Ο Τσέχωφ θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μέσα από τα βιβλία του καθρεπτίζει την κοινωνία που ρημάζει και σαπίζει σταδιακά, «σέρνοντας» τους ήρωές του σε ένα αέναο ταξίδι αυτογνωσίας. Το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας στον χώρο είναι η επικλινής σκηνή. Σε όποιο σημείο του θεάτρου και αν κάθεσαι, βλέπεις τα πάντα.
Ο Πλατόνοφ (Γιώργος Χριστοδούλου) με τη σύζυγό του Σάσα (Ειρήνη Καζάκου), επισκέπτεται το σπίτι της χήρας Άννα Πετρόβνα (Παναγιώτα Βλαντή) και βρίσκει εκεί μια παρέα φίλων που θέλουν να απολαύσουν την καλοκαιρινή και αέρινη ατμόσφαιρα. Ο Σεργκέι Βοϊνίτσεφ (Όμηρος Πουλάκης) πετά στον ουρανό, καθώς έχει πρόσφατα παντρευτεί την αγαπημένη του Σοφία (Έρρικα Μπίγιου). Ο Πορφύρι Γκλαγκόλεφ (Κώστας Φλωκατούλας) έχει πάρει την απόφαση να συμμορφωθεί και σκέφτεται να ζητήσει το χέρι της χήρας.
Ο Πλατόνοφ φλερτάρει απροκάλυπτα, λες και κάποια άγνωστη δύναμη τον καλεί. Τραβά σαν μαγνήτης τις γυναίκες της βίλας, που προσπαθούν να τον κερδίσουν με κάθε τρόπο.
Πίσω από τα χαμόγελα και τις φιλοφρονήσεις κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες.
Το σκηνικό είναι γήινο. Ένα πιάνο, ένα μεγάλο τραπέζι, ένα ανάκλιντρο, κάποιες σκόρπιες καρέκλες, ένα ψηλό δένδρο και αρκετά άλλα αντικείμενα, που κάνουν τον θεατή να νοιώθει ότι ο τρόπος που είναι στημένα διχοτομεί νοερά τους χώρους της παράστασης. Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι ντυμένοι στα λευκά, ίσως γιατί συμβολίζει την καθαρότητα, την ευτυχία, ενώ στο δεύτερο μέρος, εκεί που οι ιστορίες και οι ψυχισμοί βλέπουν κατάματα την σκληρή πραγματικότητα, όλοι οι ηθοποιοί φορούν μαύρα κοστούμια. Η Maria Tregubova είναι υπεύθυνη για όλο αυτό τον εξαιρετικό καμβά που παρουσιάζεται μπροστά μας, όπου οι δώδεκα ηθοποιοί θα αφήσουν τα δικά τους ίχνη για πάντα.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου ήταν εκπληκτικός στο ρόλο του Πλατόνοφ. Η γλυκύτητα με την οποία παρουσίασε τον ρόλο του, οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωά του, ο τρόπος που γενικότερα κινούταν στη σκηνή, ήταν μοναδικός. Τον παρακολουθώ αρκετά χρόνια τώρα και κάθε φορά με εκπλήσσει. Η κυρία Βλαντή, στον ρόλο της χήρας Πετρόβνα, είναι εξαιρετική. Η βαθιά γνώση που διαθέτει, ο αέρινος τρόπος που χειρίστηκε την ηρωίδα της, έφερε τον ρόλο πολύ κοντά σε εμάς. Μου άρεσε πολύ ο Όμηρος Πουλάκης ως Σεργκέι. Ακόμα και οι εντάσεις του χαρακτήρα του, ο πόνος που καθρεπτιζόταν στα μάτια του, είχαν κάτι ποιητικό, κάτι τόσο δυνατό που σε τράνταζε. Η Έρρικα Μπίγιου, η Σοφία της παράστασης, δημιούργησε έναν χαρακτήρα έντονα συναισθηματικό και λυρικό. Ο Κώστας Φλωκατούλας, στον ρόλο του Πορφύρι, είναι υπέροχος. Κωμικός και δραματικός συνάμα, κάνει τρισδιάστατο τον ρόλο του και ενώνεται εξαιρετικά με τον θεατή.
Ο Adolf Shapiro σκηνοθέτησε μοναδικά την παράσταση. Μέσα από μεικτές σκηνές δράματος και κωμωδίας άφησε τον θεατή να αποκωδικοποιήσει τους χαρακτήρες σε ένα ήρεμο περιβάλλον χωρίς εξάρσεις. Η ομαλότητα της παράστασης άφηνε τον θεατή να ψάξει για την ουσία των πραγμάτων. Το έργο δεν έχει σαφή πομπώδη μηνύματα, έχει όμως ερωτήματα που ο θεατής θα πάρει μαζί του φεύγοντας από το θέατρο και θα ταλανίσει το μυαλό του για μέρες, μέχρι να βγάλει τις δικές του απαντήσεις.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments