Ένας ηθοποιός απίστευτα πολυτάλαντος και πολυπράγμων, ένας ηθοποιός που ματώνει στη σκηνή και σε εντυπωσιάζει. Είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον Νικόλα Μπράβο για την παράσταση «Αντίο Μπάτμαν», αλλά και για όλα όσα κάνει αυτή την περίοδο. Ευχαριστούμε θερμά τη Γιώτα Δημητριάδη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

“Αντίο Μπάτμαν” – φωτογραφία: Ιωάννης Καμπάνης

Πολλοί χαρακτήρες, ένας ηθοποιός. Τι συμβαίνει στη σκηνή του «Αντίο Μπάτμαν»;

Στην παράσταση “Αντίο Μπάτμαν” υποδύομαι πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Είμαι επτά διαφορετικοί κρατούμενοι στις φυλακές του Γκόθαμ Σίτυ, ένας μαφιόζος, ο Μπρους Γουέιν και ο Μπάτμαν. Αρχικά, μελέτησα ξανά και ξανά το έργο, το οποίο αποτελεί μια σύνθεση κειμένων του Τάσου Θεοφίλου και μια θεατρική διασκευή, την οποία ανέλαβε ο σκηνοθέτης, μουσικός και εμπνευστής της παράστασης, Γιάννης Αγγελάκης. Ταυτόχρονα με τη μελέτη του κειμένου, διάβασα και άλλα έργα του Θεοφίλου και γενικά είδα, άκουσα, έψαξα, έμαθα οτιδήποτε μπόρεσα να βρω σχετικά με τον κόσμο του Μπάτμαν και του Γκόθαμ Σίτυ, αλλά και σχετικά με αναφορές σε διάφορα πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που υπάρχουν στο κείμενο. Έπειτα έκανα τη δουλειά μου σαν ηθοποιός, πάντα με τη βοήθεια και καθοδήγηση του Γιάννη, αλλά και των υπόλοιπων συναδέλφων-συνεργατών, να αναλύσουμε τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά και να κάνουμε κάποιες επιλογές. Τέλος, αυτή η διεργασία συνεχίζεται, όσο προχωράει το “Αντίο Μπάτμαν”, καθώς μια παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχώς εξελίσσεται, μέχρι να πέσει η αυλαία του τέλους. 

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα που υποδύεσαι, το οποίο να επηρέασε τον τρόπο που σκέφτεσαι; Πώς δούλεψες τον Μπάτμαν;

Νομίζω πως όσο είμαι μέσα σε αυτό με το οποίο καταπιάνομαι, δεν έχω επίγνωση των λειτουργιών που συμβαίνουν εντός μου. Αν υπάρχει κάτι που με έχει αλλάξει ή με έχει επηρεάσει, αυτό θα φανεί μετά το πέρας των παραστάσεων, όταν όλο αυτό θα έχει κατασταλάξει μέσα μου. Σίγουρα κάτι που γυρνάει μέσα στο μυαλό μου αρκετά είναι η φράση του Μπέρτολ Μπρεχτ «Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες».

“Αντίο Μπάτμαν” – φωτογραφία: Ιωάννης Καμπάνης

Πόσο επίκαιρο είναι το βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου;

Πιστεύω ότι είναι πολύ επίκαιρο για διάφορους λόγους. Καταρχάς, όλες οι εικόνες που σκιαγραφεί ο Θεοφίλου προέρχονται από εικόνες της Αθήνας, με τις οποίες όλοι όσοι ζούμε σε αυτήν την πόλη, ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή. Επιπλέον, θεωρώ ότι όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάτι αληθινό μέσα στους χαρακτήρες της ιστορίας που ξεπηδάνε από τα υπόγεια της κοινωνίας ως τα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα (φυλακισμένους, κοινωνικά αποκλεισμένους, διεφθαρμένους αστυνόμους, μαφιόζους, επιχειρηματίες, πολιτικούς, επιστήμονες, τεχνοκράτες). Είναι χαρακτήρες που τους συναντούμε γύρω μας, τους έχουμε συνηθίσει κι ακριβώς για αυτό τον λόγο είναι που τους αναγνωρίζουμε τόσο άμεσα και δικαιολογούμε την ύπαρξή τους. Τέλος, θεωρώ πως το κείμενο διαπραγματεύεται την ανάγκη μιας κοινωνίας για από μηχανής θεούς, οι οποίοι υπόσχονται μαγικές αλλαγές και αντιμετωπίζονται ως σωτήρες με θρησκευτική ευλάβεια. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, από το οποίο δεν πάσχει μόνο η δική μας κοινωνία, αλλά διαχρονικά κάθε κοινωνία που δεν είναι αυτόνομη.

