Πώς είναι άραγε μια ευτυχισμένη μέρα για τον καθέναν από εμάς; Το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ “Ευτυχισμένες Μέρες” παίρνει σάρκα και οστά στο θέατρο Olvio. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Κανέλλος μας μίλησε για τις «Ευτυχισμένες Μέρες», για την τέχνη του γενικότερα, καθώς και το πολιτιστικό όραμά του. Ευχαριστούμε πολύ την υπέροχη Ειρήνη Λαγουρού για την πολύτιμη βοήθειά της στην πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης.

Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο συγκεκριμένο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ;

Οι Ευτυχισμένες Μέρες είναι ένα έργο με το οποίο έχω ασχοληθεί κι άλλη φορά στο παρελθόν. Έχω παίξει τον Γουίλι σε μια υπέροχη παράσταση, με την αγαπημένη Ναταλία Τσαλίκη στον ρόλο της Γουίνι, σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα, στο Θέατρο Τέχνης στην Φρυνίχου. Πάντα με συγκινεί στο έργο αυτό ο αγώνας των δύο ηρώων, γιατί και οι δύο αγωνίζονται, ο καθένας με τον τρόπο του. Είναι ο αγώνας του ανθρώπου να υπάρξει σε ένα περιβάλλον δύσκολο, ακραίο. Και η διάθεσή τους για μια ακόμα ευτυχισμένη στιγμή, η οποία και αυτή θα περάσει, όπως όλα περνούν, μέσα στην ασταμάτητη κίνηση του βασιλιά χρόνου.

Γιατί πιστεύεις ότι οι ήρωες στα έργα του Μπέκετ δεν παραδίδουν ποτέ τα όπλα; Πόσο κοντά είναι αυτό το έργο στη σημερινή εποχή;

Ο Μπέκετ αγαπάει τη ζωή. Με τους δικούς του κανόνες, με τη δική του ποιητική μάτια. Ο αγώνας για επιβίωση είναι συνεχής και ασταμάτητος. Κανένας ήρωας στα έργα του δεν αυτοκτονεί. Φαίνεται σαν μία καινούργια προσπάθεια να έχει μεγαλύτερη αξία από το τέλος. Το βλέπουμε στο Περιμένοντας τον Γκοντό, στο Τέλος του Παιχνιδιού και πολύ καθαρά στις Ευτυχισμένες Μέρες. Κάπως έτσι σκέφτομαι ότι ο Μπέκετ είναι ο πιο αισιόδοξος συγγραφέας που έχω συναντήσει. Νομίζω ότι το έργο αυτό είναι διαχρονικό. Είμαστε όλοι εμείς, οι άνθρωποι, οι απλοί, όλοι μας είμαστε Γουίνι και Γουίλι. Το έργο είναι μεγάλο και αν καταφέρει η παράσταση να αναδείξει το έργο, τότε σίγουρα θα συγκινήσει τους θεατές.

Πόσο καιρό έχουν πάρει οι πρόβες; Χρειάστηκε να εστιάσεις κάπου συγκεκριμένα;

Οι πρόβες κράτησαν περίπου τέσσερις μήνες. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι ανακάλυψης και δημιουργίας. Η συνεργασία άψογη. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη τεράστια. Έχοντας δύο ηθοποιούς που έχουν δουλέψει πολύ με το σώμα τους, φωτίσαμε λίγο το έργο προς αυτή τη μεριά. Εστιάσαμε στο κινησιολογικό κομμάτι. Επίσης, επειδή οι παύσεις παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στο έργο, έπρεπε να δούμε πως αυτές οι παύσεις θα είναι μια ζωντανή στιγμή, γεμάτη με ενέργεια που θα τροφοδοτεί αυτό που έρχεται μετά.

Πώς διαχειρίστηκες σκηνοθετικά τους ρόλους;

Έπρεπε να φτιαχτούν δύο διαφορετικοί κόσμοι, οι οποίοι όμως να επικοινωνούν τέλεια και συνεχώς μεταξύ τους. Τις στιγμές που η Γουίνι με τον Γουίλι φαίνεται να μην επικοινωνούν, η Νατάσσα με τον Γιάννη πρέπει να επικοινωνούν ακόμη περισσότερο. Το έργο είναι ποιητικό. Ο λόγος είναι η αρχή και το άπαν. Το σημαντικό είναι να ανακαλύψεις τι κρύβεται κάτω και πίσω από το λόγο, να μεταφράσεις το κείμενο σύμφωνα με τα βιώματά σου.

Πώς είναι για σένα μια ευτυχισμένη μέρα;

Ευτυχισμένη είναι μια μέρα που όταν έρχεται το σκοτάδι της νύχτας, όλα είναι στη θέση τους, ενώ η ζωή έχει λίγο κυλήσει. Οι δικοί μου άνθρωποι και ο σκύλος μου είναι καλά. Εγώ είμαι καλά. Ο κόσμος γύρω δεν υποφέρει.

Μέσα από όλα όσα περνάμε αυτή την περίοδο πιστεύεις ότι το θέατρο έχει τον χώρο αλλά και τον χρόνο να αναπτυχθεί;

Το θέατρο ήταν και θα είναι πάντα αναγκαίο. Ακόμη και όταν η τεχνική νοημοσύνη αντικαταστήσει τα πάντα, ο κόσμος θα έχει την ανάγκη να συναθροιστεί και να πάρει μέρος σε μια τελετουργία, όπου θα ανταλλάξει ενέργεια, συναισθήματα, θα επικοινωνήσει και στο τέλος θα φύγει μετακινημένος.

Ο κόσμος προτιμά το θέατρο; Το στηρίζει;

Νομίζω τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος πηγαίνει πολύ στο θέατρο. Στα χρόνια του κορονοϊού καταλάβαμε πόση ανάγκη έχουμε αυτή την τέχνη της ζωντανής στιγμής. Σήμερα τα θέατρα, αν και οι παραστάσεις είναι πολλές, γενικώς δουλεύουν. Μου αρέσει που βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους να κάνουν ομάδες, παραστάσεις, και να έχουν τόση μεγάλη ανάγκη για δημιουργία.

Τι είναι αυτό που σε κινεί και σε κάνει να δημιουργείς;

Η αγάπη για αυτή τη δουλειά. Η συναναστροφή με τόσο κόσμο. Το ταξίδι στο άγνωστο που είναι κάθε νέα παράσταση. Μια βαθιά ανάγκη να καταλάβω τον κόσμο γύρω και μέσα μου, και να εξελιχθώ σε ένα καλύτερο άνθρωπο. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, σαν ένας νέος κόσμος που δημιουργείται από το μηδέν.

Μαίρη Ζαρακοβίτη