Ο Σπύρος Βάρελης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Εκκρεμότητα», το έργο ενός μεγάλου απόντα, του Τσιμάρα Τζανάτου. Ήλθαμε σε επικοινωνία με τον σπουδαίο ηθοποιό, μάθαμε «από μέσα» για τα της παράστασης, του κόσμου που πραγματεύεται, του κόσμου που ζούμε. Μάθαμε επίσης για πολλά άλλα πράγματα, τα οποία αφήνουμε στην ανάγνωση της συνέντευξης, για την οποία ευχαριστούμε θερμά την Άντζυ Νομικού, η οποία βοήθησε στην πραγματοποίησή της.
Πώς πήρατε την απόφαση να περάσετε στον χώρο του θεάματος; Τι σας οδήγησε στην ηθοποιία; Τι είναι για εσάς το θέατρο;
Πολλές φορές σκεφτόμαστε το θέατρο σαν μια μορφή τέχνης κάπως πιο «αποκομμένη» από την καθημερινότητά μας. Για μένα ποτέ δεν ήταν έτσι. Όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, η ποίηση, η λογοτεχνία, βρίσκονται σε κάθε σπίτι και ερχόμαστε σε συνεχή επαφή μαζί τους, έτσι πάντα αντιλαμβανόμουν κι εγώ το θέατρο. Και για μένα ήταν θέμα χρόνου να ενταχτώ σε αυτό. Το θέατρο υπάρχει παντού γύρω μας καθημερινά. Δεν είναι κάτι το φανταστικό ή μη υπαρκτό. Είναι εκεί έξω και μας περιμένει να το παρατηρήσουμε, να το αποκωδικοποιήσουμε και να το ερμηνεύσουμε.
Πώς ήρθατε σε επαφή με το έργο του Τσιμάρα Τζανάτου;
Ο Τσιμάρας Τζανάτος υπήρξε πολύ καλός φίλος και συνεργάτης. Και λυπάμαι τόσο πολύ που δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά για μένα προσωπικά είναι σαν να μην έφυγε ποτέ, αφού υπάρχει παντού γύρω μας μέσα από τα έργα του και την ποίησή του. Γνωρίζω πολύ καλά την «Εκκρεμότητα», σχεδόν από τη δημιουργία της. Η γραφή του Τσιμάρα έχει τρομερό ενδιαφέρον, γιατί εκτός από πυκνή, είναι πολυεπίπεδη. Έχει ρυθμό και μέτρο. Μοιάζει σαν παρτιτούρα.
Η παράσταση «Εκκρεμότητα» ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό. Πώς εισχωρήσατε στους ρόλους σας;
Ακόμη και στην καθημερινότητά μας υπάρχουν φορές που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό. Και κάποιες φορές τα όρια αυτά δεν είναι διακριτά. Μερικές φορές το φανταστικό μοιάζει ασύλληπτα πραγματικό, αλλά και το αντίθετο. Προσωπικά νομίζω ότι αυτό με βοήθησε να προσεγγίσω τον ρόλο μου και να εισχωρήσω σε αυτόν.
Τι συμβολίζει για εσάς η παράσταση «Εκκρεμότητα»;
Θα έλεγα ότι έχει να κάνει αρχικά με την αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου. Την οποία αναζήτηση πολλές φορές εμποδίζουν διάφοροι παράγοντες και συνθήκες, όπως ο φόβος, η αναβλητικότητα, η ντροπή. Κι όλα αυτά για μένα δημιουργούν το αίσθημα μιας μόνιμης «εκκρεμότητας». Αλλά, όπως εξάλλου βλέπουμε και στο έργο, είναι θέμα χρόνου όλα αυτά να ανατραπούν, έστω κι αν αυτό σημαίνει τη συντριβή της πραγματικότητας και του ίδιου του ατόμου.
Πόσο σημερινό είναι το έργο; Τι θέση έχει τελικά ο άνθρωπος σε μια απάνθρωπη κοινωνία;
Το έργο θα έλεγα είναι διαχρονικό. Μιλάει για την θέση του ατόμου στην κοινωνία και πώς επηρεάζεται από αυτήν. Μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων και πώς αυτές τους επηρεάζουν. Είναι ερωτήματα που πάντα απασχολούσαν, απασχολούν και θα απασχολούν το κάθε άτομο. Η κοινωνία μπορεί να γίνει πιο εύκολα και περισσότερες φορές απάνθρωπη, παρά ανθρώπινη. Κι εμείς πρέπει να αναρωτηθούμε τι στάση κρατάμε απέναντι σε αυτό γιατί είναι ξεκάθαρα η στάση του ανθρώπου – ατομικά και συλλογικά – που μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.
Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός; Γιατί η εξουσία έχει αυτή τη δύναμη και τι πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πραγματικά εχθροί ή φίλοι. Όπως πιστεύω ότι τα μαθήματα που παίρνουμε, τόσο από τους φίλους και τους εχθρούς, είναι εξίσου σημαντικά. Κι όσον αφόρα το παιχνίδι της εξουσίας, αυτό απασχολεί τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου. Μόνο αν είμαστε ανατρεπτικ@ και συλλογικ@ σε επίπεδο σκέψης και πράξεων άτομα, πιστεύω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Πριν λίγο καιρό η πολιτεία έδωσε ένα γερό χτύπημα κάτω από τη ζώνη στον πολιτισμό. Θα ήθελα να μάθω ποια είναι η δική σας γνώμη, να βλέπετε εν μία νυκτί να υποβιβάζονται τα πτυχία, που με τόσο κόπο πήρατε, σε απολυτήρια λυκείου.
Ειλικρινά είναι οξύμωρο. Είναι σαν να σου λένε ότι έχεις δύο απολυτήρια λυκείου. Είναι λυπηρό να αντιμετωπίζονται με αυτό τον τρόπο οι καλλιτέχνες στην χώρα μας. Λυπηρό για εμάς και αποκαρδιωτικό για τους σπουδαστές των δραματικών σχολών. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα αποκαταστήσει αυτή την αδικία και φυσικά όλη αυτή η προσπάθεια χρειάζεται συντονισμό και συλλογική προσπάθεια.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
0 Comments