King Diamond

“Them”

Roadrunner Records – 20 Ιουνίου 1988 (στην Ευρώπη)

Roadracer Records – 13 Σεπτεμβρίου 1988 (στις ΗΠΑ)

Out from The Asylum

Welcome Home

The Invisible Guests

Tea

Mother’s Getting Weaker

Bye, Bye, Missy

A Broken Spell

The Accusation Chair

‘Them’

Twilight Symphony

Coming Home

To 1988 είναι η πιο μαγική χρονιά στην ιστορία του Heavy Metal. Ίσως βέβαια να μην τα λέω και καλά και να έχω αδικήσει κάποιο άλλο έτος, αλλά και έτσι να ‘ναι, μιλάμε για μία χρονιά που μας έχει κεράσει μόλις τα παρακάτω. “Seventh Son Of A Seventh Son”, “Transcendence”, “Operation: Mindcrime”, “Kings Of Metal”, “Port Royal”, “…And Justice For All”. Και ο κατάλογος είναι σελίδες επί σελίδων μακρύς.

Ο Kim Bendix Petersen, o Δανός μουσικός, ερμηνευτής, συνθέτης και – αν δεν κάνω λάθος – ο πρώτος Μέταλ τραγουδιστής που δίπλα στο όνομά του είχε τις λέξεις “All vocals”, για να δείξει ακριβώς πως ό,τι ακούγαμε από φωνές στον δίσκο ήταν δικό του, ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον τρόμο στο Μέταλ, φιλτράροντας με εξαιρετικό τρόπο τις επιρροές του και δημιουργώντας concept άλμπουμ, τα οποία μέχρι σήμερα ακούγονται με ενθουσιασμό. Ο King είναι ένας από τους καλλιτέχνες που έχτισαν το Μέταλ, βάζοντας τσουβάλια ολόκληρα από λιθάρια κατά τη διάρκεια της δόμησης. Οι Mercyful Fate ήταν ένα θαυμάσιο σχολείο για τον διαμαντένιο στρατιώτη και όταν πλέον ξεκίνησε τη δική του μπάντα, ήξερε ακριβώς πώς να στοχεύσει. Στο “Fatal Portrait” δεν είχε ιστορία να καλύψει όλα τα τραγούδια και έτσι αρκέστηκε σε μόλις πέντε από αυτά. Δεν πειράζει καθόλου. Η ιστορία ήταν σκοτεινή και τα τραγούδια έδειχναν το συνθετικό μεγαλείο του δημιουργού τους και των συνεργατών του. Μεταξύ μας τώρα… και μόνο που υπάρχει το “Halloween” στο δίσκο… Δεν θα με ένοιαζε αν δεν υπήρχε τίποτε άλλο.

Ένα χρόνο πριν την άφιξη του “Them”, o King Diamond εξαπολύει το “Abigail”, με το οποίο δείχνει υπερήφανα τα δόντια του. Ο δίσκος ξετρελαίνει τους Μέταλ οπαδούς, οι προσδοκίες είναι πολύ υψηλές για τον διάδοχο και ο δαιμόνιος Δανός μας αποζημιώνει με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία του ιδιώματος. Είναι μάλιστα τόσο καταπληκτική η ιστορία τρόμου που εξιστορείται, που ο ίδιος ο καλλιτέχνης αποφασίζει να την κρατήσει και για τον επόμενο δίσκο. Και εγένετο “Conspiracy”, ένα άλμπουμ το οποίο επίσης θεωρείται ογκόλιθος στο Μέταλ, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι η καλύτερη δουλειά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω στο τριπάκι να συγκρίνω. Αυτά τα κόλπα είναι για κουβέντες που έχουν σκοπό να κρατήσουν ώρες.

