Στις 30 Μαΐου 1941, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη. «Την έσκισαν, εκεί, κοντά στον Γοτθικό Σταυρό… Και την πήρε η Άβυσσος»… Αυτό που δεν γνωρίζαμε ως τώρα, είναι πως «Οι άγνωστοι δράστες», οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο τότε από την «κυβέρνηση» των κατοχικών δυνάμεων, δεν ήταν δύο… Μαζί τους βρισκόταν και κάποιος Φαρμάκης. Και η σημαία τελικά δεν σκίστηκε. Αυτός, ο τρίτος της παρέας, τη φύλαξε.
Fast forward στο σήμερα. Η κόρη επιστρέφει στο σπίτι της. Μένει ακόμα με τους γονείς της, αλλά τώρα, με την προαγωγή στη δουλειά και τον καινούργιο, παχυλότατο, μισθό, θα κάνει σκέψεις για τη δική της στέγη επιτέλους. Οι γονείς της βγήκαν πριν λίγο και ο παππούς… Αυτός βρίσκεται μόνιμα «παρκαρισμένος» στο αναπηρικό καροτσάκι του, μην αντιδρώντας, αφού έχει περάσει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και η «προίκα» του είναι επώδυνη. Ακόμα ένα Σαββατόβραδο ένδον για τη νεαρά διευθύντρια τμήματος σε μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία. Η μαμά ανησυχεί, όταν της το επιτρέπει το αλκοόλ και ο μπαμπάς είναι πιο χαλαρός. Μάλλον γιατί αδημονεί να βρεθεί σε ένα φιλικό σπίτι, για χαρτάκι και συμπάθεια.
Η κόρη είναι καψούρα, αλλά μάλλον βρίσκεται στα χαλάσματα με τον δεσμό. Προσπαθεί να το διασκεδάσει, μέχρι που η κρασοκατάνυξη την οδηγεί στο πάτωμα του σαλονιού, ενώ κάποιος, μέσα στη νύχτα χτυπά την πόρτα. Ο δεσμός που αρνείται να λυθεί; Ο παππούς στο καροτσάκι θα ξυπνήσει ποτέ; Και άκουσα καλά το επώνυμό του; Φαρμάκης;
Το κείμενο ανήκει στον κύριο Ανδρέα Κενζό και είναι γραμμένο με μεράκι, με χιούμορ, με τα συστατικά της ζωής των ανθρώπων και ακόμα περισσότερη αγάπη. Φλερτάρει με τη μαύρη κωμωδία, αλλά σάμπως η ζωή μας δεν έχει διάχυτο και αυτό το στοιχείο – για μήπως στοιχειό; Και η σκηνοθεσία του κυρίου Δημήτρη Μυλώνα παίρνει αυτό το κείμενο και το κάνει παράσταση που ψυχαγωγεί, που διασκεδάζει, που προβληματίζει, που πιστοποιεί ότι υπάρχει όντως ένα τσουκάλι με χρυσά νομίσματα στην άκρη του ουράνιου τόξου. Μία σύγχρονη ηθογραφία, με πομπούς και δέκτες γονείς και παιδιά, με πυξίδα το ανοιχτό μυαλό και την αγάπη, με κάθαρση που δεν επιθυμεί να εισέλθει, αλλά παραμένει οδηγός χωροχρονικός, μίας κατάστασης που από κάπου πήρε, κάπου την πήγε και κάπου αλλού την αφήνει.
Ο κύριος Νίκος Παντελίδης είναι αξιαγάπητος στον ρόλο του πατέρα, ο οποίος ήταν κάποτε αξιωματικός της αστυνομίας και τώρα έρχεται να σταθεί ως η κεφαλή του σπιτιού. Με πλαστικές κινήσεις, με χιούμορ, ίσως και με λίγο αυτοσχεδιασμό – δεν γνωρίζω τι ορίζει το κείμενο, αλλά σε κείνη τη σκηνή με το «βοήθα» – μπορεί να λειτούργησε εκτός συνταγής – κάνει τον ρόλο του κάτι άλλο. Δείχνει ότι διασκεδάζει και συμπαρασύρει τους συμπρωταγωνιστές του σε μια χορταστική περφόρμανς. Στον ρόλο της συζύγου η κυρία Μαρία Μαυρομματάκη. Την είδα και σε άλλη παράσταση σχετικά πρόσφατα και πιστεύω ακόμα περισσότερο πως πρόκειται για μία απίστευτη καρατερίστα, με πηγαίο τάλαντο και εξαιρετικές κινήσεις. Είναι μία ηθοποιός που τιμά κάθε ρόλο της και τσαλακώνεται με άνεση, προκειμένου να αναδείξει τις αρετές του έργου.
Στον ρόλο της κόρης συναντάμε την κυρία Μαίρη Τσαβαλιά. Δεν θα σταθώ μόνο στο ότι είναι κούκλα ή στο πόσο ωραία χορεύει. Είναι όμορφα κουμπωμένη στον ρόλο της, είναι ενεργότατο μέλος της ομάδας και ακόμα και όταν δεν έχει ατάκα, φροντίζει να χρησιμοποιεί δημιουργικά τη σιωπή της. Στο ρόλο της Κάτιας – λοιπά στοιχεία δεν αποκαλύπτουμε, για ευνόητους λόγους – η κυρία Ορσαλία Πιπίδη, μία γλυκύτατη καλλιτέχνιδα, με ωραία χροιά και ακόμα πιο ωραία έκφανση. Διαθέτει και το κωμικό στοιχείο και εκείνο της προζάτης συγκίνησης και αποτελεί ένα ακόμα συν του θιάσου.
Στον ρόλο του παππού… Εντάξει, τώρα μιλάμε για την αιχμή του δόρατος. Όχι μόνο ελέω χαρακτήρα, αλλά και λόγω της παιχτικής ευφυίας του κυρίου Γιάννη Κοτσαρίνη. Μια εξαιρετική εμφάνιση, ένας ήρωας γκροτέσκος, αλλά και πολύ αληθινός – ναι, μπορούν να συμβαίνουν και τα δύο. Ένας ήρωας συγκινητικός. Μας έκανε τρομερή εντύπωση και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αυτή η παράσταση ξεχωρίζει.
Πολύ όμορφο το σκηνικό του κυρίου Γιώργου Λιντζέρη, που έχει επίσης επιμεληθεί τα εξίσου όμορφα κοστούμια του έργου. Είναι μία παράσταση με τα όλα της, καθώς διαθέτει όλο το πακέτο. Το σκηνικό, τη μουσική (πολλά μπράβο στην κυρία Μαρίνα Χρονοπούλου), το κλασσικότροπο μίας βιονικής δομής, που ποτίζει με πολιτισμό ένα κοινό – σχεδόν – ανυποψίαστο. Παράσταση για ανοιχτά μυαλά, πάνω απ’ όλα και ανθρώπους που θέλουν να δουν ένα έργο και να τους μείνει και κάτι.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments