Όρος πρώτος: Ποτέ, μα ποτέ δε θα πάρουμε ηρωίνη
Όρος δεύτερος: Ποτέ, μα ποτέ δε θα εγκαταλείψουμε ο ένας τον άλλον
Τρία παιδιά εφηβικής ηλικίας μένουν μόνα τους, καθώς η ναρκομανής μητέρα τους τα εγκαταλείπει. Ο Τζεικι, η Κέρι και ο Κάμερον πρέπει να επιβιώσουν, πρέπει να ενηλικιωθούν πριν την ώρα τους και να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους. Πώς όμως; Ήδη η εφηβεία είναι από τις πιο δύσκολες μεταβάσεις του ανθρώπου. Προσπαθούν, παλεύουν να μεγαλώσουν γρήγορα κα απότομα, μην έχοντας ιδέα τι τους περιμένει. Η Κέρι ζει με την ελπίδα ότι η μητέρα της θα γυρίσει, την έχουν ανάγκη, είναι το μόνο πλάσμα σε αυτό τον πλανήτη που θεωρούν δικό τους, οικογένειά τους. Η διαβίωση για αυτά τα παιδιά είναι σκληρή, αλλά δεν το βάζουν κάτω.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Θα μπορούσες να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους; Πώς θα είχες αντιδράσει; Πώς θα ένοιωθες; Μια αρμαθιά ερωτήματα καρφώνουν τον θεατή από τα πρώτα λεπτά της παράστασης. Πώς είναι δυνατόν η μοίρα να χτυπά τόσο άγρια αυτά τα παιδιά; Πώς γίνεται κανείς να μην ενδιαφέρεται; Κανείς να μην αφουγκράζεται αυτά που συμβαίνουν;
Η ωμότητα της κοινωνίας μας έρχεται και σουλατσάρει επιβλητικά μπροστά μας. Σαν μανεκέν που διαφημίζει μια τουαλέτα υψηλής ραπτικής. Τόσο απροκάλυπτα, τόσο ζωντανά, που κάποιες σκηνές από τη ζωή των παιδιών σε κάνουν να δακρύζεις, να πονάς, να θέλεις να τεντώσεις τα χέρια σου και να τα κλείσεις στην αγκαλιά σου.
Το σκηνικό της Αλέγιας Παπαγεωργίου είναι αποπνικτικό, δημιουργεί από μόνο του συναισθήματα. Με απόλυτη γήινη διάθεση επιφέρει όλο το συναίσθημα των ηρώων. Η μουσική του Johnie Thin αμφιταλαντεύεται πάνω στις σκηνές, γυρνάει απότομα τη ζυγαριά και την ισορροπεί. Δυναμώνει ή καλμάρει, ανάλογα με τον ψυχισμό των παιδιών. Πλήρως εναρμονισμένη και η σκηνοθεσία της Αθηνάς Δελιάδη στη μια και μοναδική κατεύθυνση. Να δούμε κατάματα την αλήθεια, να μην κλείσουμε τα μάτια, να αντιδράσουμε, να αφυπνιστούμε και να μην μένουμε στους καναπέδες μας ατάραχοι.
Ο Ανδρέας Γιαννακούλας, η Μαντώ Παπαρρηγοπούλου και ο Γιάννης Τσουμαράκης γίνονται αυτά τα τρία παιδιά, βιώνουν την εγκατάλειψη, βιώνουν την τραχιά κοινωνία. Ακροβατούν στα τεντωμένα σχοινιά της νιότης, προσπαθώντας να φτάσουν στην ενηλικίωση. Μπήκαν τόσο βαθιά στους χαρακτήρες τους που τους έκαναν κτήμα τους. Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης με ανατριχίλα παρακολουθούμε τα δρώμενα. Ευχόμαστε, ελπίζουμε να έχει αίσιο τέλος αυτή η δοκιμασία, που κανένα παιδί στον κόσμο δεν θα έπρεπε να βιώνει.
Η παράσταση θα σας καθηλώσει, θα σας αφυπνίσει, θα σας ταρακουνήσει συθέμελα.
Η κοινωνία μας δεν θα αλλάξει ποτέ αν δεν κάνουμε εμείς την αρχή. Αν παραμείνουμε απλοί θεατές, το παιχνίδι έχει χαθεί. Έχουμε τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά.
Ας το κάνουμε λοιπόν!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Πληροφορίες για την παράσταση
0 Comments