Θεόφιλο τον βάφτισαν. Βλέπετε, τα νερά έσπασαν όταν η μητέρα του βρισκόταν στην εκκλησία και προσευχόταν. Και εκείνος, μεγαλώνοντας, φρόντιζε να γκρεμοτσακίζεται όποτε εύρισκε την ευκαιρία. Μέχρι που έφαγε μια γερή κουτρουβάλα και όταν ξανασηκώθηκε, διαπίστωσε ότι… τραύλιζε! ΩΝΣΓ… Μετά πάλι, όταν πήγε να ζωγραφίσει για πρώτη φορά. Εκεί το τραύλισμα τον εγκατέλειπε… Τι είναι πάλι αυτό; Συνωμοτεί το σύμπαν; Και πολύ καλά κάνει! Και από τότε ήταν πάντα ζωσμένος με τα πινέλα του. Μερικά από τα οποία μάλιστα, τα έφτιαχνε μόνος του…
Ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος, κατά κόσμον Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ή Θεόφιλος Κεφαλάς ή Κεφάλας, ο άνθρωπος που έκανε τέχνη, ο άνθρωπος που κυκλοφορούσε με φουστανέλα και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, ο άνθρωπος του οποίου τα έργα εκτέθηκαν στο Λούβρο, ο άνθρωπος που αποκαλούσαν κάποιοι «σοβατζή»… Ο Στρατής Ελευθεριάδης, ο Οδυσσέας Ελύτης και οι κινήσεις τους να μαθευτεί ο ξεχωριστός εκείνος καλλιτέχνης. Που ζωγράφιζε για ένα κομμάτι ψωμί. Που τον πετούσαν από τη σκάλα για να «σπάσουν πλάκα»…
Είδαμε έναν διευρυμένο μονόλογο, όπως συνηθίζω να γράφω, με ένα πρόσωπο να αφηγείται την ιστορία, ενώ ακόμα ένα πρόσωπο συμμετέχει, έχοντας ρόλο που συνδράμει στα του κειμένου. Και παρακολουθήσαμε τα έργα και τις ημέρες του Θεόφιλου, που από ζωγράφος έγινε ηθοποιός, μέσω δύο ηθοποιών, που μας ξετρέλαναν! Η κυρία Αριάδνη Κωνσταντακοπούλου, η οποία ανέλαβε και συνεπικούρησε να ολοκληρωθεί το θέαμα ιδανικά, με την πρόζα της και τον χορό της, δείχνοντας πως το μέλλον της ανήκει και πως θα τη βλέπουμε και θα τρίβουμε τα μάτια μας και η κυρία Αιμιλιανή Σταυριανίδου, η οποία… Τι ήταν πάλι αυτό; Τι χρυσό τάλαντο ήταν πάλι εκείνο; Τον πήρε τον ρόλο, τον έκανε δικό της, του έβαλε δύο σκελίδες σκόρδο, τοματίνια, τριμμένο τυρί, αλάτι και πιπέρι… Αντιγράφω ξεδιάντροπα τον Μάρκες, αλλά μόνο έτσι μπορώ να σταθώ σωστά, όσον αφορά την περιγραφή της απόδοσης.
Η κυρία Σταυριανίδου είχε να δουλέψει πάνω σε ένα πανέμορφο κείμενο, το οποίο υπογράφει ο κύριος Σαμσών Ρακάς και κινήθηκε με αυτό μοναδικά. Με την πληθωρική σκηνοθεσία της κυρίας Όλιας Λαζαρίδου, η οποία έβγαλε ορδές λαγών από το καπέλο για ακόμα μια φορά και χάρη στη δουλειά και την εκτελεστική δεινότητά της, κατάφερε και έκανε το έργο κάτι σαν δώρο. Εμείς απλά ξετυλίξαμε το απέξω, απομακρύναμε τις κορδέλες και γουρλώσαμε τα μάτια μας. Εκεί μπροστά μας ήταν, με την τσολιαδίστικη περιβολή, εξιστορώντας αυτά που περνούσε ο Θεόφιλος, διαδρώντας με το κοινό, βγάζοντας γέλιο και συγκίνηση με περισσή άνεση. Ιδίως η σκηνή… να σποϊλάρω τώρα ή όχι… Να το πω με τρόπο, να ιντριγκάρω ακόμα λίγο… Ιδίως η σκηνή που πετάει το φιδάκι στο κοινό και λέει «Το θέλω πίσω μετά, ε»… Όσο για το τραγούδι της… Κι αυτό άψογο. Κι αυτό απόλυτα εναρμονισμένο με το έργο. Παρακολουθούμε ένα φαινόμενο εν τη γενέσει του; Είμαι απλά ευτυχής για τούτα τα πλάσματα, που αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν και που έτσι το εκλαμβάνουμε εμείς οι θεατές.
Μισό, μισό… Τι είναι αυτά που διαβάζω; Για πόσες παραστάσεις θα πάτε; Εννιά; Θα αστειεύεστε βέβαια. ΟΛΟΚΛΗΡΗ σεζόν και λίγα γράφω. Ο κόσμος το έχει ανάγκη αυτό το θέαμα. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο. Θυμηθείτε το μου.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments