Disillusive Play

Songs For The Non-Existent

2023 – Wormholedeath Records

Διαφημιστικά στο χαζοκούτι… «Μία λαμπρή νέα ιδέα… Για να είμαστε σίγουροι». Το be sure… To “Enough” ανοίγει τον δίσκο. Θέματα στα πλήκτρα και χτίσιμο για θεματικό σόλο στην κιθάρα. Το κουπλέ δεν αδειάζει, παραμένει καρφώτο και η φωνή μπαίνει γεμάτη ένταση και γρέζι. Σπάζει στη γέφυρα, γίνεται λυρική, καθώς σπάει και η μουσική πίσω της, πηγαίνοντας σε πιο απαλά μοτίβα. Το ρεφρέν είναι μπαρόκ, με φωνητικά από πίσω και στο σόλο που ακολουθεί ακούμε παράλληλα ένα tutti τόσο όμορφο…

Το δεύτερο άλμπουμ των Disillusive Play κυκλοφόρησε και είμαστε από εκείνους τους τυχερούς που το ακούσαμε ολόκληρο σε προ-ακρόαση, λίγες ημέρες πριν. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση τότε και συνέχισε να με εντυπωσιάζει στη συνέχεια, παράλληλα με τις επόμενες ακροάσεις, είναι το γεγονός ότι η μπάντα θέλει να παίξει όπως κάνει κέφι. Το ένα κομμάτι μπορεί να είναι πιο Μέταλ, το άλλο πιο Ροκ, το τρίτο πιο Progressive, το παράλλο πιο πόζα και τούτη εδώ η μίξη ακούγεται πολύ ευχάριστα. Η έμπνευση… ναι… Δεν θυμάμαι τι ήθελα να γράψω. Το “Why” με άρπαξε από τον γιακά. Ψαρωτική εισαγωγή, με τα φωνητικά να μπουκάρουν σχεδόν αμέσως. Ρεφρέν σε πιο αργό τέμπο, σχεδόν συμφωνικό και παίξιμο με τον χρόνο. Η φωνή τρέχει σε διάφορες διαστάσεις και διάφορα ύψη. Στα δεύτερα φωνητικά ακούμε την Ηλιάνα Τσακιράκη των Enemy Of Reality, η οποία είναι παρούσα σε όλο το άλμπουμ και θα ακούσετε το μεγαλείο της λεπτομερώς. Να πούμε εδώ ότι στο τελείωμα του τραγουδιού η Αντιγόνη φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη.

“Sisyphus” και πάρτε ένα εξαίσιο θέμα σε τρεις χρόνους. Δείτε πώς ακροβολίζονται τα όργανα γύρω από αυτό το σετάρισμα και πάθετε με την απότομη και απρόσμενη αλλαγή στο ρεφρέν, που τρέχουν με χίλια χιλιόμετρα την ώρα. Σας το είπαμε και στην αρχή. Παίζουν ό,τι θέλουν. Και ασπαζόμαστε την πρόθεση και μουσική πρότασή τους. Η μπάντα παίζει εντυπωσιακά. Όλοι τους είναι σπουδαίοι στα όργανά τους, όλοι τους έχουν γράψει εντελώς επαγγελματικά. Ακολουθεί το “Life Scars”, με μια εισαγωγάρα που θα μπορούσε να είναι και AOR. Ακούστε τα όργανα πώς συμπέφτουν πίσω από τη φωνή. Μερικά βάρβαρα φωνητικά ακούγονται στο κουπλέ, κοντά στα μελωδικά, για να οδηγηθούμε σε ένα ρεφρέν τόσο μελωδικό, τόσο γλυκύ… Να το κάνετε και αυτό βίντεο, παρακαλώ; Καλά, αυτή την Prog γέφυρα ποιος τη σκέφτηκε; Και το καψουρέ σόλο που ακολουθεί… Οπωσδήποτε βίνεο!

Κρυστάλλινη η εισαγωγή του “The Dreamer’. Γκάζια στο κουπλέ και ένα λυρικό ποτάμι μας παρασέρνει. Εδώ μας ξετρελαίνει το σόλο της κιθάρας, το οποίο… Μεγάλε, πήρε φωτιά το τσεκούρι! Και τα θεματικά μετά… Εξαιρετική ενορχήστρωση! Να πούμε εδώ ότι για την παραγωγή του άλμπουμ δούλεψαν οι κύριοι Bob Katsionis και Jim Knikos, o lead κιθαρίστας του σχήματος. Οι ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα στα Underground Music Studios, με πανταχού παρόντα τον κύριο Jimmy Κατσαρό. Και τούτο εδώ το ομορφάκι που μπήκε… “Make Them All Feel Good” και νιώθουμε πολύ καλά. Ακούστε πώς ενώνονται οι φωνές, πώς τονίζουν τα όργανα, πώς οι θεματάρες ακολουθούν η μία την άλλη. Έντονα ρυθμικό, έντονα βαρβάτο.

