Bruce Dickinson

The Mandrake Project

2024 – BMG Rights Management

Part I: Hear the mandrake scream

Το άλμπουμ ξεκινά με το κινηματογραφικό “Afterglow Of Ragnarok”, ένα κομμάτι γεμάτο λυρισμό. Ήταν το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε με την ανακοίνωση του άλμπουμ και μπορώ να πω ότι μας έκανε να περιμένουμε ανυπόμονα να έρθει η μέρα της κυκλοφορίας. Έχει μια μεστή οντότητα, φυσικά ο Βρασίδας τα δίνει όλα και σε παρασέρνει εύκολα στο ταξίδι. Πάμε, χωρίς σειρά, να ακούσουμε και να γράψουμε. “Eternity Has Failed”. Από τις πρώτες νότες με πιάνει ανατριχίλα όπως εκείνη την πρώτη φορά που άκουσα το «αδερφάκι» του, το “If Eternity Should Fail” από το άλμπουμ “The Book Of Souls” των Maiden. Είναι η εξέλιξη; Το αποτέλεσμα; Ό,τι και να είναι, πραγματικά έγινε το αγαπημένο μου από το άλμπουμ. Οι ρυθμοί δεν είναι οι ξεκάθαροι Maiden, αλλά πιο γήινοι, πιο βατοί, πιο θεατρικοί. “You were waiting in line, For the ending of time, But Eternity Has Failed”.

Μπαλαντούλα το “Face In The Mirror”, πέρα από την ίδια τη φωνή, που πάντα θα μου σκορπά ανατριχίλες. Με σχετικά χαμηλές εντάσεις, αλλά σε πιο δυναμικό στυλ συνεχίζεται η ακρόαση του άλμπουμ με το “Fingers In The Wounds”.  Πέρασε απαρατήρητο, δεν είχε κάτι να με τραβήξει τελικά. Πόσες πόρτες έχει η κόλαση; Πολλές κατά τον Bruce! Ακόμα μια μέτρια σύνθεση που απλά στολίζεται από την απόλυτη φωνή και ένα πολύ καλό chorus. Ακούγοντας το “Mistress Of Mercy” οι σκέψεις φουντώνουν. Όχι, δεν περίμενα να ακούσω μια από τα ίδια. Δεν θα ήθελα να ακούσω Maiden. Άλλωστε είναι καλό να βγαίνεις που και που από το καλούπι. Εκτός από κάποια riff που δείχνουν έναν δυναμισμό και τη φωνή, το όλο σύνολο είναι λίγο για τον Dickinson. Έχω σχεδόν απογοητευτεί, αλλά ευτυχώς έρχεται το “Rain On The Graves”. Έχει πάθος μέσα του, έχει βάθος, έχει επιτέλους κάτι να σε κρατήσει. Τα τσαχπίνικα riff το απογειώνουν, η μεστή γρεζάτη φωνή ξεδιπλώνεται. Το “The Mandrake Project” έχει ποικιλία ήχων και ρυθμών, αλλά…

Ο Βρασίδας μπορεί να τραγουδήσει και τον τηλεφωνικό κατάλογο άμα θέλει και με μεγάλη επιτυχία, αυτό όμως δεν είναι αιτία για το “Resurrection Men” να υπάρχει στο άλμπουμ. Έχει λίγο από southern και λίγο από heavy, έτσι ώστε να διογκωθεί, αλλά μέχρι εκεί. Περνάμε σε πιο μελαγχολικά μονοπάτια με τη μπαλάντα “Shadow Of The Gods” σε πιο αεράτες συνθέσεις με θεατρικό υπόβαθρο. Δέκα λεπτά περίπου διαρκεί το “Sonata (Immortal Beloved)”, δίνοντας εικόνες στον ακροατή. Δεν είναι εντελώς αδιάφορο, αλλά φτάνει στα όρια να γίνει μονότονο.

Μετά από σχεδόν δεκαεννέα χρόνια προσωπικής κυκλοφορίας, ξεκάθαρα περιμέναμε μια δουλειά τούμπανο. Αυτή δεν είναι.

