια άλλη. Το κείμενο γράφτηκε όταν ακόμα στις πλατείες υπήρχαν Αγανακτισμένοι. Αυτό ήταν το έρεισμα. Και οι ήρωες άνθρωποι είναι, σχηματικά τους ονοματίζουμε έτσι. Αλλά έχουμε ξεφύγει από την εποχή των ηρώων. Οπότε νοιώθουν, απελπίζονται, συμπονούν. Έχουν όλα τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου. Δεν έχει σημασία το τέλος του έργου ή της ζωής, προσπαθούν σε κάθε περίπτωση να προσαρμοστούν και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Πόσο καιρό σας πήραν οι πρόβες; Υπήρξαν δύσκολα σημεία που εστιάσατε περισσότερο; Πώς προσεγγίσατε τους ρόλους σας; Τι δικό σας περάσατε και τι πήρατε από τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Πηνελόπη: Οι πρόβες διήρκησαν πολύ γιατί έγινε πάλι από την αρχή η δραματουργική επεξεργασία οι ρόλοι απέκτησαν και άλλο βάθος. Εστιάσαμε περισσότερο στην ανάλυση των χαρακτήρων και η προσέγγιση ήταν μέσα από αυτήν. Προσωπικά έβαλα στον χαρακτήρα έναν δυναμισμό και πήρα από εκείνον την τόλμη.
Δημήτρης Χριστοφορίδης: Η πρώτη επαφή είχε γίνει γύρω στο Φεβρουάριο του 2020. Δύο χρόνια αργότερα – μετά απ’ όσα μεσολάβησαν – ξεκινήσαμε πρόβες γύρω στις αρχές Μαρτίου του 2022. Δυσκολίες υπήρχαν από μέρους μου στο να μην δώσω δικά μου στοιχεία και χαρακτηριστικά στον ρόλο, μόνο και μόνο για να τον φέρω στα μέτρα μου. Δεν ήθελα αυτό. Επειδή ο ρόλος είναι ένα αγόρι, νεότερο, που βιώνει υπό άλλο πρίσμα τις καταστάσεις που προκύπτουν στο έργο, έπρεπε με έναν τρόπο να «λειάνω» τις διαφορές μας, να μηδενίσω τελείως και να τον δω, μέσα από το κείμενο, να γεννιέται στη φαντασία μου. Δεν έχω περάσει κάτι δικό μου στον χαρακτήρα, τουλάχιστον όχι συνειδητά.

Μιλήστε μας για την εμπειρία σας στο “Off Off Athens Theater Festival 2022”;
Πηνελόπη: Είναι ένα ωραίο ετήσιο καλλιτεχνικό ραντεβού, που δίνει ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες να δείξουν τη δουλειά τους. Αντιμετώπισα άρτιο επαγγελματισμό. Επίσης είμαι πολύ χαρούμενη που με την ΑντιΤέχνη καταφέραμε να διακριθούμε στο φεστιβάλ.
Δημήτρης: Ωραία εμπειρία – ειλικρινά. Δεν την είχα προδιαθέσει κάπως στο μυαλό μου. Εντατικές πρόβες, γρήγορα περάσματα και κάποια άλλα, που δεν λέγονται, για να κρατήσουμε και τη «μαγεία» του επαγγέλματος. Θα το ξανάκανα, αν μου δινόταν η ευκαιρία.

Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το θέατρο;
Πηνελόπη: Είναι η ζωή μου ολόκληρη. Και ας ακουστεί κλισέ.
Δημήτρης: Μου δίνει την αίσθηση πως ταξιδεύω – είτε φυσικά είτε μεταφορικά. Πως είμαι σε μια ροή συνέχεια, σε μια αναζήτηση. Κάποιος καθηγητής μου στη σχολή είχε πει πως «η υποκριτική είναι το πιο ωραίο ταξίδι με το πιο φθηνό εισιτήριο». Όλα είναι θέμα οπτικής. Τα πάντα κυλάνε, τρέχουν, τίποτα δε χάνεται. Ποτέ. Και ας μεταβολίζει ο καθένας μας στον δικό του χρόνο τις αλλαγές που έρχονται. Στα δικά μου μάτια, η ενασχόληση με την τέχνη είναι μια πράξη αμιγώς κοινωνική. Και το ταξίδι του καθενός μια πολύ προσωπική υπόθεση.

Υπάρχει χώρος για την τέχνη και τον πολιτισμό να αναπτυχθούν μέσα σε μια κοινωνία που βάλλεται συνεχώς; Ο Έλληνας πηγαίνει στο θέατρο; Στηρίζει τον πολιτισμό;
Πηνελόπη: Ναι, υπάρχει χώρος ευτυχώς και το βλέπουμε από τη λειτουργία των τόσων θεάτρων. Ο κόσμος θεωρώ στηρίζει όσο μπορεί και όσο του επιτρέπουν τα οικονομικά του. Είναι απαραίτητο να υπάρχει το θέατρο στις μέρες μας, γιατί φωτίζει το σκοτάδι που ζούμε.
Δημήτρης: Υπάρχει ζωή στον κόσμο χωρίς φως; Όχι. Ξέρετε, πιστεύω πως οι ανθρώπινες πράξεις ενώνουν ή διαχωρίζουν, όχι οι άνθρωποι και οι θέσεις τους. Όποιες αξίες και αν έχουμε δηλαδή, οι αποφάσεις μας είναι που μας καθορίζουν. Και ας χάνουμε καμιά φορά το νόημα Ναι, πηγαίνει στο θέατρο ο κόσμος και θα συνεχίσει να πηγαίνει. Το στηρίζει στο μέτρο που μπορεί και που γίνεται πραγματικός «κοινωνός» του θεάτρου, όχι απαραίτητα μέσα από την ενημέρωσή του για τυχόν παραστάσεις. Το γιατί είναι μεγάλη κουβέντα, δεν προέκυψε πάντως την τελευταία δεκαετία κατ’ εμέ. Η όποια μορφή τέχνης όμως δεν έχει να διαχειριστεί τέτοια διλλήματα. Τα έχει ξεπεράσει, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, επικοινωνεί και συνυπάρχει με τις υπόλοιπες μορφές τέχνης, από τη γέννησή της. Και αν ακουστεί το μήνυμα της, γίνεται πολιτισμός.

Μαίρη Ζαρακοβίτη