Στο θέατρο Χώρος, από 13 Οκτωβρίου, παρουσιάζεται το μιούζικαλ «Λευκό Τριαντάφυλλο». Είχαμε την χαρά να συνομιλήσουμε με τον Αντώνη Χανιώτη, έναν πολυτάλαντο δημιουργό, που άφησε για λίγο τις πρόβες για να μας μιλήσει για την παράσταση και όχι μόνο. Ευχαριστούμε θερμά την Ειρήνη Λαγουρού, για τον συντονισμό αυτής της συνέντευξης.
Πως ξεκίνησε η δημιουργία της τριλογίας των λουλουδιών;
Η δημιουργία της τριλογίας ξεκίνησε μέσα από την ανάγκη που ένιωσα να εκφράσω και να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους κάποιες πολύτιμες αλήθειες της ζωής. Το μυστηριώδες κεντρί της ύπαρξης, η πιθανή αιωνιότητα της ψυχής και η μεταμορφωτική δύναμη της αληθινής αγάπης, είναι αλήθειες που μέσα στη σύγχρονη, ψηφιακή εποχή μας μοιάζουν σιγά-σιγά να ξεθωριάζουν.
Πόσο καιρό πήρε η «γέννηση» του Λευκού Τριαντάφυλλου; Τι πυροδότησε την έμπνευση και τα θέματα που παρουσιάζονται μέσα στη παράσταση;
Το «Λευκό Τριαντάφυλλο» ως ιδέα υπήρχε στο μυαλό μου εδώ και αρκετά χρόνια, όταν συμμετείχα στην παραγωγή της Λυρικής Σκηνής στο μπαλέτο Ζιζέλ, όπου αγάπησα τον μύθο των Ρουσάλκι. Αυτό όμως που πυροδότησε τελικά την έμπνευσή μου ήταν ένα συναίσθημα βαθιάς, συμπάσχουσας αγάπης για τον Άνθρωπο, κάτι που γεννήθηκε μέσα μου τις πρώτες μέρες της πανδημίας. Επιρρεπής στο λάθος, ευάλωτος, φθαρτός, αλλά ταυτόχρονα γεμάτος μεγαλείο, αλύγιστος και αθάνατος. Ο Άνθρωπος, το μεγάλο και παντοτινά άλυτο μυστήριο!
Πόσο καιρό πήραν οι πρόβες ώστε να πάρει την τελική της μορφή η παράσταση;
Αρχές Ιουνίου τελείωσε το κάστινγκ, δουλέψαμε ένα μήνα, μέσα στον οποίο έγιναν κάποιες τελευταίες αλλαγές προσώπων και πλέον από Σεπτέμβρη δουλεύει όλο το επιτελείο εντατικά για ένα αποτέλεσμα που πιστεύουμε θα αρέσει στον κόσμο και μάλιστα σε ένα απαιτητικό είδος, αυτό του σκοτεινού μιούζικαλ.
Πώς έγινε η επιλογή των ηθοποιών και αλήθεια πως σχηματίστηκε η θεατρική ομάδα «Δυτικές Πινελιές»;
Για την επιλογή των ηθοποιών συνεργάστηκα με έναν άνθρωπο, την κρίση και το «μάτι» του οποίου εμπιστεύομαι απόλυτα, τον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη, τον casting director μας, μέσα από μια διαδικασία τριών ακροάσεων. Οι χαρακτήρες του έργου είναι αρκετοί, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που αναφέρονται σε μια άλλη εποχή. Οπότε, ψάχναμε να βρούμε και να ταιριάξουμε κάποια στοιχεία που ζητούσαμε στα άτομα που είχαμε μπροστά μας. Κριτήριο για την τελική μου απόφαση αποτέλεσαν το ένστικτό μου, η γνώμη των συνεργατών μου και η αστείρευτη θετική ενέργεια που εκλάμβανα από τα άτομα αυτά. Στη συνέχεια επιβεβαιώθηκα, βλέποντας την αγάπη και τον σεβασμό που έδειχναν για το έργο στις πρόβες και την όρεξή τους για δουλειά. Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να βλέπω τους χαρακτήρες που είχα στο μυαλό μου να ζωντανεύουν μπροστά μου. Οι Δυτικές Πινελιές στην αρχική τους μορφή ήταν η πρώτη αμιγώς εφηβική ομάδα μιούζικαλ στη χώρα, που ίδρυσα το 2019. Κάποιοι από τους συμμετέχοντες στην παράσταση είναι «απόφοιτοι» της γενιάς εκείνης.
Πώς κινηθήκατε σκηνοθετικά; Πώς μπορείς ένα τέτοιο θέμα να το αγγίξεις και να του δώσεις την διάσταση που του αξίζει;
Με απλότητα! Όσο πιο σύνθετο γίνεται κάτι, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από την αλήθεια. Ένα χωριό, μια οικογένεια, δυο ερωτευμένοι νέοι, ένα σκοτεινό μυστικό είναι υλικά ικανά για να βάλουν ένα υπέροχο θεμέλιο. Από και πέρα η ιστορία σε παίρνει απ’ το χέρι και σε οδηγεί σε μέρη που κι εσύ ο ίδιος δεν τα είχες φανταστεί. Αυτή είναι μια αληθινά υπέροχη διαδικασία.
Ποιος είναι ο ψυχισμός των ηρώων πάνω στο θέμα. Πώς τους διαχειριστήκατε;
Ο κάθε ήρωας έχει τη δική του ψυχοσύνθεση και αντιδρά με εντελώς μοναδικό τρόπο στα ερεθίσματα του κόσμου που τον περιβάλλει. Ξεκινώντας από αυτή τη βασική αρχή, φαντάστηκα το «Λευκό Τριαντάφυλλο» σαν ένα εργαστήριο, μέσα στο οποίο εξελίσσονται ταυτόχρονα δεκάδες χημικές αντιδράσεις που παράγουν συνεχώς καινούρια υλικά και απελευθερώνουν άπειρη ενέργεια. Στο τέλος των αντιδράσεων όλοι οι ήρωες έχουν αλλάξει και μια νέα, ολόλευκη σελίδα ζωής ξεδιπλώνεται μπροστά τους.
Υπάρχει χώρος για την τέχνη και τον πολιτισμό να αναπτυχθούν μέσα σε μια κοινωνία που βάλλεται συνεχώς;
Στις δύσκολες εποχές που ζούμε και στις κοινωνίες που βάλλονται, πρέπει οι τέχνες να λειτουργούν σαν εργαλεία πολιτισμού και εκπαίδευσης. Επομένως, ειδικά στις εποχές αυτές, με την πτώση αξιών και τις απανωτές κρίσεις σε πολλά επίπεδα (ανθρωπιστική, οικονομική, πολιτιστική κλπ), οφείλουμε να ακουμπάμε στην τέχνη και να βρίσκουμε εκεί τις απαντήσεις, να τροφοδοτούμαστε δηλαδή από την τέχνη. Μπορεί η τέχνη σε στιγμές τέτοιες να λειτουργεί ψυχαναλυτικά και να μας λύνει τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Άρα, ακόμα κι αν δεν μας δίνεται χώρος, πρέπει εμείς να τον δημιουργήσουμε. Σε χαλεπούς καιρούς είναι που δημιουργείται ανώτερη τέχνη, όταν οι κοινωνίες βάλλονται από πολέμους, κρίσεις, πανδημίες κτλ., τότε είναι που ο άνθρωπος έχει ανάγκη να στηριχτεί στην τέχνη, τότε είναι και που ο καλλιτέχνης προβληματίζεται και βρίσκει τη δύναμη και το όραμα να δημιουργήσει κάτι καινούριο.
Ο Έλληνας πηγαίνει στο θέατρο; Στηρίζει τον πολιτισμό;
Ο Έλληνας πηγαίνει θέατρο σε γενικές γραμμές. Για να ανεβαίνουν τόσες πολλές παραγωγές τα χρόνια μετά την πανδημία, σημαίνει ότι υπάρχει και κάποια ζήτηση. Νομίζω όμως ότι το πλήθος των σκηνών και των παραγωγών δεν συμβαδίζει απολύτως με το πλήθος του κοινού, γι’ αυτό κι έχουμε το φαινόμενο κάποιες παραγωγές να κατεβαίνουν σχετικά γρήγορα ή ο θεατής αρκετές φορές να χάνεται σε τόσες παραστάσεις. Θέλουμε λιγότερες παραστάσεις; Όχι, θέλουμε ακόμα περισσότερο κόσμο στο θέατρο και μεγαλύτερη στήριξη από το κράτος (επιχορηγήσεις κτλ.).
Τι είναι αυτό που λειτουργεί για εσάς σαν κινητήρια δύναμη, ώστε να υπηρετείτε τόσο πιστά την τέχνη σας;
Η ίδια η δημιουργία. Μια καινούρια σύλληψη, μια νέα έμπνευση. Η αγάπη και η έλξη που νιώθω για το μυστηριώδες σύμπαν που λέγεται άνθρωπος. Νομίζω πως η τέχνη είναι το τέλειο όχημα για να ταξιδέψεις μέσα σ’ αυτό το σύμπαν. Υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος να χαθείς εκεί μέσα, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά…
Μαίρη Ζαρακοβίτη
0 Comments