Συνέντευξη για τα είκοσι χρόνια της εκπομπής τότε… TV WAR και δημοσίευση πριν τέσσερα και κάτι χρόνια στο Noizy. Τεράστια η χαρά, ακόμα πιο μεγάλη η τιμή. Είχαμε μιλήσει, είχαμε ρωτήσει και μάθει και θεωρήσαμε καλό να ανασύρουμε τη συνέντευξη από τα vault και να τη φέρουμε στο σήμερα, στα μάτια και τα αυτιά σας. Ελπίζουμε να την απολαύσετε, όπως και τότε. Και να μας κάνει ακόμα περισσότερες αναγνώσεις. Καλή διασκέδαση!

Φέτος το TV WAR κλείνει τα είκοσι χρόνια του. Είναι η μοναδική μεταλλική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης, ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται και ανανεώνεται με τα χρόνια. Παραμένει πιστός δε στις αξίες και τα ιδανικά του ξεκινήματος. Πίσω από αυτό το πραγματικά εντυπωσιακό επίτευγμα βρίσκεται ο Χάκος Περβανίδης. Ο μεταλλάς που ξεκίνησε την εκπομπή όντας σχεδόν έφηβος και ο οποίος παραμένει έφηβος. Ο Χάκος είναι όλοι εμείς, οι γνωστοί άγνωστοι λάτρεις μιας μουσικής, που τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν είχε ποτέ την τύχη που της έπρεπε. Μας έχουν πει περιθωριακούς, μας έδειχναν με το δάκτυλο ως αντίχριστους, μας φώναζαν να «σοβαρευτούμε και να συμμορφωθούμε». Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο. Εμείς υπερασπιζόμασταν και υπερασπιζόμαστε ακόμα τις επιλογές μας και συνεχίζουμε πεισματικά να ακούμε τη μουσική που κάνει τη δική μας καρδιά να φωτίζεται.

Το TV WAR είναι η metal άποψη στην τηλεόραση. Είναι ένα μουσικό μαγκαζίνο που μιλά για τη μουσική που αγαπάμε και τόσα χρόνια μας κρατά συντροφιά τις νύχτες της Κυριακής. Ήταν μεγάλη τιμή για το περιοδικό μας να συνομιλήσει με τον άνθρωπο που ζηλεύουμε όλοι. Ο Χάκος έχει πολλά χρόνια στο χώρο και έχει συνομιλήσει με όλους τους μύθους/θρύλους της metal σκηνής. Έχει πολλές ιστορίες να πει για τα μεγαθήρια του metal. Καταφέρνει τόσα χρόνια να κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό και σε πείσμα όλων των στραβών που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, να συνεχίζει να δημιουργεί. Μαζί του βρίσκεται η εξαιρετική Hel Pyre, ενώ υπεύθυνος για τα γυρίσματα αλλά και το μοντάζ είναι ο Γιάννης Καϊμακάμης και οι Nightwatchers.

Φέτος το TV WAR, στις 19 Απριλίου, γιορτάζει τα γενέθλιά του στο Remedy Live Stage, παρέα με τους Rock ‘N’ Roll Children. Θα σβήσει την τούρτα του πανηγυρικά και θα μπει στην επόμενη χρυσή εικοσαετία. Το ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε τα επόμενα χρόνια να βρουν όλους αυτούς τους ανθρώπους δυνατούς, γεμάτους τρέλα, πείσμα, metal και χαμόγελα!