Εμείς θα συνεχίσουμε να τον θαυμάζουμε και ελπίζουμε η επόμενη να είναι πιο εντυπωσιακή.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Part II: The furnace sealed inside your head…

Καταρχάς, να ρωτήσω… Αυτή η γραμματοσειρά Aptos στο Word… Τι φάση, ρε φίλε, που λένε και οι πιτσιρικάδες; Ρε, εγώ είμαι Calibriκός! Τι θα γίνει δηλαδή, θα πρέπει και εδώ να αλλάξω γούστα;

Καινούργιο άλμπουμ Dickinson, ε; Με τον ίδιο να λέει ότι αυτή η δουλειά, κατά τα δύο τρίτα της, ήταν έτοιμη δεκατέσσερα χρόνια πριν. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν είσαι ο Dickinson, μάλλον δεν έχεις ελεύθερο χρόνο ούτε για να σκεφτείς. Είναι τόσες πολλές οι υποχρεώσεις, που όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο. Ίσως ακόμα κι αυτό. Το επόμενο σόλο άλμπουμ του. Επίσης, να το γράψω και τούτο εδώ, για να εξηγούμαι. Οι «κριτικές» άλμπουμ τέτοιων καλλιτεχνών, τέτοιου βεληνεκούς, είναι χρήσιμες για ένα πράγμα μόνο. Για τίποτα! Δεν αλλάζουν τίποτα, αγόρια και κορίτσια. Ό,τι και να γράψεις, πάει στον κάλαθο. Δικαιωματικά και τίμια. Γιατί τούτοι οι καλλιτέχνες – και αυτό είναι παρήγορο – στέκονται πάνω, πολύ πιο πάνω, από «κριτικές» και «κριτικούς». Ευτυχώς…

Πάμε να το δούμε λοιπόν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως εμείς το βλέπουμε. Ακούμε έναν δίσκο και παριστάνουμε ότι τον ακούμε με παρέα. Ακούμε και σχολιάζουμε, όπως θα κάναμε με ανθρώπους που αγαπάμε και μας ενώνει το ψώνιο της μουσικής. Πάμε να ακούσουμε μια ακόμα δουλειά, ενός ακόμα αγαπημένου καλλιτέχνη.

To άλμπουμ ξεκινά με το “Afterglow Of Ragnarok”. Το είχαμε ακούσει από νωρίς, όντας το πρώτο τραγούδι που δημοσιοποιήθηκε. Εισαγωγάρα με σκούρα κιθάρα και απίστευτα τύμπανα, τα οποία κυριολεκτικά αναπνέουν! Αρχικό riff και πάμε να μπουν και τα υπόλοιπα όργανα. Αυτό που κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή, είναι – φυσικά – η φωνή του Dickinson. Εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια ο άνθρωπος είναι σε δαιμονιώδη κατάσταση. Στούντιο, LiVE, ό,τι θέτε, ο Άγγλος τραγουδιστής δείχνει ότι είναι δική του επιλογή το αν θα γεράσει ή όχι. Η φωνή του πάντως αρνείται πεισματικά.

Το ρεφρέν του εναρκτήριου λοιπόν… Συγγνώμη, τι είναι αυτό; Πήρατε το ρεφρέν του “Devil On A Hog”, του αλλάξατε λίγο τη μετόπη και το πασάρατε για καινούργιο; Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι «δικά του είναι όλα αυτά» και ό,τι θέλει κάνει, αλλά επιστρέψτε μου. Το “Many Doors To Hell” που ακολουθεί, διαθέτει ένα αλέγκρο riff, το οποίο ροκάρει και ακομπανιάρεται από ανάλογα τύμπανα. Αρενικό μοτίβο και προβληματίζει αυτή η κιθάρα που ακούγεται. Είναι νερόβραστη, είναι χαμηλά, δίνει πολύ χώρο στα πλήκτρα, δημιουργώντας μία Purple ατμόσφαιρα, μην έχοντας όμως αυτό το κάτι στο εξάχορδο, που θα εξιτάρει το κοινό. Δεν είναι κακό, δεν είναι καλό, είναι αυτό που είναι, απλά έτσι μου φάνηκε, έτσι το γράφω. Το ρεφρέν είναι γουστόζικο και το σόλο σκέτη καψούρα.

To επόμενο βίντεο του άλμπουμ είναι το “Rain On The Graves”. Εντελώς θεατράλε και αφηγηματικό, αποτελείται από έναν Dickinson που σπέρνει ερμηνευτικά, από μουσικούς που αποδίδουν εξαιρετικά και από παραγωγή που δεν σέβεται κανέναν τους. Το ίδιο το τραγούδι έχει ένα αρχικό κιθαριστικό που παραπέμπει σε παλιές εποχές, αλλά η περαιτέρω δομή δεν ενθουσιάζει. Συνέχεια με το “Resurrection Men”, που στέκεται επίσης κινηματογραφικά, με κρυστάλλινη εισαγωγή και ένα ρυθμό που ταξιδεύει σε διαφημίσεις Μαρτίνι, σε γουέστερν, σε κοσμοπολίτικα μέρη. Εξαιρετικά τα κρουστά. Το υπόλοιπο τώρα… Λυπάμαι, ούτε απ’ έξω.

“Fingers In The Wounds” και τίγκα στο πλήκτρο και το πιάνο, για να μπει η φωνή και να αρχίσει το storytelling. Αυτό μπορεί να γίνει και το επόμενο βίντεο του άλμπουμ. To ανατολίτικο είναι ταμάμ με τη δομή του κομματιού και το σόλο ό,τι πρέπει. Αν ο δίσκος αποτελούταν από τέτοια τραγούδια, τότε θα μιλούσαμε για κάτι άλλο. Συνέχεια με το “Eternity Has Failed”, το οποίο είναι στην ουσία το “If Eternity Should Fail”, το οποίο το «διασκεύασε» κατά τι στιχουργικά και το οποίο το μίκρυνε κατά ενάμιση λεπτό, ενώ το κατέβασε και σε ταχύτητα. Ό,τι και να πεις, ό,τι και να γράψεις, τρομερό τραγούδι. Ναι, το προτιμώ με τους Αυτοκράτορες. Και ναι, ο δικός μας Gus G παίζει σόλο εδώ και λάμπει!

Το ”Mistress Of Mercy” διαθέτει μία πολύ ψαρωτική εισαγωγή, άγεται σε γρήγορο τέμπο και ο Dickinson καλπάζει παρέα με το riff. Αυτό θα είναι στο setlist για το καλοκαίρι, έτσι; Γιατί το θέλουμε. Το “Face In The Mirror”, που ακολουθεί, είναι ένας τρόπος για να δείξει τις λυρικές του αρετές. «Και ένα σπίτι χωρίς πόρτα». Όλοι περιμέναμε να ανέβει στο τελευταίο ρεφρέν, εκείνος πάλι… μας έκανε το χατίρι ΝΟΤ!

Το ”Shadow Of The Gods” είναι ένα επικό τραγούδι, σε διάφορα μέρη, με αλλαγές από καθαρά σε γκάζια, με αλλαγή στην ταχύτητα και τις ερμηνευτικές πλευρές. Παλιός – καλός Roy Z, συνθετικά και ενορχηστρωτικά και μας έλειψε σε αυτό το άλμπουμ ο Βραζιλιάνος. Αν υπέγραφε όλες τις συνθέσεις…

Επίλογος με το “Sonata (Immortal Beloved)”, ένα δεκάλεπτο τραγούδι, ίσως από τις κατακόμβες του “The Chemical Wedding”. O Dickinson είναι απίστευτος αφηγητής, τραγουδά, μιλάει, μοιράζεται μαζί μας την ιστορία, στήνει το σκηνικό, χρωματίζει τον καμβά… Και οι κιθάρες σολάρουν, εκφέρουν τις δικές τους φράσεις. Η αγάπη σε έφερε εδώ… και η αγάπη θα σε κάνει κομμάτια.

Κώστας Κούλης

Afterglow of Ragnarok
Many Doors to Hell
Rain on the Graves
Resurrection Men
Fingers in the Wounds
Eternity Has Failed
Mistress of Mercy
Face in the Mirror
Shadow of the Gods
Sonata (Immortal Beloved)