Το χαμόγελο και ευγένεια της κυρίας που βρίσκεται στο ταμείο του θεάτρου, είναι υπεράνω σχολίων. Μας έφτιαξε, όχι απλά το απόγευμα, αλλά όλη τη μέρα. Και μετά από λίγο, ενώ περιμέναμε για τα περαιτέρω, τα «περαιτέρω» ήλθαν και μας βρήκαν. Η κυρία Δέσποινα Χαλκορόκα κατέβηκε με χάρη τις σκάλες και χτύπησε ένα καμπανάκι που είχε μαζί της. Πρώτο κουδούνι, κυρίες και κύριοι. Στο δεύτερο ξεκινάμε να περνάμε στην αίθουσα.

Ο Λούσιας αφηγείται την ιστορία του. Πότε σε πρώτο πρόσωπο και πότε σε… πρώτο πρόσωπο. Απλά, όχι πάντα ο ίδιος. Η φωνή πίσω από τον μπερντέ τον «αναπληρώνει». Απόψε έχουμε στον ίδιο χώρο διευρυμένο μονόλογο, ο οποίος ενισχύεται ακόμα περισσότερο από ένα προσεγμένο θέατρο σκιών.

Η κυρία Ρηνιώ Κυριαζή υποδύεται τον Λούσια. Έναν πιτσιρικά, παραγιό σε κάποια οικογένεια, σε ένα χωριό των Ιωαννίνων, περίπου εξήντα με εβδομήντα χρόνια πίσω. Ο ίδιος ο Λούσιας δεν είναι φωτεινό μυαλό, είναι όμως ένα παιδί τίμιο, ειλικρινές και – δυστυχώς – ευκολόπιστο. Η κυρία Κυριαζή ερμηνεύει με γνησιότητα, έχει κουμπώσει εντελώς στον χαρακτήρα και ακόμα και ο τρόπος ομιλίας είναι χαρακτηριστικός. Τρέχει, χτυπιέται, σηκώνεται και πέφτει και κάπως έτσι μαθαίνουμε για τη ζωή αυτού του παιδιού, που βρέθηκε από το ένα σπίτι στο άλλο, που δεν συμπαθεί τα κύματα, που γνωρίστηκε με τον έρωτα κάτω από τα σκεπάσματα… Η ίδια η καλλιτέχνιδα υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία.

Πίσω από τον μπερντέ συναντάμε τον κύριο Άθω Δανέλλη. Υποδύεται διάφορους χαρακτήρες, αλλάζει φωνές, γίνεται ακόμα και ο ίδιος ο Λούσιας και παράλληλα κατευθύνει στις φιγούρες του στο πανί. Η γρεζάτη χροιά του μας ξετρέλανε και πολύ ευχαρίστως θα πήγαινα να δω παράσταση θεάτρου σκιών δική του. Διέκρινα μια αυθεντικότητα παρόμοια των μεγάλων του παρελθόντος.

Στον ρόλο της τσαχπίνας και γάργαρης «βοηθού», βρίσκουμε – ξανά – την κυρία Χαλκορόκα. Γκράντε παρουσία, άνετη, πληθωρική, με εξαιρετική έκφανση και καθαρότητα στον λόγο, πραγματική γιορτή ως κορίτσι που πουλάει στραγάλια και φιστίκια στα δημόσια θεάματα. Προσέδωσε στο έργο μία διάσταση που έμοιαζε με ελαιογραφία αποτυπωμένη σε πραγματικό περιβάλλον και φρόντισε να κάνει την εξέλιξη σχεδόν καλπάζουσα.

Ο κυρία Κυριαζή σκηνοθέτησε ένα έργο με τρόπο που να προκαλεί το ενδιαφέρον. Έχει να διηγηθεί μία ιστορία μεγάλη σε διάρκεια και θέλει να το κάνει με τρόπο μινιμάλ αλλά και μπαρόκ. Και το καταφέρνει. Η ύφανση και η πλοκή εμφανίζονται και παρουσιάζονται σαν έργο που φεύγει από το θέατρο και γίνεται κάτι άλλο, πιο πολυδιάστατο, πιο «φιλικό στον χρήστη». Πανέξυπνη η χρήση τραγουδιών εποχής, από ηχογραφήσεις εκείνης της εποχής και πολύ πιο παλιές, που λειτούργησαν σαν το άτυπο soundtrack της παράστασης.

