Θεώμενοι: 𝝦𝝞𝝬𝝖𝝦𝝙𝝤𝝨 |||* @ Σύγχρονο Θέατρο

Ο άνθρωπος και το κακό. Τέμνονται πλειστάκις και το πλάσμα οριοθετεί τις πράξεις. «Δεν επιθυμώ να περνάει καλά ο πλησίον μου. Δεν μου φτάνει να είμαι πλούσιος, υγιής και παντοδύναμος. Θέλω, απαιτώ, να υποφέρει εκείνος/εκείνη που ζουν δίπλα μου ή μακριά μου». Ανίερη σκέψη, αήθης πρακτική, απτή πραγματικότητα ανά τους αιώνες. Ο Ριχάρδος ο τρίτος ίσως να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο βδελυρούς ανθρώπους ανά τους αιώνες. Για τη δύναμη και την εξουσία δεν δίστασε να δολοφονήσει τους συγγενείς του, τις συζύγους του, το ίδιο του το αίμα. Απόψε παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες ενός παρανοϊκού τέρατος, μέσα από μία ιδιοφυή παράσταση, που παρουσιάζει την ιστορία μέσα από μία έτερη παράσταση (στην ουσία πρόβα για την παράσταση), που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτή.

Play within a play λοιπόν ήτοι θέατρο μέσα στο θέατρο και τα μέλη του θιάσου προβάρουν προκειμένου να ανεβάσουν τον Ριχάρδο. Μαζί τους και ένας νεαρός ηθοποιός, άρτι αφιχθείς από τη σχολή, ο οποίος κάνει όνειρα για το μέλλον και έχει τρελή όρεξη να παίξει και να ζυμωθεί στους ρόλους που τον περιμένουν. Απέναντί του ο σκηνοθέτης της παράστασης. Γνωστός στην πιάτσα, όνομα στα καλλιτεχνικά και «με φήμη». Χρησιμοποιεί το βάρος και το κύρος του, για να ενοχλήσει και να παρενοχλήσει. Και ο νεαρός ηθοποιός μπαίνει στο στόχαστρό του.

Η κινηματογραφική εισαγωγή, με την είσοδο του αφηγητή και το «μαύρο» από τα φώτα, προϊδεάζει. Με ενθουσίασε τόσο όσο να περιμένω να ξεκινήσει το κυρίως μέρος και να δω τι μου προσφέρει αυτό το έργο. Και κάπου εκεί εμφανίστηκε ο κύριος Ορέστης Τζιόβας. Απίστευτος! Απερίγραπτος! Ένας πρωταγωνιστής σε δαιμονιώδη κατάσταση, βασισμένος σε έναν ρόλο αβανταδόρικο, τον οποίο όμως μετέτρεψε σε κάτι δικό του. Σαν Ριχάρδος ήταν τόσο καλός, που τον μισήσαμε. Με το ένα του χέρι να «κινείται» σαν παράλυτο, με κίνηση και στάση σώματος που αποτέλεσε βασικό κομμάτι του χαρακτήρα του και με χροιά άλλο τόσο εντυπωσιακή, κατέλαβε τη σκηνή. Σαν «σκηνοθέτης» ήταν ακόμα πιο καλός! Έβγαλε όλη την παθογένεια του συγκεκριμένου παραβατικού προσώπου και μας έκανε να θυμηθούμε και να θυμίσουμε. Κατάχρηση εξουσίας, ο κοινός παρονομαστής των δύο χαρακτήρων. Θα έλεγε κανείς πως ο σπουδαίος ηθοποιός έκανε μία κατάθεση ψυχής και οξύνοιας, οι οποίες θα συζητιούνται για καιρό.

Η κυρία Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη σκηνοθετεί με τρόπο που αφήνει όλη την ιστορία στις αισθήσεις και την κατάσταση «πολιορκίας» του μυαλού. Χωρίς ιδιαίτερα σκηνικά (καρέκλες, τραπέζι, μία σκαλωσιά), υφαίνει έναν χώρο που τα περιέχει όλα. Και παλάτια είδαμε και πεδία μάχης και μπουντρούμια… Και το μόνο που χρειάστηκε ήταν να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας. Και να δούμε τα πάντα σε ερείπια. Βασισμένη στο εξαίρετο κείμενο – ελεύθερη απόδοση και κάτι ακόμα περισσότερο, του κυρίου Ανδρέα Φλουράκη, η σκηνοθέτιδα πλάθει μύθο και πραγματικότητα και δίνει γεύση πικρή και στυφή, με τη γλυκάδα να αναδύεται από το επιμύθιο.

Ο κύριος Σπύρος Κυριαζόπουλος είναι ο αφηγητής, κατ’ ουσίαν ο ηθοποιός που λέει την ιστορία του. Θέλει να βγει προς τα έξω όλο αυτό, θέλει να μάθει ο κόσμος τι κτήνος είναι ο «περίφημος» σκηνοθέτης. Ωραία άρθρωση, όμορφη προσέγγιση του ρόλου, καθαρή και τίμια απόδοση. Ο κύριος Γιώργης Παρταλίδης, ο οποίος υποδύεται τον ίδιο χαρακτήρα τότε, όσο γίνονταν οι πρόβες δηλαδή, είναι εξίσου ταγμένος σε αυτό που κάνει. Όλα τα χρώματα της προσμονής και της απελπισίας, όλες οι κραυγές και οι εφιάλτες, όλα περνούν από μέσα του, με κατεύθυνση εμάς. Και επιτυγχάνεται στον μέγιστο βαθμό.

Οι κύριοι Δημήτρης Καραβιώτης και Γιώργος Δεμελίδης και οι κυρίες Ντένια Ψυλλιά, Μαρία Καρακίτσου και Δανάη Τάγαρη, είναι καλοκουρδισμένοι και καλοβαλμένοι μέσα στο έργο, υποδυόμενοι τους ηθοποιούς στην πρόβα και τους ήρωες του έργου του Σαίξπηρ. Ο καθένας έχει βάλει το δικό του σημάδι και όλοι τους αποτελούν μία ομάδα που ξέρει μόνο να κερδίσει. Υπάρχει ένα εκπληκτικό σημείο στην παράσταση, όταν εν χορώ αναφέρονται σε ένα θέμα, πολύ σοβαρό εννοείται και αρκεί μία κίνηση, ένα νεύμα, για να γελάσουμε και μάλιστα πολύ. Αυτή η πινελιά, η τόσο Monty Python, ήταν απλά μεγαλοφυής. Δείχνει πως οι απλές ιδέες είναι πάντα οι καλύτερες και μας κάνει να σπάσουμε το κεφάλι μας να βρούμε πώς στο καλό το σκέφτηκαν αυτό το πράγμα. Πρέπει να δείτε για να καταλάβετε και να μας θυμηθείτε, όταν πρωτοδιαβάσατε για τη συγκεκριμένη σκηνή.

Μακάρι να πάει και την επόμενη σεζόν. Χρειάζεται, μην σας πω ότι επιβάλλεται, το κοινό να βλέπει τέτοια έργα. Για δύο λόγους. Για την τέρψη της ψυχής του. Και για την εγρήγορση του οργανισμού του. Ποτέ ξανά θύματα σεξουαλικής βίας. Ποτέ όμως! Και να σαπίσουν στα κάτεργα του μυαλού και του κόσμου οι αίτιοι.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ελεύθερη διασκευή: Ανδρέας Φλουράκης

Σκηνοθεσία-Δραματουργική Επεξεργασία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη

Δραματολόγος: Ξένια Γεωργοπούλου

Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Νικολόπουλος

Κίνηση-Χορογραφίες: Σοφία Μαρτίου

Σκηνικά- Κοστούμια: Χαρά Κονταξάκη

Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου

Τρέιλερ: Στέφανος Κοσμίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Κωστογιαννοπούλου

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης: Ορέστης Τζιόβας, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Γιώργης Παρταλίδης, Ντένια Ψυλλιά, Μαρία Καρακίτσου, Δημήτρης Καραβιώτης, Γιώργος Δεμελίδης, Δανάη Τάγαρη.