Όσες και όσοι έλθετε να παρακολουθήσετε αυτό το θέαμα, θα παρακολουθήσετε στην ουσία έναν σπουδαίο performer. Ο κύριος Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου είναι ο χορευτής-κασκαντέρ, που από το πρώτο λεπτό θα σας προκαλέσει εντύπωση, θα καρφώσει στον εγκεφαλονωτιαίο σας τη σειρά πτώσεων, αλμάτων και όλων αυτών των ακροβατικών που επιχειρεί κατά τη ροή του δρώμενου και που στο τέλος θα σας πείσει ότι ο άνθρωπος μπορεί να αψηφά, μέχρι ενός σημείου βέβαια, τους νόμους της φυσικής.
Τη λέξη «κασκαντέρ» συγκρατείστε τη. Όταν είδα το δελτίο Τύπου, δεν έκατσα να διαβάσω, ώστε να πάω εντελώς ανυποψίαστος, αλλά αυτό το “Double” μάλλον έκανε το κλικ. Οι κασκαντέρ αναλαμβάνουν να κάνουν πράγματα που εμείς οι «κανονικοί άνθρωποι» θεωρούμε ότι είναι προϊόν τεχνολογίας και μόνο. Αυτό που ουσιαστικά όμως πραγματεύεται η παράσταση, είναι ο αγώνας του ανθρώπου απέναντι στους όποιους εξουσιαστές του. «Δεν θα με ρίξετε»! Ο άνθρωπος αντιστέκεται σε όλους τους επίδοξους αντί-ανθρώπους.
Ο κύριος Βαρδαξόγλου εμφανίζεται μπροστά μας με ένα κοστούμι (τα εύσημα στην κυρία Ελλάδα Δαμιανού για την ιδέα, την εκτέλεση και την εφαρμογή), το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «λυρικά φουτουριστικό», το οποίο θα μπορούσε να ανήκει σε πρότερη μακρινή εποχή, το οποίο, μέσω των εξαιρετικών φωτισμών του κυρίου Βαγγέλη Μούντριχα, μετατρέπει το ανθρώπινο σώμα σε καμβά, σε οθόνη παρακολούθησης των εσωτερικών λειτουργιών του, σε λάβα που μόλις ξεχύθηκε από το ηφαίστειο.
Στο πάτωμα υπάρχει ένας τάπητας, θεωρώ όμως ότι ακόμα και με αυτό το μέσο, ένας άνθρωπος χωρίς τις ικανότητες του κυρίου Βαρδαξόγλου, απλά θα γεμίσει μώλωπες από το πρώτο δευτερόλεπτο. Οι αλλεπάλληλες πτώσεις, αυτό το εξωφρενικό σύρσιμο χωρίς τη χρήση των χεριών… Θαυμάσαμε τον χορευτή/ακροβάτη/κασκαντέρ και τολμούμε να πούμε ότι τα σαράντα λεπτά που κοπανήθηκε μας φάνηκαν μία αιωνιότητα. Παράλληλα, πίσω του, καθισμένος στην κονσόλα, ο κύριος Γιάννης Αγγελάκης έντυνε με λευκό θόρυβο τη χορογραφία, επιστρατεύοντας διαφόρων ειδών ακουστικά εφέ, για να κάνει το θέαμα ακόμα πιο κινηματογραφικό. Οι λαρυγγισμοί στο μικρόφωνο μου φάνηκαν κάπως επιτηδευμένοι, θα ήθελα μία αφήγηση παράλληλα, θεωρώ όμως ότι μία τέτοια πρόταση, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ακραία, είναι μία πρόταση που ανήκει από τώρα στο μέλλον.
Λιμπρέτο δεν υπάρχει, κατά συνέπεια ο ακροατής/θεατής πάει και ψηλαφίζει με τις υπόλοιπες αισθήσεις. Το μυαλό του είναι ελεύθερο να γεννήσει το δικό του κείμενο για το όλο μοτίβο. Αυτό που αντικρύζει είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί συνεχώς να μείνει όρθιος, κατεδαφίζεται χωρίς έλεος, ετοιμάζεται να σηκωθεί και πάλι πέφτει, για να δοκιμάσει αμέσως μετά να πατήσει ξανά στα πόδια του και πάλι να τον ρίξουν. Είναι μία πρόταση θεάματος που απευθύνεται σε ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά. Όσον αφορά αυτό τον απίστευτο καλλιτέχνη, τον κύριο Βαρδαξόγλου, είμαι σίγουρος ότι δεν έχουμε δει παρά την κορυφή του παγόβουνου.
Το μπιζάρισμα είναι τριπλό, αγνό, ηχηρό και ειλικρινές. Οι δύο πρωταγωνιστές υποκλίθηκαν ξανά και ξανά, το χάρηκαν από καρδιάς και οφείλω να πω και ένα μπράβο στον κόσμο, που όχι μόνο χειροκρότησε, αλλά φώναξε, επευφήμησε και έκανε τον επίλογο εντελώς φωτεινό και γιορτινό. Η επιβράβευση ενός δύσκολου εγχειρήματος αποτελεί και τον καλύτερο διαφημιστή του. Είναι μόνο για τέσσερις παραστάσεις, κατά συνέπεια θα πρότεινα να μην το σκεφτείτε δύο φορές. Το παράθυρο στο αύριο μόλις άνοιξε.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments