6949256666 press@keysmash.gr

Συνέντευξη με τη Δήμητρα Παπουρτζή

keysmash powered by dycode

Μετά τη συγκλονιστική παράσταση «Η Παυσίλυπος Χώρα της Αλισάς» στο θέατρο Φούρνος, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τη Δήμητρα Παπουρτζή για την ιδέα της παράστασης, την ομάδα Άλμπατρος, την τέχνη του θεάτρου και το σήμερα. Ευχαριστούμε  τη Γιώτα Δημητριάδη για τον συντονισμό αυτής της υπέροχης κουβέντας.

Πώς προέκυψε η ιδέα να ανεβάσετε αυτή την παράσταση;

Γνωρίζω πως η αφορμή για την εκκίνηση της παράστασης είναι το ειδησεογραφικό γεγονός που αναφέρεται και στην παράσταση ενός πατέρα που κρατούσε το παιδί του σε δύο σακούλες και ζητούσε από τους γιατρούς βοήθεια. Η φρίκη και η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, που δυστυχώς ακόμη καλά κρατεί.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες;

Εγώ συμμετείχα στις πρόβες κάτι λιγότερο από δύο μήνες. Γνωρίζω όμως πως ο πυρήνας της ομάδας, που αποτελείται από τον Γιάννη Κόκα, τη Μαριλένα Μπαρταλούτσι και τη Μαριαλένα Γαριού είχε ξεκινήσει πρόβες νωρίτερα.

Υπήρχαν σημεία στο κείμενο που χρειάστηκε να εστιάσετε ιδιαίτερα;

Υπάρχουν σημεία που έχουμε επιλέξει να φωτίσουμε ανοίγοντάς τα περισσότερο κι έχουμε την έγνοια να μην προσπεραστούν. Ένα από αυτά είναι οι αναφορές στην Παλαιστίνη, που είναι τρεις. Υπάρχουν άλλα που χτιστήκανε από τον καθένα και την καθεμιά μας μέσα από αυτοσχεδιασμούς και αναδομούνται σε κάθε παράσταση κι άλλα που θα ξεκλειδώνονται στην πορεία. Κατά τη γνώμη μου, το έργο του Γιάννη είναι έτσι δομημένο, που η ροή του μας παρασύρει κάθε φορά εκ νέου και έχει εκπλήξεις και γωνιές έτοιμες να ανακαλυφθούν.  

Μιλήστε μας για την ομάδα «Άλμπατρος». Πότε δημιουργήθηκε, τι σας ένωσε και πώς επιλέγετε κάθε φορά τι θα ανεβάσετε.

Η ομάδα Άλμπατρος είναι για μένα ένα δώρο. Μπήκα σε αυτήν μετά από ακρόαση και συμπλέω με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους δύο μήνες και κάτι. Νιώθω πολύ τυχερή και ευγνώμων που έχουμε συναντηθεί. Αυτό που μας ένωσε αστραπιαία σχεδόν είναι ο αμοιβαίος σεβασμός, η εκτίμηση και μια κοινή ματιά που έχουμε για την τέχνη και πώς θέλουμε να την υπηρετούμε και φυσικά το θέμα. Δεν είναι απλό πράγμα να γράψει κανείς ένα έργο από ένα γεγονός που είδε στις ειδήσεις και δεν μπόρεσε να το εγκαταλείψει και να το ενσωματώσει στη βεντάλια ενός γνωστού παραμυθιού, όπως είναι η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Κι όλα αυτά ενώ ο πόλεμος μαίνεται ακόμη. Θαρρώ πως πιο επίκαιρο δεν γίνεται απ’ αυτό. Επίσης, δεν είναι απλό πράγμα να αφήνεις τον χώρο και τον χρόνο στον κάθε καλλιτέχνη να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί πάνω σε δοσμένες συνθήκες. Να του επιτρέπεις να βουτήξει χωρίς φόβο και επίκριση.

Πώς μπορεί μια παράσταση να αλλάξει αντιλήψεις, να περάσει τα σωστά μηνύματα και να κάνει τον θεατή να σκεφτεί;

Η τέχνη και πόσο μάλλον το θέατρο καλείται να θέσει, να ανοίξει τα ερωτήματα για να προαχθούν μεταξύ δημιουργών και θεατών αφορμές για συζήτηση και αναστοχασμό. Μια παράσταση θεάτρου συνόλου, που ξεφεύγει από το ποιος τα είπε καλά ή όχι και εστιάζει στο θέμα και στα ζητήματα που εγείρει, είναι θαρρώ μια παράσταση που ανάλογα με τη διαθεσιμότητα και την ανοιχτότητα του είναι και της σκέψης μπορεί να αναδιαμορφώσει τους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν μπορεί να σε αλλάξει, αλλά αν είσαι πραγματικά παρών, μπορεί να σου φυτέψει έναν σπόρο που θα βρει τον τρόπο να ανθίσει και να σε μετακινήσει, έστω προσθέτοντας ένα ερώτημα ή σκέψη που πριν δεν είχες. Ο τρόπος είναι μια σύνθεση θέματος – κοινής αντίληψης συντελεστών και αισθητικής.

Τι σας οδηγεί να υπηρετείτε την τέχνη σας με τόσο ενθουσιασμό; Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο θέατρο;

Με θυμάμαι πέντε χρονών στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – πολύ πριν ανακαινιστεί – σε μια παράσταση που κάναμε τότε με το νηπιαγωγείο Εστία. Είχα μια ομπρέλα με λαβή μια γάτα και με την τότε καλύτερή μου φίλη κάναμε ένα διαφημιστικό σκετσάκι. Παρατηρούσα τους προβολείς του θεάτρου και δεν μπορούσα να δω καθόλου το κοινό και τους γονείς μου από κάτω. Σκέφτηκα τότε «Εδώ καλά είμαι»! Από τότε έχω ποτιστεί με αυτό το μικρόβιο και κάνω ό,τι μπορώ για να μη βρω γιατρειά! Είναι μεγάλο προνόμιο να βουτάς σε ποικίλες ιστορίες, να μεταφέρεσαι στον χρόνο, να αναρωτιέσαι από πολλές πλευρές τι και πώς και γιατί. Δεν προλαβαίνω να βαρεθώ, είναι κάθε φορά και κάτι άλλο.

Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;

Μια συνάντηση καλλιτεχνών, που φέρνουν όλο τους το είναι και τα εργαλεία τους και προσπαθούν να ανασκευάσουν τη φρίκη, τη σαπίλα, τα κακώς κείμενα του κόσμου αλλά και του πυρήνα μας με λίγο φως, γκλίτερ και πολλή σκόνη. Ένα σύμπαν που πάλλεται, πεθαίνει σχεδόν ακαριαία, αλλά μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε και να αναγνωρίζουμε την ομορφιά.

Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει να αγαπάτε τη ζωή και την κοινωνία;

Με θυμώνει ο πόλεμος, οι γυναικοκτονίες, η αδικία και κάποιες φορές αυτή η ματαιότητα, όταν ο τροχός επιμένει να αντικρύζει και συχνά να επικροτεί τη βία και την αθλιότητα. Τα  παλιά μυαλά, που λες κι αν ξεκολλήσουν θα διαλυθούν με μιας και κάθε μορφή καταπίεσης. Αλλά και όταν οι βλέπω κάποιον να πετάει σκουπίδια στον δρόμο ή έξω από το αυτοκίνητο, γίνομαι έξω φρενών. Αν συμπεριφερόμασταν στο περιβάλλον όπως στο εγώ μας, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Αγαπώ αφάνταστα τη θάλασσα. Νιώθω σαν το νερό να είναι το φυσικό μου περιβάλλον. Κάθε φορά που δεν είμαι καλά, πάντα επιστρέφω στη θάλασσα και παίρνω δύναμη και κουράγιο. Είναι σαν η απεραντοσύνη της να μου συρρικνώνει τις σκοτούρες και να με επαναφέρει στον άξονά μου. Έχω επίσης μια υπέροχη οικογένεια που με στηρίζει και είναι πάντα εκεί για έμενα. Τόσο οι γονείς μου όσο και τα αδέρφια μου είναι φοβεροί τύποι! Κι έχω έναν κύκλο ανθρώπων γύρω μου που με κάνουν ενίοτε να νιώθω ζεστασιά, ενίοτε με ταρακουνούν, με ξεβολεύουν. Τα παιδιά ακόμη, επειδή εργάζομαι και ως θεατροπαιδαγωγός, με κάνουν μονίμως να χαμογελώ και να ελπίζω. Αυτό που πίσω από τα μάτια των μικρών παιδιών, δεν υπάρχει πίσω κείμενο, με ξεκουράζει αφάνταστα.

Πώς βλέπετε το θέατρο τα τελευταία χρόνια; Το στηρίζει το κοινό;

Παρατηρώ ότι το θέατρο, μετά τις καραντίνες ειδικά, έχει πάρει πολύ τα πάνω του και με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό. Συχνά πέφτει στο τραπέζι το γεγονός ότι χρειάζεται να κλείσουμε αρκετά νωρίτερα εισιτήρια για κάποιες παραστάσεις και αυτό οφείλεται κατά τη γνώμη μου στην επιθυμία για σύνδεση με τους άλλους. Απομακρυνθήκαμε πολύ με τόσο εγκλεισμό. Αυτό βέβαια μας έδωσε μια ευκαιρία αναστοχασμού, αλλά μας απομόνωσε αρκετά, συν όλων των άλλων. Και το θέατρο είναι μια ευκαιρία ένωσης, δημιουργεί μια κοινότητα. Και μόνος σου να πας, είσαι μάρτυρας μαζί με κάποιους άλλους ενός πράγματος που φτιάχτηκε και αναδομείται μπροστά στα μάτια σου και μετά την υπόκλιση πια δεν θα υπάρχει. Αυτή η κοινή εμπειρία, η αίσθηση ενός ολιγόωρου «ανήκειν», είναι θαρρώ αυτό που κάνει το κοινό να στηρίζει το θέατρο. Και το ευχαριστούμε πολύ και καλά κάνει!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments