Το θέατρο Επί Κολωνώ φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα νέο θεσμό με το  ΜΠΙΖΖΖ….! OFF-OFF ATHENS, στο οποίο παρουσιάζει τέσσερις από τις παραστάσεις που ξεχώρισαν στο Off-Off Athens 2023, λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης του 2024! Το «Goldfish», από την ομάδα Pleü, είναι μια από αυτές τις παραστάσεις. Μας δόθηκε η χαρά να συνομιλήσουμε με την ομάδα αυτών των τόσο ταλαντούχων παιδιών για το θέατρο, τον άνθρωπο, τη δημιουργία της ομάδας και την παράσταση. Ευχαριστούμε θερμά την Μαριάννα Παπάκη και τον Νώντα Δουζίνα, οι οποίοι φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.  

Ποια είναι η Ομάδα Pleü; Πότε δημιουργήθηκε, τι σας ένωσε και πώς επιλέγετε κάθε φορά τι θα ανεβάσετε;
Η ομάδα μας αποτελείται από τέσσερα μέλη, τα οποία γνωριστήκαμε και σπουδάσαμε μαζί υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μας, ήταν καθημερινή η ανάγκη για συνεργασία και συνδημιουργία. Δουλέψαμε εντατικά μαζί και κάπως έτσι ταιριάξαμε καλλιτεχνικά. Έχοντας δοκιμάσει επι σειρά ετών μέσα στη σχολή την καλλιτεχνική μας συνύπαρξη, αποφασίσαμε πέρυσι να πάρουμε μέρος, με ένα δικό μας έργο, στο Φεστιβάλ του Off Off 2023, στο θέατρο Επί Κολωνώ. Με την πρώτη μας αυτή δουλειά καταφέραμε να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε αρκετές συμμετοχές του περσινού Φεστιβάλ, γεγονός που μας έδωσε ένα πολύ μεγάλο έναυσμα στο να συνεχίσουμε να συνδημιουργούμε.

Πώς επιλέγετε κάθε φορά τι θα ανεβάσετε;
Το “Goldfish” ήταν η πρώτη μας δουλειά ως ομάδα. Ως δημιουργοί και καλλιτέχνες, έχουμε την ανάγκη να καταπιανόμαστε με θέματα που αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο και με θέματα τα οποία μας ιντριγκάρουν καλλιτεχνικά. Στόχος μας είναι να μπορούμε να καταπιανόμαστε και να «πλάθουμε» επι σκηνής τα θέματα αυτά και να μπορούμε έπειτα να τα μοιραζόμαστε με το κοινό.

Πώς έγινε η επαφή με συγκεκριμένο έργο;
Την ιδέα του “Goldfish” τη συζητούσαμε και τη χτίζαμε – συνδημιουργούσαμε – όλοι μαζί για μήνες. Αφού όλοι μαζί καταλήξαμε στο τι θέλουμε να αφηγείται αυτή η ιστορία και οι ήρωές της, τελικά έγραψε το κείμενο και τους διαλόγους αυτού η Αιμιλία Κεφαλά, συγγραφέας του Goldfish και μέλος της ομάδας μας. Η ιδέα του έργου μας, “Goldfish”, προέκυψε μέσα από συζητήσεις μας για θέματα που αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Από κοινού, ως ομάδα, αναφερθήκαμε στη μοναξιά που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος και την ανάγκη του για συντροφικότητα.

Πόσο μόνος είναι ο σημερινός άνθρωπος και γιατί; Πόσο βοήθησαν ή όχι το internet και τα social σε αυτή την κατάσταση και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να “ξεφύγεις” από την εν λόγω κατάσταση;
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι, με λίγες εξαιρέσεις, μονίμως με το κινητό στο χέρι. Βγάζουμε καθημερινά φωτογραφίες και τις ανεβάζουμε στα social media, προβάλλοντας στους γύρω μας συνεχώς πόσο όμορφες στιγμές ζούμε. Στην πραγματικότητα όμως, πόσο βαθιά μοναξιά αισθανόμαστε μέσα σε όλο αυτό; Έχει χαθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό η ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, που τόσο την έχουμε ανάγκη. Παρατηρείται μια σταδιακή αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Μια αποκοπή από τη ζωντανή πραγματικότητα του εδώ και του τώρα, με στιγμές με τους ανθρώπους γύρω μας, αφού εστιάζουμε σε μεγάλο βαθμό στην «πραγματικότητα» της οθόνης μας κι ο καθένας από εμάς στην ατομικότητα και τον μικρόκοσμό του. Το έργο μας καταπιάνεται και με το θέμα της διαστρεβλωμένης πραγματικότητας και αναμνήσεων, κάτι που επίσης συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην εποχή μας, μέσω των social media.

Πώς μπορεί μια παράσταση να αλλάξει αντιλήψεις και να κάνει τον θεατή να σκεφτεί;
Στόχος και κίνητρό μας είναι αρχικά οι θεατές, παρακολουθώντας την παράστασή μας, να βιώσουν μια εμπειρία. Η παράστασή μας εντάσσει τους θεατές σε έναν κόσμο και συγκεκριμένα στον ονειρικό χώρο του κεντρικού ήρωα. Στόχος μας είναι οι θεατές να εισχωρήσουν και να αφεθούν σε αυτόν τον κόσμο, να νιώσουν και να προβληματιστούν, ακολουθώντας την ιστορία και την πορεία των χαρακτήρων. Να (συν)κινηθούν και φεύγοντας από την παράσταση, να πάρουν μαζί τους υλικό και τροφή για σκέψη. Σκέψεις τόσο πάνω στο ίδιο έργο, όσο και για τις ζωές μας ως άνθρωποι του σύγχρονου κόσμου. Δεν είμαστε σίγουροι αν το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, πιστεύουμε όμως ότι σίγουρα μπορεί να μετακινήσει ανθρώπους. Όσον αφορά το πώς, σίγουρα δεν υπάρχει συνταγή. Ίσως μέσω της (συν)κίνησης των θεατών πάνω σε θέματα που μας αφορούν συνολικά ως κοινωνία και ανθρωπότητα. Πάνω σε θέματα που ο θεατής θα ταυτιστεί μαζί τους και θα κάνει την αναλογία με τη δική του ζωή. Κάτι που θα τον «τσιγκλήσει», θα τον προβληματίσει, και που μπορεί να μην τον μετακινήσει άμεσα – μακάρι να ήταν τόσο απλό – αλλά θα υπάρχει κάπου μέσα του και θα το «δουλεύει».

Μαίρη Ζαρακοβίτη