Τι ρωτάς έναν παρουσιαστή και τη συμπαρουσιάστριά του, για μία εκπομπή που γιορτάζει είκοσι χρόνια στον αέρα και ίσως να είναι η μακροβιότερη μουσική εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση;
Χάκος Περβανίδης: Καταρχάς, το TV War είναι μία «παραφωνία» στην ελληνική τηλεόραση. Αυτό που κάνει το TV War… Θα έλεγα ότι προκαλεί την ελληνική τηλεόραση, η οποία συνεχίζει στα δικά της στάνταρτ όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό το οποίο έχει κρατήσει το TV War στον αέρα όλο αυτό τον καιρό, το σημαντικότερο μάλλον απ’ όλα και το πιο βασικό, είναι ότι υπάρχει κόσμος που στηρίζει την εκπομπή, γιατί – μην ξεχνάτε – στο TV War δεν ήμαστε αυτόκλητοι, δεν κάναμε «δική μας» εκπομπή. Είναι μία εκπομπή που βγαίνει από το μεγαλύτερο μουσικό κανάλι της χώρας, το ΜΑD και όλα αυτά, πολλές φορές, μεταφράζονται σε αριθμούς, νούμερα και παρόμοια άχαρα πράγματα… Το γεγονός ότι καταφέρνουμε και είμαστε ακόμα στον αέρα οφείλεται στο ότι πρωτίστως αυτό που κάνουμε έχει ανταπόκριση προς τα έξω. Από κει και πέρα, σε μία «δεύτερη ανάγνωση», αυτό το πράγμα έχει να κάνει με το ότι το υπηρετούμε και το αγαπάμε, ενώ δεν είναι η βασική επαγγελματική μας δραστηριότητα. Είναι ένα πράγμα που το αντιμετωπίζουμε με παρά πολύ μεγάλο σεβασμό, με παρά πολλή μεγάλη προσοχή. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο, δυσανάλογα πολύ σε σχέση με αυτό που θα φανταζόταν κάποιος ότι θα ξοδεύαμε για να κάνουμε αυτό που μόλις είδατε. Με τη δική μου οπτική, κάνω αυτό το πράγμα κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία εκπομπή. Προσπαθώ σε κάθε εκπομπή να είμαι καλύτερος. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Σίγουρα υπάρχουν ups and downs, αλλά αυτή είναι η οπτική. Το αντιμετωπίζουμε παρά πολύ σοβαρά, όσο αστείο κι αν είναι (γελάει) αυτό που μερικές φορές βγαίνει προς τα έξω.

Πώς ξεκινήσατε;
Χάκος: Το 1998, αρχικά, περίπου δύο χρόνια αφότου είχε ανοίξει το MAD, το Metal Hammer ανήκε σε μία εταιρεία, τη Μουσικοεκδοτική, η οποία έβγαζε όλα τα γνωστά μουσικά περιοδικά εκείνα τα χρόνια, όπως το Δίφωνο, το Ποπ Κορν, το Ποπ & Ροκ… Είχε ξεκινήσει μία εκπομπή το Ποπ Κορν τότε και επειδή οι άνθρωποι του MAD ενδιαφέρθηκαν να μάθουν ποιο άλλο περιοδικό υπάρχει σ’ αυτή την εταιρεία, τους είπαμε ότι υπάρχει το Metal Hammer και αυτοί είπαν «Πάμε να κάνουμε μία Heavy Metal εκπομπή»! Η εκπομπή ξεκίνησε δείχνοντας μόνο video clip, χωρίς παρουσιαστή. Τότε ήμουν στο περιοδικό και μου είχαν πει να την αναλάβω, δηλαδή να επιλέγω τα video clip. Έγινε αυτό για μερικούς μήνες και οι άνθρωποι του MAD είδαν πώς είχε ανταπόκριση, πως ο κόσμος το βλέπει. Οπότε ζήτησαν να υπάρξει κι ένας παρουσιαστής. Τα παιδιά του περιοδικού πρότειναν εμένα. Ξεκινήσαμε τέλη Μαρτίου του 1999, με την οψιόν να τελειώσουμε το καλοκαίρι του ’99 και μετά «θα δούμε τι θα γίνει»… Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε…

…τα οποία είναι μια ζωή ολόκληρη…
Νομίζω πως ένας ακόμα λόγος για τον οποίο φτάσαμε την εικοσαετία, πέρα από τη δουλειά και την πάντα εξαιρετική στάση του καναλιού απέναντί μας – ποτέ δεν μας είπαν τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε και μας έδωσαν απόλυτη ελευθερία – είναι ότι δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να γίνει πρωταγωνιστής της εκπομπής. Πρωταγωνιστές είναι η ίδια η μουσική και οι καλεσμένοι μας. Όσον αφορά τη μουσική, προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ένα μείγμα από κάθε πιθανή έκφανση του σκληρού ήχου, πέρα από τα προσωπικά μας γούστα, γεγονός που μας κάνει επίκαιρους, να κρατήσουμε μία ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, να μείνουμε δίπλα στο underground και φυσικά στις συνεντεύξεις μας να δώσουμε χρόνο στον καλεσμένο να πει αυτά που έχει να πει και όχι να μιλάμε εμείς περισσότερο από εκείνον, όπως συχνά συμβαίνει στην τηλεόραση.

