Ο κόσμος που εισέρχεται στη μεγάλη αίθουσα του θεάτρου παρατηρεί ένα χαριτωμένο σκηνικό (εντελώς λειτουργική η επιμέλεια του κυρίου Κωνσταντίνου Τόμπορη), το οποίο μας μπάζει στο καθιστικό ενός διαμερίσματος. Πάρτι κάνουν; Απ’ ό,τι μπορώ να καταλάβω, κάτι πάει να γίνει. Υπάρχει DJ εκεί στα δεξιά, ο οποίος παίζει από Modern Talking μέχρι Faithless και οι ένοικοι και καλεσμένοι χορεύουν, πίνουν και… καλά, τόσο λίγοι είναι; Εδώ μας είχαν πάρει τ’ αυτιά με εκείνο το περίφημο «πάρτι αποφοίτησης» και τον συνακόλουθο χαμό. Πού είναι ο κόσμος; Πού είναι οι εξτραβαγκάνζες; Τι κηδεία είναι πάλι τούτη;
Ο σπουδαίος, αγαπημένος και πολυτάλαντος Γιώργος Ηλιόπουλος υπογράφει το κείμενο και ο κύριος Βασίλης Τριανταφύλλου τη σκηνοθεσία. Επί σκηνής επτά νέοι ηθοποιοί, οι οποίοι έχουν περάσει ήδη από διάφορες παραστάσεις και βρίσκονται εδώ γεμάτοι ενέργεια. Το είδαμε με τα μάτια μας και εννοείται ότι το μοιραζόμαστε μαζί σας. Τρέξιμο πάνω-κάτω τη σκηνή, συνεχής κίνηση, τούμπες και πτώσεις και ό,τι βάνει ο νους. Κάπου στη Θεσσαλονίκη βραδιάζει πριν ξημερώσει ημέρα ορκωμοσίας. Μία παρέα – πρώην – φοιτητών νομικής επιθυμεί να το ξενυχτήσει και να το κάψει, να ξορκίσει δαίμονες και να πει θριαμβευτικά αντίο στην ανέμελη φοιτητική ζωή, πριν ασχοληθεί με τόνους σελίδων και νόμων, με δικαστήρια, πελάτες, αθώους και ενόχους.
Είκοσι-φεύγα όλοι τους, με τα βάσανά του και τις ανασφάλειές του ο καθένας, εκφράζονται μέσα από τις τρέλες τους, τις μπαρόκ κουβέντες τους, τα φερσίματά τους και τις εντάσεις της κάθε συνομιλίας. Τι τους περιμένει μετά το πέσιμο της δεξιάς; Τι θα βρουν μπροστά στους, στη σταδιοδρομία τους; Η ζωή τους πώς θα είναι από δω και πέρα;
Είναι ένα κείμενο τίμιο, καθαρό και γρήγορο σε δομή και γραφή. Ο σκηνοθέτης σεβάστηκε απόλυτα τον οίστρο του Ηλιόπουλου και δημιούργησε μία παράσταση σφαιράτη, ένα σύνολο δρώμενων που απαιτούν από τον θεατή να είναι αφοσιωμένος σε αυτό που βλέπει. Οι ηθοποιοί, βλέπετε, είναι επιβεβλημένο να εστιάσουν με όλη τους την προσοχή, αφού οι εναλλαγές στις ατάκες, οι συνοδευτικές κινήσεις και οι «χορογραφίες» είναι απόλυτα απαιτητικές. Οι ταχύτητες μας βρίσκουν να ενθουσιαζόμαστε με αυτό που παρακολουθούμε. Είναι νευρώδες το έργο, είναι ανήσυχο, είναι κάτι από συναυλία.
