Η παράσταση «Φτου και βλέπω», που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Ρεκτιφιέ, σε κείμενο των Αλεξάνδρα Στεργίου και Μάνου Σφυράκη και σκηνοθεσία Ορέστη Τρίκα, ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Συχνά περπατάμε μέσα στους δρόμους, χωρίς να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Δεν προσέχουμε τον πόνο, την πείνα, τον φόβο, τη μοναξιά. Δεν ρίχνουμε ούτε μια ματιά σε κάποιον, που ίσως να χρειάζεται τη βοήθειά μας. Κυκλοφορούμε σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ, χωμένοι στον μικροκοσμό μας, ενώ η κοινωνία όλη βάλλεται συνεχώς… Εμείς απλά κοιτάμε τη δουλίτσα μας, το σπιτάκι μας, μη προβάλλοντας καμία αντίσταση στη μαυρίλα που μας περικυκλώνει. Αφήνοντας να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά. Έλα όμως που δεν είναι αρκετός πια ένας καστανάς;

Αν δηλαδή ήταν ο φίλος μας, η φίλη μας, κάποιος αγαπημένος άνθρωπος, τα ίδια θα κάναμε; Όχι, βέβαια. Τότε θα σηκώναμε λάβαρο και οι άλλοι θα μας έβλεπαν όπως τους βλέπουμε εμείς τώρα. Μα τους βλέπουμε;

Η Άλια και ο Μανού γίνονται θύματα αυτών των προκαταλήψεων, αυτής της επιφανειακής κοινωνίας, που μας εξουσιάζει και φτάνοντας ένα βήμα πριν το φως, προσπαθούν να αντιληφθούν σε τι έχουν πραγματικά φταίξει. Δεν έχουν φταίξει, η κοινωνία απλά δεν θέλει να τους δει, δεν θέλει να αποδεχθεί τις νέες πραγματικότητες, παραμένοντας πιστά κλειδωμένη στο αποπνικτικό καβούκι της.

Τα νέα παιδιά που είναι επάνω στη σκηνή, καταθέτουν μέσα από το έργο την ωμή αλήθεια. Καταθέτουν μέσα από τους ήρωες που υποδύονται όλα όσα τους βομβαρδίζουν ανελέητα, όλα όσα θα έπρεπε να αφορούν και εμάς. Παίζουν με πάθος και δεν με απασχολεί αν έχουν εμπειρία για αυτό που διάλεξαν να κάνουν. Έχουν μεράκι, αγάπη και πολλά να μάθουν, όπως και όλοι μας άλλωστε. Ο Ορέστης Τρίκας σκηνοθέτησε νομίζω συναισθηματικά, κατάφερε να μας πάρει από τα μούτρα από τα πρώτα λεπτά. Σίγουρα το κείμενο είναι πολύ δυνατό, αλλά το πώς θα το χειριστείς και πώς θα ακροβατήσεις πάνω του, ξεδιπλώνοντας τα νοήματα, έχει τεράστια σημασία. Μην ξεχνάμε πόσα ωραία κείμενα έχουν πάθει ολική μετάλλαξη μέσα από μια σκηνοθεσία…

Ο Ορέστης ήταν μεθοδικός, έπιασε τον ακριβή παλμό του έργου και το μετέδωσε μέσα από τα παιδιά και σε εμάς. Κοιτούσε όλα όσα διαδραματίζονταν και δεν μπορούσα παρά να νοιώσω ντροπή, γιατί όλοι είμαστε μέρος του προβλήματος. Όλοι συμμετέχουμε σε αυτή την κοινωνία και είμαστε υπόλογοι. Δεν πρέπει να νίπτουμε τας χείρας, αλλά να σηκώνουμε μανίκια, να ανοίγουμε το βλέμμα και την ψυχή, να βρίσκουμε σιγά σιγά τη λύση και όχι να διαιωνίζουμε και να διογκώνουμε το πρόβλημα, όποιο και αν είναι.

Η παράσταση είναι συγκλονιστική, θα σας ταράξει συθέμελα και αυτός είναι και ο λόγος που δεν θέλω να αποκαλύψω όλες τις πτυχές της.

Επιβάλλεται να τρώμε τέτοιες γροθιές, να ευθυγραμμιζόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, για να φτιάξουμε καλύτερες κοινωνίες.

Μπράβο σας, παιδιά! Σας ευχόμαστε τα καλύτερα!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.