Το “Love Or Fear”, που ακολουθεί, έχει ένα πολύ ενδιαφέρον κρουστό θέμα στο κουπλέ, θα έλεγα μάλιστα πως ο κύριος Δολιανίτης στα τύμπανα μου κάνει οπαδός του Steve Gadd. Θα το έλεγε κανείς μπαλάντα στο κουπλέ, στη συνέχεια όμως γίνεται… Όχι, κανένα όμως. Είναι μία δυναμικότατη μπαλάντα, με πολύ πάθος. Συνέχεια με το ομώνυμο. “Parallel Lives (A Song For The Non-Existent)”. Το χτίσιμό του όλο είναι πανέμορφη Αμερικανιά. Μπούκα στο κουπλέ και ακούμε τη φωνή του Μάριου Καραναστάση από τους The Silent Wedding. Αν οι Queen ήθελαν να παίξουν Μέταλ… Θεωρείτε βλάσφημη την πρόταση; Θεωρείτε ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται; Θέλετε μήπως να ακούσετε πρώτα; Μην ανησυχείτε, δεν έχω θέμα με τις συγγνώμες, δέχομαι και γραπτές. Τα οπερετικά φωνητικά της Ηλιάνας είναι πραγματικά μαγικά και οι δυο φωνές, του Μάριου και της Αντιγόνης, δένουν αρμονικότατα.   

Φύγαμε για να συναντήσουμε μία βασίλισσα; “Queen Of The Night”, μια Heavy Progressιβιά, επίσης βίντεο για το άλμπουμ αυτό. Το ρεφρέν είναι εμπορίκλα τρελή και ήδη καταγράφεται στα αγαπημένα μου του δίσκου. Δεύτερο κουπλέ, καργάτο και ρυθμικό – γκαζάρει εξαιρετικά ο κύριος Μιχάλης Μυτιλήνης στις ρυθμικές κιθάρες – και μετά… Και μετά μου έφυγε η μαγκιά! Θα ακούσετε ένα slap μπάσο… Συγγνώμη, τι ήταν αυτό; Τι απίστευτο ιντερμέδιο, ρε φίλε! Σκασίματα, μπάσιμο της κιθάρας, funkάρισμα μέχρι να σου φύγουν τα σφραγίσματα και εδώ πλέον εκτοξευτήκαμε στη στρατόσφαιρα! Το έχετε δει το βίντεο; Δεν πειράζει, δείτε τώρα και θα κολλήσετε, είναι μαθηματικά βέβαιο. Να αναφέρω μόνο εδώ ότι για αυτό το αριστοτεχνικό bass slap «ευθύνεται» ο κύριος Παναγιώτης Μπουραζάνης, δάσκαλος του οργάνου και ακόμα πιο πέρα.

Το ”Demons Glove” είναι φουτουριστικό, αλλάζει τέμπο και μπερδεύει μελωδίες και τεχνικά, μια και στο κουπλέ ακολουθείται από ένα πανέξυπνο beat στα τύμπανα. Στο ρεφρέν γίνεται πιο ευθύ και ροκάρει με θάρρος. Οι κιθάρες στα ρυθμικά πραγματικά δίνουν μαθήματα. Τα πλήκτρα είναι απλά εμπνευσμένα και τα εύσημα εδώ ανήκουν στον iBob της καρδιάς μας, ο οποίος έχει ποτίσει όλο το άλμπουμ με την ασπρόμαυρη μαγεία του. Επίλογος με το “We Will Rise (Any Day Now)”, ένα τραγούδι από άλλο πλανήτη. Λυρικό, με Pop αισθητική, με τη στεφάνη να ακούγεται τόσο ερωτεύσιμη. Θα σας θυμίσει διάφορα Brit και US χιτάκια, θα σπάσετε το κεφάλι σας για να βρείτε ομοιότητες. Στη συνέχεια θα γίνει φουλ ηλεκτρικό και ακόμα πιο μελωδικό. Ρεφρενάρα!

Καλοτάξιδο, παιδιά μου! Είναι άλμπουμ που αρέσει και θα αρέσει και να σας πω κάτι; Για βάλτε μπροστά για κάνα LiVE, να απολαύσουμε ακόμα περισσότερο, ναι;

Κώστας Κούλης