Το όνομα πώς προέκυψε;
Χάκος: Το όνομα… Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω αυτό…

Πρέπει, πρέπει. Μεταξύ μας θα μείνει…
Χάκος: Μεταξύ μας! (γέλια) Το όνομα του TV War δεν το διάλεξα εγώ και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, είναι ένα όνομα που δεν μου αρέσει παρά πολύ. Νιώθω ώρες-ώρες σαν αυτά τα παιδιά που πήραν το όνομα του παππού τους και που δεν τους αρέσει. Αν με ρωτήσεις τι όνομα θα επέλεγα, θα σου έλεγα ότι δεν ξέρω, γιατί πλέον είναι το TV War και δεν είναι τίποτε άλλο. Προφανώς αυτοί που διάλεξαν το όνομα, το εμπνεύστηκαν από το τραγούδι των Accept, από το “Russian Roulette”, γιατί έψαχναν κάτι που να είναι μεταλλικό και να έχει και το “TV” μέσα… Και προέκυψε αυτό;

Το σήμα;
Χάκος: Μέχρι το 2004, αν θυμάμαι καλά, είχαμε μουσικό σήμα από διάφορα συγκροτήματα. «Κλέβαμε» από ένα κομματάκι. Στην αρχή είχαμε από Nine Inch Nails, για λίγο καιρό είχαμε από Slayer… Μετά από εκείνους τους Γερμανούς Metal-άδες με το Smolski, τους Mind Odyssey. Αυτό για λίγο διάστημα. Το 2003-2004, ο Ηλίας Παπαδάκης των Memorain, ο οποίος είναι φίλος μου και καθόμασταν ένα βράδυ και τα πίναμε, όταν του είπα «Ρε συ! Θέλω ένα σήμα για την εκπομπή. Γράψε μου κάτι!», μου είπε «Θα σου γράψω. Και θα έχω και καλεσμένους»! Του λέω «Τι καλεσμένους;» και μου λέει «Μην ανησυχείς»… Μου φέρνει λοιπόν ένα κομμάτι στο οποίο τύμπανα παίζει ο Nick Menza, των Megadeth, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή και κιθάρα παίζει ο Jeff Waters των Annihilator. To κομμάτι αυτό υπάρχει και σε δίσκο των Memorain. Αυτό είναι το σήμα μας και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει!

Έρχομαι στην κυρία της παρέας. Η «στρατολόγηση» πώς έγινε;
Ελίνα (Hel Pyre): Πριν από δυόμισι χρόνια, μέσω κοινού γνωστού… (γελάει) Έγινε λίγο σαν χαλασμένο τηλέφωνο γιατί ο Χάκος του είχε αναφέρει ότι θα τον ενδιέφερε να υπήρχε μία παρουσιάστρια στην εκπομπή, εκείνος πάλι μου είπε «Μήπως θα ήθελες να μιλήσεις… Μίλα του» και μας έκανε ουσιαστικά να μιλήσουμε… Εγώ είχα μία συνεργασία με τον κοινό γνωστό, μια συλλογή που βγήκε στο Hammer τότε… Βρεθήκαμε στο στούντιο που κάναμε τη συλλογή, μιλήσαμε, το πήγαμε σιγά-σιγά…

