Θεώμενοι: Κάποιος να με προσέχει @ Θέατρο Βεάκη

Μην κλαις. Γέλα. Με άκουσες; Γέλα!

Τρεις άνδρες, ένας Αμερικανός, ένας Ιρλανδός και ένας Άγγλος, βρίσκονται σε ένα κελί κάπου στο Λίβανο. Τους έχουν απαγάγει “αφανείς” τρομοκράτες. Ο λόγος; Κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Ίσως βρέθηκαν τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος. Ίσως πάλι να ήταν μέρος ενός σχεδίου. Δεν θα μάθουμε ποτέ.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η αυλαία έχει ανοίξει και ο Αμερικανός, ιατρός στο επάγγελμα, Άνταμ (Δημήτρης Παπαγεωργίου), προσπαθεί μέσα από έντονη γυμναστική να ξεχάσει που βρίσκεται. Προσπαθεί να είναι έτοιμος, όσο έτοιμος μπορεί να είναι κανείς σε μια τέτοια κατάσταση, προσπαθεί να μην χάσει την ελπίδα του και τα λογικά του.

Στο ίδιο κελί βρίσκεται και ο Ιρλανδός δημοσιογράφος Έντουαρντ (Αντίνοος Αλμπάνης). Κυκλοθυμικός αλλά γεμάτος ενέργεια, δίνει τη δική του μάχη, μπροστά σε όλα όσα έχουν συμβεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που έρχεται σε ρήξη με τον Άνταμ, ίσως για να ταράξει απλά τα νερά, να ζωντανέψει, να νοιώσει ότι ζει και άλλες τόσες που γίνεται το δεκανίκι για να μην λυγίσει ο συγκρατούμενός του.

Στη παρέα φτάνει και ένας Άγγλος, ο Μάικλ (Σωτήρης Σκάντζικας), καθηγητής πανεπιστημίου. Είναι καταβεβλημένος, δεν αντιλαμβάνεται τον λόγο της ομηρίας του. Λυγίζει και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πάρει σβάρνα και τους άλλους δύο, αν δεν κάνουν κάτι για να τον καλμάρουν.

Οι μέρες κυλούν βασανιστικά, αλλά οι τρεις τους σκαρφίζονται συνεχώς κάτι για να μην μένουν αδρανείς, να μην σκέφτονται αυτά που δεν πρέπει, να μην φοβούνται. Γράφουν νοερά γράμματα στις οικογένειές τους, προσποιούνται ότι δοκιμάζουν ποτά, ότι παρακολουθούν αγώνες, ανοίγουν τις ψυχές τους ο ένας στον άλλον. Μιλούν για γεγονότα και ανθρώπους που άλλαξαν τις ζωές τους. Μοιράζονται τους φόβους και τις ανασφάλειές τους. Αυτοί οι τρεις άνδρες, με τις αλυσίδες στα πόδια, γίνονται ένα, γίνονται οικογένεια για να επιβιώσουν. One for all and all for one.

Η λογική και το παράλογο είναι τα λεπτά σύρματα και εκείνοι οι ακροβάτες. Οι εξάρσεις θυμού, πανικού και απελπισίας, τους κάνουν πιο γήινους, πιο ανθρώπινους. Ο φόβος τους δένει, η συντροφικότητα τους βοηθά να τον ξεπεράσουν. Πρέπει να μείνουν ζωντανοί. Πρέπει να μην ηττηθεί η ψυχή και το πνεύμα. Πρέπει να καταφέρουν να μείνουν άνθρωποι.

Μπορεί το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη να φαίνεται λυτό με τα τρία στρώματα, τα τρία μπουκάλια νερό και τις κουβέρτες, είχε όμως τη δυνατότητα να σε περάσει σε εκείνο το κελί ζωντανά. Ο σινεμάτικ τρόπος που οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν το σκηνικό, η στοχευμένη μουσική υπόκρουση, “Someone To Watch Over Me” (Ella Fitzgerald), “We Are The Champions” (Queen), “My Mother Told Me”, “The Man Who Sold The World” (David Bowie) κ.α, οι ήχοι που κάνουν οι ίδιοι σε κάθε αλλαγή σκηνής, προκαλούν ανατριχίλα στους θεατές.

Ο Σωτήρης Σκάντζικας στον ρόλο του Μάικλ ήταν εξαιρετικός. Η ερμηνεία του έφερε δάκρυα στα μάτια μας. Είχε μια γήινη ευαισθησία, έγινε πολύ προσιτός σε εμάς και πέρασε με ευκολία την ψυχοσύνθεση του ήρωα του υποδυόταν. Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, στον ρόλο του Αμερικανού Άνταμ, πέρασε όλη την ιδιοσυγκρασία του ήρωα του με σαφήνεια και καθαρότητα. Ακροβατούσε τολμηρά και κατάφερε πολλές φορές να μας συγκινήσει και να μας ταρακουνήσει ταυτόχρονα.

Όσο για τον Αντίνοο Αλμπάνη, τον Ιρλανδό της παράστασης, η συγκλονιστική του ερμηνεία ήταν καταλυτική για όλους μας. Εξισορροπούσε με το ύφος, τις λέξεις, το σώμα του, τις εντάσεις του έργου. Είχε ένα μοναδικά διαβολεμένο τρόπο να «χειρίζεται» τις σκηνές, αφήνοντας όλους τους προβληματισμούς να ρέουν σαν ποτάμι.

Φυσικά βοήθησε και η υπέρτατη σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, που έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθούν οι ήρωες σε όλες τους τις διαστάσεις.

Ο συγγραφέας Frank McGuinness πήρε μια αληθινή ιστορία, την κέντησε με ψήγματα κωμωδίας στο δράμα, μετέφερε σε ένα έργο όλους τους προβληματισμούς του σύγχρονου κόσμου για την επιβίωση των λαών. Μίλησε για τον άνθρωπο, την αγάπη, τη συντροφικότητα, τη φιλία και την ελπίδα.

Η παράσταση «Κάποιος να με Προσέχει» είναι μια παράσταση που αξίζει την προσοχή σας για όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα, που εσείς ως θεατές θα βρείτε παρακολουθώντας την.

Καλή σας θέαση!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Ταυτότητα Παράστασης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Σκηνικά/Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Βοηθός Σκηνογράφου: Κωνσταντίνα Παπαθανασίου

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

Παραγωγή: Θέατρο «Αυλαία» – Θεσσαλονίκη

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Αντίνοος Αλμπάνης, Σωτήρης Σκάντζικας, Δημήτρης Παπαγεωργίου