Τον συμπαθήσαμε τον Λούσια. Κάπου ταυτιστήκαμε, αναλογιζόμενοι δικές μας ιστορίες, στις οποίες ήμαστε κομπάρσοι και μάλιστα της μισής ατάκας. Το έργο του θεόρατου, του τεράστιου, του πραγματικού «Ανθρώπου της Αναγέννησης» Νίκου Χουλιαρά, αναπαρίσταται με σεβασμό, ενθουσιασμό και απόλυτη τιμιότητα. Συμπαθήσαμε όλο αυτό που είδαμε και το προτείνουμε και σε άλλους θεατές. Είναι μία εμπειρία διαφορετική, είναι ένα δέσιμο με την παράδοση, είναι μία αφήγηση σε πολλαπλά επίπεδα, έτοιμη να σε πάρει μαζί της ανά πάσα στιγμή. Και αυτή η «ανά πάσα» είναι η πρώτη, είναι εκείνη που πέφτεις πάνω της «άμα τη εμφανίσει». Κουράγιο, Λούσια… Σούπερ μάρκετ είναι, θα περάσει…

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Ρηνιώ Κυριαζή

Εικαστική επιμέλεια – Φωτογραφίες: Σοφία Χουλιαρά

Σκηνογραφία: Σοφία Χουλιαρά – Ναταλία Μαντά

Μουσική σύνθεση: Νίκος Βελιώτης

Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση

Παίχτης Θεάτρου Σκιών: Άθως Δανέλλης

Ηθοποιός: Ρηνιώ Κυριαζή

Συνεργάτης σκηνής: Δέσποινα Χαλκορόκα

Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Χαλκορόκα

Φωτογραφίες παράστασης: Αναστασία Γιαννάκη

Γραφιστική επιμέλεια: Παναγιώτης Ανδριανός

Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Παπαϊωάννου

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Άλκη

Πληροφορίες Παράστασης

Παραστάσεις: Από 9 Μαΐου έως 16 Ιουνίου 2024

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.00

Διάρκεια παράστασης: 100’

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική Είσοδος: 15€

Μειωμένο: 12€

Ομαδικό: 10€

Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM

https://www.more.com/theater/sti-skia-tou-lousia

Θέατρο Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Περισσότερα για την παράσταση

Το έργο του Νίκου Χουλιαρά είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Ζωγράφος, συγγραφέας, ποιητής και μουσικός δημιουργεί ένα μαγικό, σκοτεινό, προσωπικό σύμπαν. Έναν τόπο που συνομιλεί με τη μνήμη, την ομορφιά, την πληγή. Η εικαστικός Σοφία Χουλιαρά (η κόρη του Νίκου) δημιουργεί μορφές, τοπία και περιβάλλοντα που ξεπηδούν από τα έργα του – φιγούρες και καλύβες ενός παράξενου θεάτρου σκιών. Ο Λούσιας καθρεφτίζεται σε ένα παράθυρο – μπερντέ, παίρνει μορφή από τη Ρηνιώ Κυριαζή που συνομιλεί με τη χάρτινη, δισδιάστατη μορφή του, που εμψυχώνει ο Άθως Δανέλλης. Η μουσική του Νίκου Βελιώτη διαστέλλει τον χρόνο και τον χώρο, ενώνει ή διασπά τα κομμάτια. Οι φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση  μεγαλώνουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Ο ζωγράφος Χρήστος Σαμαράς σημειώνει: Ο Χουλιαράς αρέσκεται να βάζει κωμικές φιγούρες στη ζωγραφική του καθώς και τη δική του που τη σαρκάζει, τη γελοιοποιεί, τη συμπιέζει, την κάνει γκροτέσκα, της αφαιρεί την ύλη και εν τέλει την κάνει σκιά. Μια σκιά άλλοτε καθηλωμένη κάτω από το φως της σελήνης, άλλοτε να γλιστράει πάνω σε επικλινή εδάφη, σε τοίχους, σε ταβάνια, άλλοτε να τρέχει με προτεταμένα τα χέρια όπως κάνουν τα παιδάκια για να προφυλαχτούν όταν τα κυνηγούν μέσα στη νύχτα. Μαύρες φιγούρες που δεν διακρίνεις χαρακτηριστικά, σαν να είναι πίσω από μπερντέδες και να κρυφοκοιτάζουν ή κρυφομιλούν ή συνωμοτούν, ποιος ξέρει. Δεν γνωρίζεις αν είναι δυο σκιές ή δυο φιγούρες, είναι ένα και το αυτό και κάπου στην άκρη βάζει να προπορεύεται ένα ζώο ακαθόριστο. Να είναι άραγε το ζώο που περιέχουμε;

Λούσιας: Μπορεί να ’μαι κανένας άλλος και να μην το ξέρω…