Είναι δύσκολος; Για να δουλέψεις μαζί του;
Ελίνα: Στο θέμα συνεργασίας για την εκπομπή είναι άψογος! Όλα είναι όπως πρέπει. Μπορεί να λέμε «Καλώς ήλθατε στο τσίρκο μας» και όλα εδώ πέρα να είναι χαβαλές, αλλά υπάρχει μεθοδικότητα, σοβαρότητα, πολλή δουλειά στο σπίτι γι’ αυτό που βγαίνει κάθε Κυριακή και νομίζω ότι αυτό έψαχνε ο Χάκος. Να βρει ένα άτομο που να το βλέπει επίσης σοβαρά και να ασχολείται και όχι να έλθει και να πει «Α, τηλεόραση! Να φανώ»!
Χάκος: Με την Ελίνα, όπως είπε και ή ίδια, μας έφερε σε επαφή ένας κοινός γνωστός. Η ιδέα του να έχω μία συμπαρουσιάστρια ερχόταν και έφευγε συχνά από το μυαλό μου και η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά επιφυλακτικός σε περιπτώσεις που είχαν παρουσιαστεί στο παρελθόν, γιατί πέρα από τα τυπικά προσόντα, το σημαντικότερο είναι να νιώσεις πως μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και μία σχετική χημεία με τον άνθρωπο από τον οποίο θα ζητήσεις να σου δώσει πολλές ώρες από τον προσωπικό του χρόνο κάθε εβδομάδα και θα συνυπάρξεις μαζί του, στον αέρα και το σημαντικότερο, σε ό,τι γίνεται εκτός αέρα. Στην προετοιμασία και στο studio. Πολύ σημαντικό ήταν επίσης ότι χωρίς πολλά λόγια και εξηγήσεις «έπιασε» τη λογική και την αισθητική της εκπομπής και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα. H Ελίνα όχι μόνο ξεπέρασε κάθε προσδοκία αλλά με τον καιρό έθεσε και νέα standard στη εκπομπή. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει το μέρος της είναι, για μένα, ιδανικός, ενώ τα intro της ενότητάς της, του Coven, όπου μιλά για διάφορες σκοτεινές στιγμές της ιστορίας, για παρεκκλίνουσες συμπεριφορές, για το φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο, για τον τρόμο και για τις κοσμικές, όπως θα το έλεγε ο Lovecraft, δυνάμεις, είναι το λιγότερο απολαυστικά. Ακόμα, έχει μία ακεραιότητα σαν άνθρωπος και μου αρέσει την πειράζω για την εσωστρέφειά της. Αν μας χαιρετούσε κιόλας όταν έμπαινε στο studio, θα ήταν περίπτωση ένδεκα στα δέκα!

Μια εποχή θυμάμαι ότι η κρίση πήγε να δαγκώσει την εκπομπή…
Χάκος: Το 2015, όταν τα πράγματα στη χώρα ήταν άνω κάτω… όχι ότι δεν είναι και τώρα άνω κάτω, αλλά τότε ήμαστε στη χειρότερη φάση όλου αυτού του πράγματος που περνάμε τα τελευταία δέκα χρόνια, το MAD, επειδή ενδεχομένως βρέθηκε σε οικονομικό αδιέξοδο, θέλησε να σταματήσει την εκπομπή. Όχι γιατί δεν τους έκανε ή γιατί δεν τους ικανοποιούσε, αλλά γιατί έπρεπε να γίνουν κάποιες περικοπές. Εμείς ως επιλογή είχαμε να στέλνουμε κάποια βίντεο να παίζονται στον αέρα και… δεν ξέραμε τι θα κάναμε! Τουλάχιστον θα βάζαμε μουσική στον αέρα, στην τηλεόραση. Κάποιος θα κάτσει να το δει. Και στη συνέχεια, με το Γιάννη Καϊμακάμη, που τον ξέραμε από μια άλλη συνεργασία με το περιοδικό, καθίσαμε και το συζητήσαμε. «Γιάννη, αυτό είναι το πρόβλημα. Μπορείς να βοηθήσεις, να βγάζουμε την εκπομπή, μπορείς να βοηθήσεις με τις κάμερες και το μοντάζ»; Δέχθηκε ο Γιάννης και τα τελευταία τέσσερα χρόνια πορευόμαστε όλοι μαζί.

