Θεώμενοι: Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι @ θέατρο Άλφα

“Όταν σταματάς να διαβάζεις βιβλία, παύεις να σκέφτεσαι.”

Τελικά ποιοι είμαστε; Πού οδεύουμε ως άνθρωποι; Ως γένος; Πόση δύναμη έχουμε και τι επιβάλλεται να κάνουμε για να γίνουμε καλύτεροι; Γιατί άραγε το χρώμα ενός ανθρώπου να καθορίζει και την αντιμετώπιση που θα έχει; Και ποιοι είναι αυτοί που καθορίζουν την αξία ενός χρώματος; Γιατί σε μια γη με αφθονία αγαθών υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν; Γιατί ασχολούμαστε με την εξωτερική ομορφιά και το φαίνεσθαι, ενώ αυτό που πραγματικά μετράει είναι η ομορφιά μέσα μας;

Γιατί η τεχνολογία, αντί να βοηθήσει, έκανε τον άνθρωπο να αποξενωθεί; Γιατί η επικοινωνία πια είναι τόσο δύσκολη; Γιατί περιπλέκουμε τα πράγματα, ενώ η αλήθεια είναι απλή και μπροστά μας;

Και τελικά ποιος είναι ο ηλίθιος;

“Το όνειρο ενός γελοίου” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι μπορεί να είναι γραμμένο το 1877, έχει όμως βαθιά τις ρίζες του και στο τώρα. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μεταφέρει τον ήρωα σε καιρό κρίσης. Όλοι θυμόμαστε και νοιώθουμε ακόμα την παράνοια μίας τέτοιας περιόδου. Όλοι βιώνουμε την παράνοια του εφήμερου. Αντί να βλέπουμε το δάσος, εμείς κριτικάρουμε και πετσοκόβουμε το δένδρο. Σταματήσαμε να είμαστε άνθρωποι, σταματήσαμε να βλέπουμε, να αντιδράμε σε όλα όσα γίνονται.

Πόσο σημαντικό είναι άραγε στις μέρες μας ένα βιβλίο, μια αφορμή που θα αλλάξει την κοσμοθεωρία μας, θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπαμε μέχρι τώρα τα πράγματα; Πόσο δύσκολο είναι να παραμείνουμε άνθρωποι;

Στο θέατρο Άλφα παρακολουθήσαμε έναν μονόλογο πραγματικό ποταμό. Μια ανθρώπινη προσέγγιση της ζωής. Μέσα από τη διαδρομή του ήρωα, από το σκοτάδι στο φως, ήρθαμε σε σύγκρουση με τις δικές μας κοσμοθεωρίες. Αισθανθήκαμε την γελοιότητα της σημερινής κοινωνίας στο πετσί μας. Θυμηθήκαμε την παιδικότητά μας, τότε που η αφέλεια, το χαμόγελο, η αγκαλιά αλλά και η σκέψη, δεν έκαναν ελιγμούς. Τότε που εκφράζαμε ό,τι νοιώθαμε, που αγαπούσαμε αληθινά, που βλέπαμε στον κόσμο την ομορφιά με τα μάτια της ψυχής μας.

Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί με πάθος, σκηνοθετεί με γνώμονα την απλότητα που σκορπά το ίδιο το κείμενο. Σκηνοθετεί με ρεαλισμό, αφήνοντας τον θεατή να ισορροπήσει στα δικά του τεντωμένα νήματα.

Ο Παύλος Λουτσίδης, ένας εκπληκτικός ηθοποιός, έχει το ερμηνευτικό βάρος της παράστασης. Έχει απίστευτη ενέργεια, γίνεται ένα με τον θεατή, μέσα από στοχευμένες ερωτήσεις και διάλογο. Το αφοπλιστικό του χιούμορ κάνει τον θεατή να αφεθεί σε όλη αυτή την ψυχολογική μετάβαση. Σε παίρνει από το χέρι και καθώς βαδίζετε μαζί, από τα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού στην καθαρή όαση των συναισθημάτων και το ηλιόλουστο μέρος της ζωής, σε αφήνει να ξεκουραστείς εκεί. Όλες οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωά του καθρεπτίζονται στο πρόσωπο και στο σώμα του. Είναι άμεσος, γήινος και αναβλύζει συναισθήματα.

Τα πολυμορφικά πουφ, το παλιό γραφείο και η λάμπα λειτουργούν ως αρωγοί της διαδρομής. Δημιουργούν εικόνες αλλά και σκέψεις. Μετουσιώνουν την απλότητα και αφήνουν να φανεί η ουσία του πράγματος.

Είναι μια παράσταση που θα σας αλλάξει πραγματικά αν την αφήσετε.

Καλή σας θέαση!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Δήμητρα Παπαδοπούλου
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Ερμηνεία: Παύλος Λουτσίδης
Συνεργασία στην Σκηνοθεσία: Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου
Σκηνικά – κοστούμια: Αλφιέρη Εμμανουέλα
Σκηνικές κατασκευές/επισκευές: Στέφανος Λώλος
Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Γάκης
Φωτισμοί: Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου
Γραφιστικά: Αριστέα Γεωργιοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: dictum factum production