Θεώμενοι: Chicago @ Αγγέλων Βήμα

Η Ρόξυ Χαρτ βγαίνει από τη φυλακή. Το κακό που κάνουν οι άνθρωποι ζει για πάντα, όπως λέει και το τραγούδι. Η ίδια μπήκε στη φυλακή για έναν φόνο που ομολόγησε από την πρώτη στιγμή. Έτυχε όμως, βλέπετε, να είναι όμορφη, σκαμπρόζα και μουτράκι. Ο Τύπος, παρέα με έναν δικηγόρο-αρπαχτικό φυσικά, είδε την ευκαιρία και μπήκε στη μέση. «Θα πουλήσουμε τρελά μ’ αυτήν εδώ» και δώσε στον λαό άρτο, θεάματα, δημοσιότητα και πολλές – πολλές όμως – φωτογραφίες. Το “Chicago” μπροστά στα μάτια σας, χωρίς όμως τα τραγούδια. Δεν έχει να κάνει με το μιούζικαλ αυτή η παράσταση.

H Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου έχει αναλάβει την απόδοση του κειμένου, βασισμένου στο βιβλίο της Maurine Dallas Watkins, έχει σκηνοθετήσει το έργο και έχει δώδεκα χαρακτήρες να κινούνται, να ζουν και να αναπνέουν στη σκηνή του θεάτρου. Μία απίστευτα τίμια προσέγγιση, μία δουλειά που τιμά τον σύγχρονο Έλληνα ηθοποιό. Σίγουρα θα μπορούσε να «βγάλει» την παράσταση με διπλές διανομές, η ίδια όμως επέλεξε να κάνει τη διαφορά και την κάνει, πιστέψτε με. Είναι μία κίνηση που ελπίζουμε να βρει μιμητές της παντού.

Η κυρία Στέφανη Ιωάννου υποδύεται τη Ρόξυ. Και είναι αυτό που είπαμε στην αρχή. Μουτράκι, όμορφη… και αδίστακτη. Φέιμ εντ φόρτσουν, που λένε οι Αμερικάνοι, αυτοί είναι οι σκοποί της, αυτό είναι ό,τι την κάνει να στέκεται όρθια και να αντιμετωπίζει τη ζοφερή πραγματικότητα, που την απειλεί με καταδίκη και θανατική ποινή. Η κίνησή της είναι άνετη, ο τρόπος που μιλά βγάζει την έπαρση και την ιδιοτέλεια που θέλει να δείξει το κείμενο. Ο «σύμμαχός της» στην όλη προσπάθεια, ο δικηγόρος Μπίλυ Φλιν, αποδίδεται επί σκηνής από τον κύριο Νίκο Στεργιώτη. Λαμπερό χαμόγελο, πρόσωπο που μπορεί να πείσει ενόρκους και μία τρομερή αλαζονεία, όσον αφορά τη σχέση με τον συνάνθρωπο. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός στέκεται ικανοποιητικότατα και μας πείθει για τον χαρακτήρα του.

Πολύ πειστική και η απόδοση του κυρίου Μέμου Ρούσσου στον ρόλο του δημοσιογράφου-επίσης-αρπαχτικού Τζέικ Κάλλαχαν, τον οποίο μας σερβίρει με άνεση και φροντίζει να μας κάνει να τον αντιπαθήσουμε άμεσα. Υποδύεται εξίσου άνετα τον άνθρωπο-νυφίτσα και μας βάζει στο κλίμα της υπόθεσης, δείχνοντας τι μπορούν να κάνουν δύο άνθρωποι με κακούς σκοπούς και – το κυριότερο – αδιαφορία για το καλό.

Ολόκληρος ο θίασος, o οποίος αισθητικά κινείται στα μοτίβα και χρώματα της αστερόεσσας, στέκεται πολύ υψηλά, όσον αφορά την ερμηνεία και την όλη συμπεριφορά επί σκηνής. Θα έλεγα ότι οι σκηνές με τις φωτογραφίες ήταν το ωραίο έναυσμα για να γελάσουμε, αλλά και να προβληματιστούμε. Η δολοφόνος ποζάρει με νάζι, ανάμεσα στον αστυνομικό που τη συνέλαβε και τον εισαγγελέα που θα τη δικάσει. Ο σύζυγός της δεν είναι και τόσο βλάκας, αλλά μάλλον δεν είναι και τόσο έξυπνος. Και η κυρία «υπεύθυνη» στις φυλακές, πολύ όμορφα αποδιδόμενη από την κυρία Γωγώ Βογάσαρη. Πιο πολύ χρήσιμη θα ήταν σαν ψυχολόγος-σύμβουλος. Περίφημη νότα στην παράσταση η πλέον καλοντυμένη κρατούμενη Βέλμα, την οποία υποδύεται με τρομερή άνεση η κυρία Ελένη Κερολάρι και η οποία προσθέτει τη δική της πινελιά σε έναν ήδη καλοζωγραφισμένο πίνακα.

Μία ολόκληρη κοινωνία παρελαύνει μπροστά μας, μετατρέποντας τη σκηνή σε μεγαλούπολη της δεκαετίας του ’30. Η σκηνοθέτιδα χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά τον χώρο, γεμίζει και αδειάζει τη σκηνή με περισσή ευκολία και κινεί τους ηθοποιούς σαν πιόνια σε σκακιέρα. Καθένας από αυτούς τους χαρακτήρες έχει τις δικές του κινήσεις, τα δικά του πλεονεκτήματα. Άρα και μειονεκτήματα. Και εμείς έχουμε τη δυνατότητα να τα παρακολουθούμε όλα αυτά.

Θα σας φανεί σίγουρα ελκυστικό το γεγονός ότι απουσιάζουν τα τραγούδια. Ο περισσότερος κόσμος, για να μην πω όλοι, έχουν συνυφασμένο το έργο με τη μουσική και τους στίχους, κατά συνέπεια η εν λόγω απόδοση θα του φανεί περισσότερο προσιτή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πρόζα και μόνο, έχουμε να κάνουμε με την ιστορία, δοσμένη με έναν φρέσκο και ανάλαφρο τρόπο, παρά τη βαρύτητά της, έχουμε ένα έργο που οφείλουμε να μην το αφήσουμε να περάσει απαρατήρητο. Και η σκηνή του δικαστηρίου με τον «βαριεστημένο» πρόεδρο… Εύγε στον κύριο Βασίλη Σαμαριτάκη για τη «χρήση» της φωνής και της χροιάς! Αλατοπίπερο στη γεύση και ίσως κάτι περισσότερο.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.