Κολεκτίβα…
Χάκος: Θυμάμαι ότι πριν κάποια χρόνια είχε έλθει η ΕΡΤ να μας κάνει μια συνέντευξη, για κάποιο ντοκιμαντέρ που έκανε για το Gus G. Μπράβο τους, πολύ μεγάλη υπόθεση, πολύ σημαντικό το ότι η κρατική τηλεόραση έκανε ένα ντοκιμαντέρ για ένα τόσο μεγάλο Έλληνα μουσικό! Για να μας πάρουν δέκα λεπτά συνέντευξη, έστειλαν ένα συνεργείο δεκατεσσάρων ανθρώπων! Μπαίνανε, μπαίνανε, μπαίνανε στο γραφείο… Καλά κάνανε και μπαίνανε! Το TV War βγαίνει κάθε Κυριακή στον αέρα, με συνεντεύξεις, με live session, με την Ελίνα, με ξένες συνεντεύξεις, με ό,τι είναι αυτή η εκπομπή, από τέσσερις ανθρώπους.

Η έκθεσή σας στην τηλεόραση… πώς έχει προδιαθέσει τον κόσμο απέναντί σας;
Χάκος: Κοίτα… Στο χώρο που κινούμαστε… Γιατί έχουμε το Metal Hammer, έχουμε προφανώς την εκπομπή, αλλά ζούμε και κινούμαστε στη Heavy Metal κοινότητα της Ελλάδας, της Αθήνας. Πηγαίνουμε σε συναυλίες, πηγαίνουμε στα club, πηγαίνουμε στα δισκάδικα… Γενικότερα, συναναστρεφόμαστε με παρά πολύ κόσμο. Για μένα προσωπικά, επειδή το κάνω παρά πολλά χρόνια αυτό, πλέον είναι σπουδαίο το ότι περνάω απαρατήρητος. Τα πρώτα χρόνια υπήρχε μία σχετική αναγνωρισιμότητα, η οποία – δεν το κρύβω – με έκανε και εξακολουθεί να με κάνε να νιώθω παρά πολύ αμήχανα. Στο «κύκλωμά» μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν παραμείνει σ’ αυτό. Υπάρχουν όμως και πολλοί που δεν ακούνε πια Heavy Metal, το έχουν παρατήσει, δεν ασχολούνται πια με την εκπομπή… Με βλέπουν στο δρόμο και μου λένε «Α, σε έβλεπα παλιά» ή «Είδα την εκπομπή προχθές και χαίρομαι πολύ που υπάρχει ακόμα». Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια οικειότητα και μια εγκαρδιότητα απέναντί σου, η οποία είναι παρά πολύ εκτιμητέα. Και είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει. Αλλά… γιατί το άφησες, ρε φίλε, το Heavy Metal; Αυτή είναι η ερώτηση που κάνω πάντα στο τέλος…

