Θεώμενοι: Αντίο, Ροβινσών @ Θέατρο Φούρνος

Πολλές φορές παρακολουθούμε μια παράσταση και περνούν μέρες μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε πραγματικά δει. Στο θέατρο Φούρνος παρακολουθήσαμε μια έντονα καταλυτική παράσταση για τη μοναξιά, τον άνθρωπο, τις ευαισθησίες, τη μάχη για επιβίωση, την ανθρώπινη επαφή. Ο Ροβινσών βρίσκεται ναυαγός σε ένα νησί, με μοναδική συντροφιά του την άγρια φύση.

Η σιωπή και η μοναξιά τον καθηλώνουν. Τα ένστικτα γίνονται ο οδηγός του για επιβίωση. Αρχίζει να συμπεριφέρεται περισσότερο σαν ζώο παρά σαν άνθρωπος. Υπάρχει κάτι πρωτόγονο στον τρόπο που κινείται. Σαν να επέστρεψε χιλιάδες χρόνια πίσω.

Όταν εμφανίζεται ο Παρασκευάς, ο Ροβινσών αρχίζει να βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό του. Χρόνια μετά την διάσωσή τους φτάνουν ξανά σε εκείνο το νησί, μόνο που δεν είναι πια ερημικό. Έχει μεταλλαχθεί σε θέρετρο προς εξυπηρέτηση συμφερόντων. Δεν θυμίζει σε τίποτα την γη που τους κρατούσε μέσα της, όσα χρόνια ήταν ναυαγοί.

Ο πολιτισμός κατεδάφισε την αγνότητα, επιβλήθηκε στη Φύση, όπως άλλωστε συμβαίνει συνεχώς, χωρίς να φοβάται την οργή της.

Η παράσταση έχει μια αρχέγονη αίσθηση. Ο Μελαχρινός Βελέντζας καταπονεί το σώμα του, εκφράζεται μέσα από αυτό. Δημιουργεί ογκώδεις εικόνες με μια κίνηση, με ένα βλέμμα. Τον παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα να ακροβατεί, να σκαρφαλώνει, να φτάνει στα ανθρώπινα όρια και ακόμα παραπέρα, κάνοντας το σώμα του λόγο, στιγμές, σκέψεις. Η σκηνοθεσία της Αννίτας Καπουσίζη έφερε τη σφραγίδα του λυρισμού. Η αμεσότητα με την οποία πέρασε τα νοήματα της παράστασης ήταν μοναδική. Έφερε τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις ευθύνες του. Έδειξε τη ζωώδη υπόστασή του, μίλησε για τη μοναξιά και την αξία της συντροφικότητας βουβά, μέσα από την κίνηση.

Ο Πάνος Πολυπαθέλης, που υποδύεται τον Παρασκευά, μας θάμπωσε με τη δυναμική και το πείσμα του. Κυριαρχούσε στον χώρο και το δέσιμό του με τον Μελαχρινό, η ταύτιση που ορισμένες φορές είχαν οι δύο αυτοί ήρωες, ήταν μοναδική.

Μετά το πέρας της παράστασης, έμεινα σαστισμένη να κοιτώ και να συγκρίνω αυτό που παρακολούθησα με το σήμερα. Να απορώ με την ηλίθια και ματαιόδοξη εμμονή όλου του πλανήτη να καταστρέφει τη Φύση, αγνοώντας ότι είμαστε απλοί ένοικοι σε αυτή τη γη και όχι ιδιοκτήτες. Η σημερινή κοινωνία είναι μοναχική. Αρκούν μερικά λεπτά στα σόσιαλ για να αντιληφθείς την απομόνωση και τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου.

Μια παράσταση που θα πρέπει να παρακολουθήσετε!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Σκηνοθεσία & Δραματουργική Επεξεργασία: Αννίτα Καπουσίζη
Βοηθός σκηνοθέτη & Διεύθυνση Σκηνής: Μαρία Γκιώνη
Βοηθός σκηνοθέτη & Βοηθός Διεύθυνσης Σκηνής: Luluwah Awwad Alharbi, Talal Al Anazi
Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Νίκος Συμβουλίδης
Σύνθεση πρωτότυπου τραγουδιού: Mohammad Almowallad
Ερμηνεία πρωτότυπου τραγουδιού: Mohammad Almowallad, Μαρία Γκιώνη
Σχεδιασμός εικονικής πραγματικότητας: Μάνθος Σαντοριναίος
Σχεδιασμός φωτισμού: Απόστολος Τσατσάκος
Βοηθός σχεδιαστή φωτισμού: Lujain Salaam
Σχεδιασμός ήχου: Λευτέρης Δούρος
Βοηθός σχεδιαστή ήχου: Mohammad Almowallad
Trailer: Αναστάσης Παπαγγελής
Φωτογραφίες: Γιώργος Δανόπουλος, Gordon Jackson
Κινηματογράφιση υλικών: Γιώργος Δανόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Ιάσονας Τσουκαλάς