Πώς νιώθεις για τα Γκόθαμ Σίτυ του πλανήτη;

Δεν έχω ζήσει σε άλλες μεγαλουπόλεις. Έχω ζήσει μόνο στην Αθήνα. Φαντάζομαι, όμως, ότι αντίστοιχες εικόνες κι αντίστοιχα προβλήματα θα αντιμετωπίζουν και οι άνθρωποι που ζουν σε άλλες μεγαλουπόλεις του πλανήτη. Θα έχουν βιώσει τι σημαίνει αδικία και κοινωνικός αποκλεισμός, τι σημαίνει διαφθορά και παρακράτος, τι σημαίνει να ζεις μια ζωή χωρίς ελπίδα και να περιμένεις έναν ήρωα να έρθει και να σε λυτρώσει ή τι σημαίνει οι ισχυροί να υψώνουν τη δύναμή τους στο άπειρο, όπως γράφει κι ο Θεοφίλου. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι γεωγραφικό, αλλά βαθιά πολιτικό, και οι παράδοξες καταστάσεις που εξελίσσονται στο Γκόθαμ Σίτυ που έχουμε στήσει στην παράσταση είναι αποτελέσματα μιας κοινωνικοπολιτικής κατάστασης που έχει επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Γιατί πιστεύεις ότι οι άνθρωποι εναποθέτουν την μοίρα τους σε «σούπερ ήρωες»;

Γιατί είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει υπερβατικότητα, ότι δεν υπάρχει υπερβατική πηγή των θεσμών και των νόμων, ότι είμαστε οι ίδιοι που δημιουργούμε πραγματικά τους νόμους και τους θεσμούς μας. Αντί, λοιπόν, να αναλάβουμε την ευθύνη αυτής της δημιουργίας εκ του μηδενός, αντί να πράττουμε γνωρίζοντας πως ό,τι είναι να γίνει πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι και να το προσφέρουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία μας, μεταθέτουμε την ευθύνη αυτή εκτός εαυτού, σε σωτήρες, σε ήρωες, σε θεούς και προβάλλουμε πάνω τους την προέλευση όλων των καλών και των κακών που μας βρίσκουν. Με δυο λόγια, γιατί ζούμε σε κοινωνίες που δεν είναι αυτόνομες, όπως λέει κι ο Καστοριάδης. Ετεροπροσδιοριζόμαστε από εξωγενείς παράγοντες και περιμένουμε μαγικές λύσεις προερχόμενες έξω από μας. Αντίθετα, μια αυτόνομη κοινωνία ξέρει ότι η ίδια φτιάχνει τους θεσμούς και τους νόμους της κι είναι ακριβώς αυτό που της επιτρέπει να υπάρχει, όπως επίσης επιτρέπει στα μέλη της να υπάρχουν ως αυτόνομα άτομα μέσα σε αυτή την κοινωνία.

“Μινόρε”

Γιατί διάλεξες το επάγγελμα του ηθοποιού; Ποια εσωτερική ανάγκη σε ώθησε;

Ίσως η ανάγκη μου να παίζω. Ο ηθοποιός είναι ο μόνος επαγγελματίας που επιτρέπεται να “παίζει”. Το παιδί μέσα μου παίρνει μεγάλη ικανοποίηση από αυτό το παιχνίδι. Είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψω τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου, αλλά και να εξερευνήσω τον κόσμο μέσα στον οποίο υπάρχω και ζω…

Τι σημαίνει για σένα να είσαι πάνω στη σκηνή; Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός;

“Ηθοποιός σημαίνει φως” και “είναι καημός πολύ πικρός”. Το έγραψε και ο Μάνος Χατζιδάκις.

Τι σε ιντριγκάρει σε ένα ρόλο ώστε να πεις το ναι;

Καταρχάς το κείμενο είναι η βάση, από εκεί πηγάζει η έμπνευση. Έπειτα υποθέτω πως αυτή είναι μία ασυνείδητη διεργασία. Κάτι μου αρέσει ή δε μου αρέσει. Τόσο απλά. Όπως ένα παιδί που του αρέσει κάτι ή όχι. Τέλος, οι συνεργάτες και το πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα είναι πολύ σημαντικά.

Αν σου έλεγα να επιλέξεις ανάμεσα σε θέατρο ή τηλεόραση τι θα διάλεγες και γιατί;

Θα διάλεγα μια υγιή εποικοδομητική συνεργασία με ανθρώπους που έχουν μεράκι, πάθος κι αγάπη για αυτό που κάνουν… που υπάρχει μεταξύ μας αμοιβαίος σεβασμός, εκτίμηση κι εμπιστοσύνη… και που στην τελική περνάω καλά μαζί τους! Είτε πρόκειται για το θέατρο, είτε για την τηλεόραση… ή οπουδήποτε αλλού.

“Ιλιάδα” – φωτογραφία: Ευάγγελος Κάλλοου

Τι άλλο κάνεις εκτός από την παράσταση «Αντίο Μπάτμαν»;

Αρχικά να πούμε ότι η παράσταση “Αντίο Μπάτμαν” του Τάσου Θεοφίλου, σε διασκευή-σκηνοθεσία του Γιάννη Αγγελάκη, παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις οκτώ και μισή στο Κτήριο ΠΛΥΦΑ, μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου, Επίσης έχω τη χαρά να είμαι ο Αχιλλέας στην “Ιλιάδα” του Ομήρου, σε κείμενο-σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη, για παιδιά και εφήβους στο Christmas Theatre. Τέλος η ταινία “Μινόρε” του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, στην οποία συμμετέχω ως Αλέξης ο χορευτής, έκανε την πρεμιέρα της τον περασμένο Απρίλιο στο φεστιβάλ Fantaspoa της Βραζιλίας και συνεχίζει το ταξίδι της στα φεστιβάλ του κόσμου… Μαζί της ταξιδεύουμε κι εμείς…

Μαίρη Ζαρακοβίτη