Αν σας ρωτούσα να θυμηθείτε μία ή δύο στιγμές από τη διαδρομή σας στην εκπομπή, κατά τη διάρκεια των οποίων να σκεφθήκατε «Αξίζει που ακούω Heavy Metal και αξίζει που κάνω αυτή εδώ την εκπομπή»; Και αναφέρομαι και σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχετε μιλήσει, συνεντευξιάσει…
Χάκος: Ακόμα κι αν δεν είχαμε το TV War, οι λόγοι για τους οποίους ακούμε Heavy Metal θα ήταν εκεί, θα ήταν εξίσου σοβαροί, εξίσου ισχυροί. Το Heavy Metal μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλάζει όμως την ψυχούλα μας. Αυτό είναι αρκετό. Και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με την εκπομπή ούτε με το Metal Hammer. Αυτοπροσδιορίζομαι εκατό τοις εκατό σαν οπαδός αυτής της μουσικής, το ζω όλο αυτό μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, τρέχω στις συναυλίες, αγοράζω δίσκους σαν μανιακός, τρέχω στα φεστιβάλ στο εξωτερικό… Όλα αυτά τα πράγματα με θρέφουν, όλα αυτά τα πράγματα με κάνουν και νιώθω παρά πολύ όμορφα. Όσον αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε μιλήσει, πολλές φορές συμβαίνει να έχεις απέναντί σου ανθρώπους που έχεις «κρεμασμένους» στους τοίχους του δωματίου σου…
Ελίνα: Εσύ τους έχεις κρεμασμένους;
Χάκος: Ναι. Με θηλιά! (γέλια) Εκείνη την ώρα λοιπόν πρέπει να κάνεις μία συνέντευξη. Εκείνη την ώρα πρέπει να κάνεις μία δουλειά. Και εκείνη την ώρα πρέπει να είσαι πολύ συνεπής και πολύ σωστός απέναντί τους. Μπορεί για εσένα να είναι η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής σου. Γι’ αυτόν είναι μία ακόμα συνέντευξη. Και το σύνολο αυτών των πραγμάτων πρέπει να βγει έξω, μέσω ενός μέσου ενημέρωσης, είτε αυτό είναι περιοδικό είτε είναι τηλεόραση. Οπότε, προσωπικά, αποφεύγω τους fanboyσμούς εκείνη την ώρα, όσο κι αν τρέμω, όσο κι αν χαίρομαι. Προσπαθώ να είμαι πολύ συνεπής απέναντι στη δουλειά μου και απέναντι σε αυτό που πρέπει να βγει προς τα έξω. Αν βάλεις κάτω τις συνεντεύξεις που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για την εκπομπή και το Metal Hammer, συνολικά πρέπει να είναι χίλιες διακόσιες με χίλιες τριακόσιες, ξεκινώντας από τους Metallica και τους Iron Maiden και καταλήγοντας στα φοβερά συγκροτήματα που παίζουν σε ένα γκαράζ στην κάτω γειτονιά. Και το TV War πάντα έχει χώρο για τα συγκροτήματα αυτά. Πάντα κάνω homework. Πάντα προετοιμάζομαι, πάντα διαβάζω και προσπαθώ να ανταπεξέλθω στα ζητούμενα κάθε συνέντευξης, είτε αυτή είναι με το James Hetfield, είτε αυτή είναι με ένα νέο συγκρότημα που τώρα βγάζει δίσκο και προσπαθεί με κάθε τρόπο να προωθήσει τη δουλειά του. Χαίρομαι πολύ που μου συμβαίνει αυτό, είναι παρά πολύ ωραίο, αλλά εκείνη την ώρα πρέπει να γίνει σωστά η δουλειά. Είμαστε εκεί πέρα όχι γιατί είμαστε φίλοι ή κολλητοί με αυτούς τους ανθρώπους, ούτε επειδή την επόμενη φορά θα μας θυμούνται. Είμαστε εκεί πέρα γιατί πρέπει να κάνουμε μια δουλειά. Ο κόσμος που θα διαβάσει το περιοδικό πρέπει να δει μία καλή συνέντευξη. Από εκεί και πέρα, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχει τύχει με μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους να έλθουμε κοντά, να γνωριστούμε, να δημιουργήσουμε μία σχέση. Φιλική δεν την λες, αλλά σε ξέρει, τον ξέρεις και λέτε και δύο κουβέντες. Πολλούς από αυτούς τους έχω δει πέντε και έξι φορές και κάθε φορά ξανά¬¬-¬συστήνομαι σαν να είναι η πρώτη. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δώσει από την προηγούμενη φορά πεντακόσιες συνεντεύξεις και έχουν να συναναστραφούν με χιλιάδες κόσμου. Δεν μπορεί να έχω τέτοια έπαρση που να νομίζω ότι θα με θυμηθεί ο τάδε. Ποιος είμαι; (γελάει) Με κάποιους από αυτούς όμως, μέσα από όλα αυτά με το TV War, το Metal Hammer, τις συναυλίες, έχουμε κάνει μία σχέση που – το ξαναλέω – δεν τη λες φιλική, αλλά στις γιορτές θα ανταλλάξουμε ευχές και όταν έρχονται στην Ελλάδα ή όταν συναντιόμαστε σε κάποιο φεστιβάλ στο εξωτερικό, θα πιούμε και δυο μπύρες μαζί.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να θέλετε να κάνετε πράγματα για την εκπομπή, για το περιοδικό, για το Metal;
Ελίνα: Νομίζω ότι αν δεν υπήρχε αυτό το πάθος για τη μουσική… για το Heavy Metal ναι, αλλά γενικά για τη μουσική και αντίστοιχα ο σεβασμός για τον άνθρωπο που θα σε δει, αλλά και ο σεβασμός για τον ίδιο σου τον εαυτό… Να πεις ότι το αγαπάω αλλά θέλω να το μεταδώσω κιόλας… Να πιάσω έναν! Να παίζει η εκπομπή κάπου άσχετα και να γυρίσει κάποιος να κοιτάξει και να του κεντρίσω το ενδιαφέρον. Να μπει σ’ αυτό το χώρο, ν’ ακούσει. Αυτό είναι μεγάλη ανταμοιβή. Έστω και ένας να ακούσει και να καταλάβει. Να μπει σε αυτό τον κόσμο, που για μας αξίζει παρά πολύ.

Το πάθος και η διάδραση, έτσι;
Χάκος: Είναι πολύ σημαντικό! Ξέρεις, εμένα μου αρέσει παρά πολύ το Heavy Metal, από μικρός. Αν εξαιρέσεις δυο-τρεις φίλους μου και την οικογένειά μου, το Heavy Metal είναι μακράν το πιο ωραίο πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή μου. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω περιοδικά, ελληνικό και ξένο Metal Τύπο. Ελληνικά τα έχω όλα. Metal Invader, καλά, Hammer εννοείται, Rock Hard… Δεν είχα ποτέ έχθρες ή αντιπαλότητες, όλα τα αγόραζα και όλα τα στήριζα. Μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά, πολλή μεγάλη ευεξία να κάθομαι να διαβάζω για τη μουσική. Διαβάζω βιβλία… βιογραφίες μουσικών… Διαβάζω και ξαναδιαβάζω… Πώς διαβάζουν κάτι μύστες και περιμένουν να τους έλθει επιφοίτηση… Αυτό το πράγμα περιμένω κι εγώ! Δεν έχει έλθει ακόμα… (πολλά γέλια) Διαβάζοντας για τη μουσική και ακούγοντας μουσική, έχω ένα πράγμα στη ζωή μου που είναι πολύ πολύ σημαντικό και όμορφο. Αν αυτό το πράγμα, μέσα από τη δουλειά που μας έτυχε να κάνουμε, μπορούμε να το μεταφέρουμε σε έναν άνθρωπο, είναι ένα πολύ μεγάλο κέρδος. Είναι μεγάλη υπόθεση. Και αυτό το «Ξέρεις, Χάκο; Είχα δει στην εκπομπή σου το 1999 το “Anarchy Divine” των Fates Warning και από τότε έγινα οπαδός»… Είναι το πιο ωραίο πράγμα, μετά το γέλιο της κόρης μου.

Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη, Χριστίνα Μάτσια

Αντί για επίλογο: θα πατήσουμε πάνω σε μία φράση του πιο ψηλού ατόμου στην παρέα… Έχουμε δημιουργήσει μία σχέση που φιλική δεν τη λες, αλλά κάποιες μέρες θα ανταλλάξουμε ευχές, κάποιες άλλες θα πούμε ένα γεια και θα δώσουμε μια θερμή χειραψία και μια στο τόσο θα πιούμε παρέα και δυο μπύρες. Δεν θα σας κουράσουμε με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος ταιριάσματος, με όλες τις «ανατριχιαστικές λεπτομέρειες» για το πώς στήθηκε όλο αυτό. Δεν έχει και τόση σημασία. Αντιθέτως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι επισκεφθήκαμε τα παιδιά του TV War στο χώρο της δουλειάς τους, είδαμε από κοντά πώς βγαίνει στον αέρα όλη αυτή η προσπάθεια, κάναμε αυτό που μόλις είδατε και διαβάσατε και – όταν έκλεισαν τα μηχανάκια ηχογράφησης και οι φωτογραφικές μηχανές – είπαμε και πέντε κουβέντες, σαν άνθρωποι. Γύρω από το Μέταλ, τη μουσική, τη ζωή μας. Και αποχαιρετιστήκαμε με χαμόγελο και υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση. Δεν θες περισσότερα, έτσι δεν είναι; Ευχαριστούμε το Remedy για τη φιλοξενία!