Δεν θα δώσουμε τον τίτλο «Αιχμή του δόρατος» σε κάποιον από τους ηθοποιούς συγκεκριμένα, μια και όλοι τους μάτωσαν στη σκηνή. Ίσως ο χαρακτήρας που υποδυόταν ο κύριος Ορέστης Τουλιάτος να είχε το πιο πολύ «τρέξιμο», όλοι τους όμως υπηρέτησαν με τιμιότητα, με δυναμισμό, με καθαρό κέφι. Μας το είπαν και στη συνέντευξη, που είχε λάβει χώρα λίγη ώρα πριν. Θέλουν πολύ να παίξουν. Θέλουν πολύ να ανέβουν εκεί πάνω και να μας δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Ο Τουλιάτος είναι ένας θεοπάλαβος τύπος, ο οποίος θεωρεί μάλλον ότι είναι περαστικός από τον πλανήτη ή ότι αυτή η αντίληψή του αρκεί για να τον προστατεύσει από τις κακοτοπιές. Ο κύριος Κωνσταντίνος Πεσλής, στον ρόλο του Στέφανου, πείθει όλους μας για τον χαρακτήρα του. Ήπιος, γλυκύς, με αίσθημα ευθύνης και θαυμάσια άρθρωση, ηχεί σαν ήρεμη δύναμη, αλλά και σαν πειραχτήρι.
Στον ρόλο του Πέτρου συναντάμε τον κύριο Λυκούργο Μπάδρα. Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση, με ολίγον τι από τρελοκομειακή συμπεριφορά, καθαρή ξεγνοιασιά στη ματιά, αλλά και ένα σωρό σκοτεινά κανάλια στην ψυχή. Ανταποκρίνεται με αμεσότητα και είναι κουμπωμένος στον χαρακτήρα του. Ο κύριος Αλέξανδρος Δαβιλάς υποδύεται τόσο καλά τον Σταύρο, τον πιο κακό, σκοτεινό, τον πιο σκατόψυχο και αντί-ήρωα από τους χαρακτήρες, που ευχόμαστε για το κακό του πολλές φορές. Θύμισε rapper σε Prozac κόσμους.
Η κυρία Βασιλεία Φουρλή υποδύεται την Άννα, την – πρώην ή μήπως νυν – κοπέλα του Στέφανου. Όμορφη – και οι τρεις κυρίες της παράστασης είναι καλονάρες και λίγα γράφω – και με καθαρό βλέμμα, αντικατοπτρίζει φόβο για το μέλλον, αγάπη για τους δίπλα της και μία ψυχή που θέλει τόσο πολύ την αγκαλιά, αλλά και την τάξη. Η κυρία Αντιγόνη Μακρή, η οποία έχει επιμεληθεί και τα κοστούμια του θιάσου, υποδύεται τη Στέλλα, ένα κορίτσι που θέλει να κάνει μία σχέση. Που θέλει να της κρατούν το χέρι καθώς την κοιτούν κατάματα. Που είναι κούκλα ζωγραφιστή και αισθάνεται κακάσχημη και Φούρκα. Τίμια σε όλη την προσέγγισή της και πραγματικά αεικίνητη καθόλη την παράσταση. Στο ρόλο της Κέλλυ, της υποψήφιας συζύγου του Στράτου, συναντάμε μια ικανότατη νέα ηθοποιό και τραγουδίστρια – αν και δεν τραγουδά σε αυτή την παράσταση, αλλά να την τσεκάρετε – την κυρία Ρουμπίνη-Γεωργία Χονδρουλάκη. Αγαπά, είναι ερωτευμένη, έχει ανασφάλειες και δυστυχώς ό,τι φοβόταν το παθαίνει. Πειστική και εκείνη και καλοκλειδωμένη στον χαρακτήρα της. Θα πρέπει εδώ να υπογραμμίσω πως όλη η ομάδα στέκεται απίστευτα υψηλά, όσον αφορά την προσοχή και την ερμηνεία της, που κερδίζει όλες τις εντυπώσεις σαν ομάδα, χωρίς να ξεχωρίζει αμέσως κάποιος από τους ηθοποιούς. Αυτό είναι θέμα περαιτέρω ανάλυσης.
Μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να την ξαναδώ αυτή την παράσταση. Και αν μπορούσα να διαλέξω, θα ήθελα να την ξαναδώ χωρίς εκείνους τους φριχτούς θεατές, οι οποίοι μάλλον νόμιζαν ότι βρίσκονται σε κινηματογραφική αίθουσα. Αγαπητοί μου και αγαπητές μου, ας το ξαναπώ. ΔΕΝ μιλάμε στο θέατρο. Όταν παίζουν οι ηθοποιοί ΔΕΝ πετάμε ατάκες. ΔΕΝ αστειευόμαστε, ΔΕΝ πεταγόμαστε. Μήπως να σεβαστούμε τις πρόβες και τον κάματο των παιδιών; Μήπως λέω;
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments