Εξακόσια χιλιόμετρα… Ίσως και παραπάνω. Ο χάρτης τα λέει καλά, εμείς όμως δεν τον διαβάζουμε σωστά. “Follow me down, to the valley below”. Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Η Bridgette βάζει μπρος. Τα πρώτα μέτρα φεύγουν σαν τα σκουπιδιάρικα της πρωινής βάρδιας. Δεν μιλάει κανείς για μερικά δευτερόλεπτα. Ο Dan έχει μια ιδέα. Ψαχουλεύει στο backpack του. «Θέλεις να βάλεις να παίζει αυτό; Και όταν τελειώσει, βλέπουμε»…

O “Deadwing” των Porcupine Tree ξαμολιέται στη σιντιέρα. Οκτώβρης του 2006… Ο δίσκος των Βρετανών είχε κυκλοφορήσει από το 2005, ήταν ο όγδοος στην καριέρα τους και έγινε ο πιο μοσχοπουλημένος τους. Μέχρι που βγήκε δύο χρόνια μετά ο “Fear Of A Blanc Planet” και πήρε εκείνος τα πρωτεία στις πωλήσεις. Ο “Deadwing” όμως… Είχε αυτό το κομμάτι, το τρίτο στη σειρά. Όταν μπήκε το “Lazarus”, ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Ήταν σαν να χαμογέλασε ο ίδιος ο Wilson, ο οποίος ίσως και να καθόταν πλάι μας στο αμάξι για λίγα λεπτά. Κι επειδή χαμόγελο και Steven Wilson, στη μουσική του πορεία, δεν συνάδουν, αυτό το γλυκύ κλάμα του Λάζαρου έκανε τη δουλειά του τέλεια. Για ΟΛΗ την απόσταση που διανύσαμε δεν έπαιξε άλλο κομμάτι. Μπήκε στο repeat και βγήκε μόνο όταν φτάσαμε στον προορισμό μας. Και η διαδρομή ήταν τέλεια!

Ο Wilson, αναφερόμενος στο κομμάτι, είχε σχολιάσει πως πρόκειται για την επικοινωνία μίας μητέρας με τον μικρό σε ηλικία γιο της, «μέσα από τον τάφο». Ο “Deadwing” είναι θεματικός, βασισμένος σε ένα σχεδόν κινηματογραφικό σενάριο, γραμμένο από τον Wilson και τον Mike Bennion, που αφορούσε μία ιστορία με φαντάσματα. Το “Lazarus” κυκλοφόρησε και σαν single, σηματοδότησε μία ολόκληρη εποχή, για μένα τουλάχιστον και έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των οπαδών των Porcupine Tree, ένα από τα απόλυτα αγαπημένα μου και ένας ακόμα λόγος να λατρέψω τον υπέροχο πεσιμισμό του Steven. Δεύτερα φωνητικά στο “Lazarus” κάνει ο Mikael ?kerfeldt των Opeth, ενώ δεν θα μπορούσα σε αυτό το σημείο να αφήσω απ’ έξω τη μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Gavin Harrison. O Άγγλος υπέρ-drummer προσεγγίζει με έναν τόσο όμορφο τρόπο αυτό το εύθραυστο ομορφάκι, που αυτόματα δυναμώνει τους δείκτες συγκίνησης σε επικίνδυνα επίπεδα. Το γύρισμα πριν το τελευταίο ρεφρέν είναι τουλάχιστον μεγαλοφυές και δείχνει πως less IS more και μάλιστα εις τη νιοστή δύναμη.

Υπάρχουν μπόλικες εκτελέσεις στο διαδίκτυο, υπάρχουν αρκετά LiVE, μπορείτε να το ακούσετε έτσι ή αλλιώς, αλλά εκείνη η «έκδοση» που θεωρώ μαγευτική, είναι η παρακάτω. Σικάγο, Οκτώβριος του 2005. Ένα χρόνο πριν τα εξακόσια-τόσα χιλιόμετρα. Και η φωνή μέσα στο κεφάλι μας, που κάτι κάνει στο αναλογικό του πράγματος. Ευχαριστούμε πολύ, κύριε Wilson. Ευχαριστούμε πολύ!

Κώστας Κούλης