Θεώμενοι: Δε φάιναλ θολούθιον @ Θέατρο Πόρτα

Λένε ότι όταν βρίσκεσαι σε απόλυτο κίνδυνο, όταν βρίσκεσαι ένα βήμα να «περάσεις απέναντι», το μυαλό κάνει ένα flashback και ουσιαστικά σου θυμίζει όλα όσα έζησες.

Αλήθεια, τι θα έκανες αν θα μπορούσες να γυρίσεις πίσω στη ζωή σου; Τι θα άλλαζες και πώς πιστεύεις ότι θα διαμορφωνόταν το σήμερα;

Αν υπήρχε κουμπάκι rewind, θα το πατούσες;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Επτά νέοι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν το rewind αυτό, προκαλώντας τον κίνδυνο. Περιμένουν στις ράγες, να περάσει το τρένο, να βιώσουν τον τρόμο, τον κίνδυνο, ώστε να ξεκινήσει αυτή η περιβόητη λειτουργία του εγκεφάλου. Τι θέλουν να καταφέρουν; Οι απαντήσεις είναι ποικίλες, όπως και τα άτομα. Προσπαθώντας να κάνουν έναν απολογισμό, να ψάξουν πιο βαθιά τους λόγους που τους οδήγησαν μέχρι εδώ, αφού η μέχρι τώρα ζωή τους δεν ήταν αυτή που ονειρεύονταν.

Ευρηματική και σύγχρονη η σκηνοθεσία του Σωτήρη Ρουμελιώτη. Αφοπλίζει τον θεατή από τα πρώτα λεπτά, χρησιμοποιεί όλη τη σκηνή και φέρνει την παράσταση πολύ κοντά στον θεατή.

Τα σκηνικά της Μαρίας Καραδελόγλου γράφουν από μόνα τους τη δική τους ιστορία. Η μουσική ταυτίζεται με τον εσωτερικό φλοιό της παράστασης.

Το κείμενο είναι καυστικό, έχει την ιδιότητα από μόνο του να σε ταρακουνά. Πόσο μάλλον όταν σε αυτό εισχωρούν επτά απίστευτα ταλαντούχα παιδιά, που με την τρέλα και την αγάπη τους για αυτό που κάνουν, το απογειώνουν! Η συλλογική αφήγηση και των επτά δίνει στο κείμενο μια πιο σταθερή και γήινη κορύφωση. Οι ηθοποιοί είναι αεικίνητοι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Σαν πλανήτες γύρω από την γη, έρχονται σε τροχιά γύρω της, ψάχνοντας τις δικές τους αλήθειες. Σε αυτό το αέναο ταξίδι μπαίνει από τα πρώτα λεπτά και ο θεατής. Οι ιστορίες παίρνουν τη μορφή της κοινωνίας, αντικατοπτρίζουν με σαρκασμό την επίπονη αλλά και περίπλοκη πραγματικότητα.

Μπαίνεις στο τρυπάκι να δεις μέσα από άλλο πρίσμα και τη δική σου ζωή, ακούς τις ιστορίες και αμέσως το μυαλό σου παίρνει φωτιά, γιατί βρίσκεις γνώριμα εδάφη. Κάπου εκεί ζεις και εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι. Κάπου εκεί έχεις βιώσει ή ακούσει για αυτά. Ταυτίζεσαι, θες δεν θες. Γίνεται αυθόρμητα, χωρίς μελέτη. Το χιούμορ ξετυλίγει τον νου και εκείνος συμπαρασύρει το συναίσθημα. Γελάς και προβληματίζεσαι. Αφουγκράζεσαι την ατμόσφαιρα, τους γύρω σου και χωρίς να το πολυσκεφτείς βρίσκεσαι κάτω από την ίδια ομπρέλα με όλο το κοινό, περιμένοντας να σταματήσει η καταιγίδα, με την ελπίδα να ατενίσεις στον ουρανό το ουράνιο τόξο της ζωής. Τι και αν όλα πήγαν λάθος; Η ελπίδα, η θέληση, το πείσμα, είναι ακόμα εδώ μαζί σου, να σε κατευθύνουν στην επόμενη περιπέτεια.

Μαίρη Ζαρακοβίτη