Η ιστορία του “Them” είναι η ιστορία ενός παιδιού, ενός σπιτιού και κάποιων σκοτεινών δυνάμεων. Ο King και η αδελφή του Missy μένουν με τη μητέρα τους στο μέγαρο “Amon”. H γιαγιά των παιδιών, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά την παραμονή της σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, φαίνεται πως ξέρει τα μυστικά του “Amon”. Φαίνεται πως μιλά με τις «Φωνές του σπιτιού» και κάπου εκεί αντιλαμβανόμαστε πως οι δαίμονες ή άγγελοι, που αόρατοι κυκλοφορούν στο μέγαρο, ορίζουν τύχες και αποφασίζουν για ζητήματα ζωής και θανάτου, προσφέροντας ζωή ή θάνατο ανά περίπτωση. Ο King ζει μία απίστευτη περιπέτεια και φτάνει στο φλερτ με την τρέλα. Όταν μάλιστα οι σκοτεινές δυνάμεις τελειώνουν την αγαπημένη του αδελφή… Ο ίδιος αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Εκτελεί τη γιαγιά και συλλαμβάνεται… Θα περάσει εννέα χρόνια σε κάποιο ίδρυμα και άλλα εννιά κάπου που δεν γνωρίζουμε. Ψέμα…

Η εισαγωγή είναι κλασσική συνταγή King Diamond. Αρρωστημένες νότες στο πιάνο, διάφορα εφέ και η φωνή του Δανού σε μπόλικες χτικιασμένες παραλλαγές. Η γιαγιά φτάνει στο σπίτι. Θα ανοίξει κάποιος την πόρτα;

Το εκπληκτικό γύρισμα του Mikkey Dee στο “Welcome Home” είναι μία από τις καλύτερες εισαγωγές με τύμπανα όλων των εποχών. Ο «Κυριάκος», drummer των Motorhead για είκοσι τέσσερα χρόνια και πλέον – εδώ και μια οκταετία – ο άνθρωπος πίσω από τα τύμπανα των Scorpions, είχε αυτό το θέμα «οριστικοποιημένο» καιρό πριν το ηχογραφήσει για τον δίσκο. Στο “In Concert 1987: Abigail” μάλιστα, στο drum σόλο που φιλοξενείται στο άλμπουμ, θα ακούσετε πεντακάθαρα το φοβερό θεματικό, το οποίο προοριζόταν για ένα τραγούδι σε ρυθμό 12/8. Και επειδή ο King είναι μανούλα σε κάτι τέτοια, ο Dee το πλατσάνησε επιτόπου, προσθέτοντας και το φαντασμαγορικό μπάσιμο. Το κομμάτι είναι ένα από τα πιο γνωστά του Βασιλιά, έχει γυριστεί και βίντεο και χαρακτηρίζεται επίσης από απίστευτες κιθάρες και μπάσο, με τον Andy LaRocque να τακιμιάζει με τον άρτι αφιχθέντα Pete Blakk, ενώ ο έτερος «νέους», ο μπασίστας Hal Patino εισβάλλει το ίδιο δυναμικά. Τα σόλο είναι εκκωφαντικά, η μπάντα σκοτώνει παιχτικά και όταν έρχεται η αλλαγή ταχύτητας και εκείνο το riff… Τι να λέμε τώρα…

Riffάρα και στο “The Invisible Guests”, με τις κιθάρες να εφορμούν και τα θέματα που έχουμε λατρέψει, εν είδη σόλο, να τρέχουν με πολλά χιλιόμετρα, μέχρι να μπει η φωνή. Λυσσασμένο παίξιμο από το Mikkey Dee, ο οποίος χτυπάει πραγματικά σαν μανιακός. Γεμάτο tutti το κομμάτι, πανδύσκολο να το θυμηθείς χωρίς ΠΟΛΛΕΣ πρόβες. Το βιρτουοζιτέ παίξιμο είναι χαρακτηριστικό των πέντε πρώτων άλμπουμ των King Diamond, ενός για κάθε έτος παρακαλώ! Και κανένα από αυτά δεν ήταν καλό. Ήταν ΟΛΑ τους από εξαιρετικά και πάνω…

Το “Tea” έχει στην αρχή του κάτι από “Abigail” και μάλιστα από τις παύσεις του “Omens”. Είναι όμως ο δικός του ήχος, είναι τα δικά του μουσικά μοτίβα, κατά συνέπεια είναι πολύ φυσικό να θυμίσει κάτι άλλο δικό του. Σε 12/8 και αυτό το τραγούδι, απόλυτα λυρικό μέσα στη μεταλλική πανοπλία του, με ξεχωριστή θεατρικότητα. Το “Mother’s Getting Weaker”, που ακολουθεί, φιλοξενεί ένα αρχικό κιθαριστικό θέμα σε 12/8, το οποίο είναι τουλάχιστον εμπνευσμένο και το οποίο μοιάζει παρά πολύ – παρά πολύ όμως – με το “Mind’s Eye” του Vinnie Moore, από το υπέρ-καρά-σούπερ-μνημειώδες ομώνυμο άλμπουμ του 1986. Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο, εννοείται πως οι ρημάδες οι νότες δεν είναι πολλές. Απλά το αναφέρω και πιστέψτε, σε τίποτα δεν αλλοιώνει τη μεγαλοσύνη του “Them”. Ίσως μάλιστα να είναι και μια ωραία μπηχτή για κείνες τις συζητήσεις που αναφέραμε πιο πάνω. Έτσι κι αλλιώς, το κομμάτι μετά από μερικά δεύτερα γίνεται κάτι εντελώς διαφορετικό. Από τα πιο αξιομνημόνευτα τραγούδια του δίσκου, με το drumming του Mikkey Dee να ισοπεδώνει πολυκατοικίες. Τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Bye, Bye, Missy” θα σας θυμίσουν κάτι από το “The Possession” στο “Abigail”. Και εδώ το μέτρο 6/8, γρήγορο και αργό, το οποίο φυσικά αλλάζει στα σόλο. Η διαολεμένη έμπνευση δεν σταματά ούτε στιγμή. Αν θυμάστε μάλιστα, στο εσώφυλλο του δίσκου αναφερόταν ποιος κιθαρίστας παίζει ποιο σόλο.

Στο δρόμο των επών σε 12/8 και το “A Broken Spell”, το οποίο στέκεται πολύ ψηλά ποιοτικά. Με σημεία Prog διάσπαρτα και μία πολύ απαιτητική ενορχήστρωση, το συγκεκριμένο αποτελεί μία από τις κορυφές στο δίσκο, κάτι που ισχύει και για το – κατά σημεία – ανατολίτικο “The Accusation Chair”, που κινείται σε δύο ταχύτητες, όπως κάθε τι που συνέθετε ο King. Με μία μεγάλη παύση με εφέ και επαναφορά με ένα φοβερό riff, σε 4/4, για να ακολουθήσουν καπάκι τα σόλο, η μπάντα δείχνει πως δεν έχει αντίπαλο σε ζητήματα μουσικής αγωγής. Το ομώνυμο του άλμπουμ είναι μία σπουδή σε καθαρές κιθάρες, χωρίς καθόλου τύμπανα και με χαλί τα πλήκτρα, τα εφέ και τους ψιθύρους «Αυτών».

Ο επίλογος είναι διχαλωτός και αποτελείται από το φοβερό και τρομερό “Twilight Symphony”, με τη χαρακτηριστική αλλαγή μέτρου πριν το ρεφρέν και τον καλπασμό κατά την αφήγηση. “Are you mad or just insane”; Τα σόλο απογειώνονται, αφού η ταχύτητα έχει ανεβεί. Για να ξανακατέβει πάλι. Και να ξανανέβει. Ο King εκρήγνυται. “I’m coming home now”! To κινηματογραφικό “Coming Home” είναι η απόλυτη σύνδεση με το “Conspiracy”. Η επιστροφή στον “Amon”, η συνδιάλεξη με «Αυτούς» και το τρομακτικό κλείσιμο της πόρτας με το εφιαλτικό μαντάλωμα. Ο King Diamond στο τιμόνι της καλύτερης Horror Metal λιμουζίνας, με ιστορίες που ιντριγκάρουν από μόνες τους. Πόσο μάλλον όταν είναι ντυμένες με τέτοια εξαίσια μουσική. Φέτος αναμένουμε την καινούργια δουλειά του, δεκαεπτά χρόνια μετά το “Give Me Your Soul… Please” και δεκατρία-και-κάτι χρόνια μετά την περιπέτεια που είχε με την υγεία του. Εκτιμώ πάντως πως ο καλύτερος επίλογος για αυτό το άλμπουμ είναι το εντελώς άρρωστο “Phone Call”, το οποίο δεν βρίσκεται στο βινύλιο του “Them”, οι συλλέκτες όμως το απόλαυσαν στο CD, όπως και στο ΕΡ “The Dark Sides”. “It’s started, all over again”…

Κώστας Κούλης