Γιορτάζουν (σύμφωνοι, σε πέντε μήνες) τα τριάντα οκτώ τους χρόνια. Το άλμπουμ και το εν λόγω. Το τραγούδι βγήκε στις αγορές είκοσι και τρεις μέρες πρότερα. Όταν αποφασίστηκε, οι Αυτοκράτορες είπαν να ιντριγκάρουν λίγο περισσότερο, όπως είχαν κάνει με τη μαυρόασπρη αφισούλα του “Powerflave”, πριν το κορυφαίο Μέταλ άλμπουμ ΟΛΩΝ των εποχών επιτεθεί χωρίς έλεος.

Επιστροφή στο 1986.  Το πρώτο single του “Somewhere In Time”, με ένα εξώφυλλο αλληγορικό και μινιμάλ, μια και η μπάντα δεν ήθελε με τίποτα να αποκαλυφθεί ο φοβερός και τρομερός Cyber-Eddie του δίσκου από νωρίς, με τον Adrian Smith να υπογράφει στίχους και μουσική και τον Steve Harris να θυμάται. «Μου έπαιζε διάφορα σημεία και εγώ ήμουν ‘Ναι… ΟΚ’… Και στο τέλος της κασέτας ήταν αυτό. Του λέω ‘Τι είναι αυτό;’ Ήταν η εισαγωγή του “Wasted Years”. Του λέω ‘Αυτό είναι φοβερό!΄ και μου απαντά ‘Είναι κάπως εμπορικό’. Του λέω πως χέστηκα αν είναι εμπορικό ή όχι. Είναι φοβερό τραγούδι και τελικά το βάλαμε».

Ο Adrian είχε να δώσει τρία ολόδικά του κομμάτια στο άλμπουμ. Τα δύο από αυτά έγιναν single και βίντεο. Ο Harris του έδωσε όλο το spotlight, όπως του άξιζε άλλωστε. Και όταν βγήκε το βίντεο για το “Wasted Years”, δάκρυσε όλος ο Μέταλ πλανήτης! Η μεγαλύτερη μπάντα του ιδιώματος κατάφερε να μας συγκινήσει. Ήταν η πρώτη φορά και δεν το ξεχάσαμε ποτέ. Για το “Wasted Years” θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων. Έγινε ύμνος, έγινε σύνθημα, έγινε πρώτης τάξης ευκαιρία για γιορτή και συγκίνηση. Θυμάμαι πρόσφατα, στην περυσινή περιοδεία των Maiden, που ξεκίνησαν να παίζουν αυτό το συγκεκριμένο, αυτό το υπέροχο κομμάτι. Δεν ήταν δυνατό να αντέξεις, δεν ήταν δυνατό να μείνεις απαθής. Βουβό κλάμα και ματιά στον ουρανό. Ακόμα μια πόλη χάνεται στη νύχτα.

Όλοι οι Maidenάδες αγαπάνε να τσακώνονται για τα αγαπημένα τους τραγούδια. Θα μιλάνε για δεκαεφτά μήνες για το ένα ή το άλλο, θα θυμώνουν και θα φιλιώνουν, θα σαρκάζουν και θα συμπάσχουν και κάποια στιγμή θα δώσουν τα χέρια. Το “Wasted Years” θα έλθει να αγκαλιάσει όλους εκείνους που συμφωνούν πως διαφωνούν. Και θα τους πει πως δεν υπάρχει λόγος να είναι ξένοι ως προς τους εαυτούς τους. Πώς δεν χρειάζεται να θεωρούν πως οτιδήποτε κάνουν, το κάνει στην ουσία κάποιος άλλος…

Στη δεύτερη πλευρά του single φιλοξενούνται δύο τραγούδια. Το πρώτο, το “Reach Out”, ήταν και η «αρχική» επαφή με τον Adrian Smith σαν μπροστάρη. Τον ακούμε να τραγουδάει και παθαίνουμε πλάκα με τη ζεστή φωνή του. Ήταν μόνο η αρχή ή η επιστροφή στην αρχή. Στους Urchin τραγουδούσε κιόλας, έτσι δεν είναι; Το δεύτερο τραγούδι στο B Side είναι το περίφημο – μην πω και θρυλικό – “Sheriff Of Huddersfield”, υπογεγραμμένο από όλη τη μοναδική πεντάδα – τότε – και αφιερωμένο στον Σερίφη των Άγγλων, τον Rod Smallwallet… εεε, αυτόν! Είμαστε σε αποστολή. Από τον Ροντ. Ρέψιμο.

Προτιμώ, για τώρα όμως, να εστιάσω σε μία συγκεκριμένη διασκευή του.

Στη συλλογάρα “Numbers From The Beast (An All Star Salute To Iron Maiden)”, στην οποία συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι υπέρ-παίχτες του Ροκ στερεώματος, φιλοξενείται και μία διασκευή στο εν λόγω τραγούδι. Αρχικά, πάρτε ομάδα που διασκευάζει. Dee Snider (Twisted Sister), George Lynch (Dokken, Lynch Mob), Bob Kulick (Paul Stanley Band, Meatloaf), Jeff Pilson (Dokken, Dio, Foreigner), Jason Bonham (UFO, Bonham). Όλοι μαζί!

Δεν ξέρω πως… αυτή η διασκευή όμως… Δεν θα τρελαθείτε με τον τρόπο που μπαίνει, δεν θα δηλώσετε οπαδός. Έχει όμως κάτι η ερμηνεία του Dee. Έχει μία πολύ γλυκιά μελαγχολία. Έχει αυτό το «Αχ και να το είχα γράψει εγώ» στη φωνή του. Υπάρχουν πολλές διασκευές στον ύμνο των Maiden. Υπάρχουν οι εκτελέσεις με την Anneke, που απλά μιλάνε στην καρδιά. Στην ουσία είναι μια προέκταση της μαγείας του “H”. Γι’ αυτό λοιπόν, κατάλαβέ το, μην χάνεις τον χρόνο σου με βλακείες, κοίτα μπροστά και ζήσε!

Κώστας Κούλης