«Και κάποια μέρα είδα αυτό το αγόρι να περιμένει το ασανσέρ. Και του είπα ότι δεν το είχα ξαναδεί πριν. Το ρώτησα το όνομά του. Και μου είπε ότι το λένε Luka»…

Η Suzanne Vega ξεκίνησε να ακούει το “Berlin” του Lou Reed. Τη συνεπήρε η αναφορά σε έναν τόσο βίαιο κόσμο. Στις δύο τα ξημερώματα άρχισε να γράφει το τραγούδι. Στις τέσσερις – δυο ώρες μετά – το είχε τελειώσει. Δεν έκανε κανένα προσχέδιο, δεν έψαξε να βρει άλλο όνομα, δεν θέλησε να αλλάξει τους στίχους. Για πολύ καιρό έπαιζε το κομμάτι και το ακροατήριό της λειτουργούσε αρνητικά. Θορυβούταν, έδειχνε πως ένιωθε άβολα. Το να τραγουδάς για παιδική κακοποίηση τη δεκαετία του ’80, εμφανώς υπονοώντας την ενδοοικογενειακή βία… Κανείς δεν πήγαινε προς εκείνο τον δρόμο, με προφανή εξαίρεση το Μέταλ φυσικά.

Ο μάνατζερ της Vega είχε τη δική του γνώμη. Η καλλιτέχνιδα πίστευε πως το κομμάτι θα εξαφανιστεί κάποια στιγμή, ο ίδιος όμως θεωρούσε ότι θα γινόταν hit. Τσακώθηκαν, λογόφεραν και κάποια στιγμή ο μάνατζερ της πέταξε πως «Η μουσική αλλάζει τον κόσμο». Η ίδια διαφώνησε ανοιχτά και εκείνος φώναξε «Εμείς τελειώσαμε τον πόλεμο στο Βιετνάμ»! Η Vega του είπε στο τέλος «Κάνε ό,τι θέλεις»…

Είναι δύσκολο να περιγράψω το πώς αισθάνθηκα στα δεκάξι-και-όπου-να-ναι-δεκαεπτά μου τότε, ακούγοντας για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι. Ήρεμο στη δομή του, απόλυτα λυρικό, με τη φωνή της Vega να ακούγεται παιδική αλλά και ενήλικη. Ακατέργαστη αλλά και συμπαγής. Το πανέξυπνο video έκανε το κομμάτι να φαίνεται ακόμα πιο συγκινητικό. Και ήμουν ευτυχής γιατί καταλάβαινα τι έλεγε η τραγουδίστρια! Καταλάβαινα τους στίχους. Καταλάβαινα την ιστορία…

To “Luka” βρίσκεται στο άλμπουμ “Solitude Standing”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1987. Την ίδια χρονιά βγήκε σαν single. Είναι το πιο μοσχοπουλημένο της άλμπουμ, είναι το πιο δημοφιλές και όσο για το τραγούδι, αυτό κι αν είναι μοσχοπουλημένο και δημοφιλές… Έφτασε μέχρι το Νο 3 του Billboard Hot 100 και της έδωσε τρεις υποψηφιότητες για Grammy.

Η Vega γράφει για τη γειτονιά της στη Νέα Υόρκη, γράφει για μία εποχή που έχει μεν περάσει, γράφει όμως για μία μάστιγα που δεν λέει να περάσει με τίποτα. Άσκηση βίας σε παιδιά. Κακομεταχείριση παιδικών ψυχών. Το ακούς και θέλεις να κάνεις μεγάλο κακό σε όλους εκείνους και εκείνες που κάνουν τη ζωή δύσκολη σε αυτά τα πλασματάκια. «Μετά δεν ρωτάς γιατί. Απλά δεν διαφωνείς. Απλά δεν διαφωνείς άλλο πια»…

Οι Ταλιμπάν «επέστρεψαν θριαμβευτικά» στο Αφγανιστάν. Ο δρόμος της βίας άνοιξε ξανά. Όπεν σίζον, που λένε και οι ανιστόρητοι. Για τις γυναίκες, για τους gay, για τα παιδιά και όποιον πάρει ο χάρος. Ο Luka και η Luka θα πληρώσουν το μάρμαρο και οι «πανίσχυροι σύμμαχοι» θα αρκεστούν σε διαδικτυακές αγκαλιές και ό,τι έχουμε βαρεθεί να σιχαινόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Και το δεύτερο πάτωμα θα αποτελεί πρόβλημα κάθε μέρα, με διάφορες φωνές και θορύβους και με τους γείτονες να μην τολμούν να ζητήσουν τον λόγο.

Έψαξα να βρω διασκευές για το συγκεκριμένο. Έπεσα πάνω στους The Lemonheads, όπως και στους ακόμα πιο γκαζιάρηδες Hightower. Ενδιαφέρουσες περιπτώσεις αμφότερες… Για ακούστε αυτή εδώ όμως.

Κώστας Κούλης