Θεώμενοι: Φαίδρας άτοπος @ Θέατρο Εν Αθήναις

«Ο μύθος μου, η ζωή μου, ό, τι απέμεινε απ’ αυτήν. Τα γεγονότα, οι συνέπειες… Το ίδιο θα μείνει σε όλους σας… Για ό,τι έγινε θέλω επιτέλους να μιλήσω. Εγώ, όχι οι άλλοι… Είμαι η Φαίδρα… Φαίδρα, φαιδρή, λαμπερή, φως, φαεινή. Εγώ η σκοτεινή…». Με αυτά τα λόγια, η Φαίδρα ξεκινά την ιστορία της, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από το έργο της Δήμητρας Μήττα «Φαίδρας Άτοπος».

Η Φαίδρα έγινε σύζυγος του Θησέα σε μικρή ηλικία, ερχόμενη από Κρήτη προς Αθήνα. Έκαναν μαζί δύο παιδιά. Ο Θησέας συνεχώς έλειπε σε μάχες και κατακτήσεις και μόνη της μεγάλωνε τα παιδιά τους. Ήθελε να ξεφύγει από τους γονείς της και πάντα ήλπιζε να μην γίνει σαν εκείνους. Να μην γίνει έρμαιο των σαρκικών απολαύσεων όπως εκείνοι. Στο βάθος της όμως θα ήθελε να ζήσει τον έρωτα. Γνωρίζει τον Ιππόλυτο, γιο του Θησέα από τον πρώτο του γάμο και τον ερωτεύεται. Δεν είναι συγγενείς. Δεν έχουν κάποια σχέση. Η Φαίδρα είναι είκοσι τριών ετών. Ο Ιππόλυτος πάλι… στα δεκαοκτώ του. Είναι σωστό αυτό; Στις διασκεδάσεις και τους χορούς στο παλάτι – και λόγω ηλικίας – το συναίσθημα και οι ορμόνες μιλάνε. Χωρίς λογική. Μόνο συναίσθημα και ένταση. Η Φαίδρα έχει ανάγκη να ζήσει έντονες στιγμές. Να νοιώσει το κορμί που δεν χάρηκε από το γάμο της. Να θαυμάσει. Να νοιώσει ερωτευμένη. Δεν θα μπορέσουν να προχωρήσουν. Δεν πρέπει. Δεν είναι σωστό. Ο Ιππόλυτος θα την απορρίψει και για λόγους ηθικής. Είναι η γυναίκα του πατέρα του. Η απόρριψη που δέχεται θα την οδηγήσει στον να τον κατηγορήσει για απόπειρα βιασμού στον πατέρα του, Θησέα.

Μία ηθοποιός και ένα μουσικός επί σκηνής δίνουν ένα ρεσιτάλ για δύο σολίστ.

Η Δήμητρα Μήττα έχει καταφέρει να γράψει ένα συγκλονιστικό μονόλογο, με αφορμή την ιστορία της Φαίδρας, για τα καταπιεσμένα συναισθήματα μιας γυναικείας ψυχής. Τον έρωτα, τα πάθη, τη σάρκα που θέλει αλλά αδυνατεί. Όμορφος λόγος, γρήγορος και απλός. Δεν κρύβουν αλήθειες οι λέξεις. Η σκηνοθετική ματιά του Αντώνη Καραγιάννη είναι αντίστοιχα απλή. Δύο άτομα και μία δοκός. Δοκός που χρησιμοποιείται πολλαπλά για να συμπληρώσει την εικόνα που το κείμενο περιγράφει. Η δοκός γίνεται άλογο, βουνό, κρεβάτι, αλλά και τάφος.

Η Ηρώ Μουκίου ερμηνεύει τη Φαίδρα ουσιαστικά και με τρόπο εύστοχο. Δεν περιορίζεται σε κίνηση. Γεμίζει τον χώρο. Βλέμματα, εκφράσεις, αλλά και αμεσότητα με το κοινό, αποκαλύπτουν την ηρωΐδα. Ακροβατεί στη δοκό για να δυναμώσει την εικόνα. Στον χώρο και ο Νίκος Ξανθούλης, ο οποίος με την επτάχορδη λύρα του (μουσικό όργανο εκείνων των εποχών), συμπληρώνει το κείμενο. Μουσική ζωντανή, που σε μεταφέρει στη μυθική εκείνη εποχή. Μουσική επιβλητική.

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι εκεί για να συμπληρώσουν εξαιρετικά ο ένας τον άλλο, χωρίς να έχουν άμεση αλληλεπίδραση. Μόνο τους κοινό στοιχείο το κόκκινο φόρεμα της Φαίδρας και το κόκκινο μαντήλι του μουσικού.

Μια διαφορετική οπτική ματιά σε έναν μύθο που στέκεται στο σήμερα.

Πάρης Μακρίδης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.