Ο Αντρέ (Περικλής Μουστάκης) είναι ογδόντα ετών. Μένει μόνος του πολλά χρόνια τώρα και αισθάνεται περίεργα όταν η κόρη του Αν (Ιωάννα Παππά) προσλαμβάνει νοσοκόμες για να τον φροντίζουν. Βρίσκει πάντα τρόπο να τις ξαποστείλει. Έχει άνοια, αλλά ακόμα και όταν το μυαλό του δεν του παίζει παιχνίδια, εκείνος αρνείται οποιαδήποτε βοήθεια. Η Αν προσπαθεί να κρατά τις ισορροπίες, αλλά άνθρωπος είναι και αυτή…
Λυγίζει εμπρός στην ευθύνη αλλά και εμπρός σε όλα όσα βλέπει. Ο πατέρας της; Αυτός είναι ο δυνατός άνθρωπος που την μεγάλωσε; Όσο η αρρώστια φουντώνει, τόσο εκείνη νοιώθει ανήμπορη να βοηθήσει, να προστατέψει τον γονιό της. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, το τέλος ενός ανθρώπου που αγαπάς, διατελεί άνευ τιμής δίπλα σου. Συνεχώς. Πώς να το αντέξεις; Πώς να προετοιμαστείς για τον σκληρό ανήφορο που σε περιμένει;
Όλα όσα διαδραματίζονται μπροστά μας, είναι σκηνές από την καθημερινότητα αυτής της οικογένειας. Με τις καλές αλλά και τις δύσκολες στιγμές της. Παρακολουθούμε τα ίδια γεγονότα. Ίσως ελαφρώς αλλαγμένα. Σαν να βρισκόμαστε μια στο μυαλό του Αντρέ και μια στης Αν. Φτάνουμε κάποιες στιγμές να μην μπορούμε με σιγουριά να πούμε ποια σκηνή είναι η «σωστή» και ποια είναι αποκύημα της φαντασίας του πατέρα. Εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι που ο θεατής αντιλαμβάνεται την οδυνηρή πάλη του Αντρέ. Εκείνη τη στιγμή που το μυαλό διαστρεβλώνει ό,τι συμβαίνει και που ο φόβος – για το αν όλα όσα βλέπεις ή νομίζεις ότι βλέπεις συμβαίνουν πραγματικά – σε κυριεύει.
Η Ελένη Σκότη τρυπώνει βαθιά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Μέσα από τα επαναλαμβανόμενα γεγονότα, τις στιγμές αυτής της οικογένειας, ο θεατής παρακολουθεί με κομμένη πολλές φορές την ανάσα την τραγικότητα της ασθένειας, την ψυχική δύναμη των οικείων του και τον ίδιο τον ασθενή που παλεύει να κρατήσει το μυαλό του, τις μνήμες του, τη ζωή του. Τα κωμικά στοιχεία της παράστασης είναι μικρές εκλάμψεις, όπως αυτές του αρρώστου. Μικρές σταγόνες δύναμης για να συνεχίσεις τον αγώνα.
Ο Περικλής Μουστάκης είναι εξαιρετικός στον ρόλο του πατέρα. Αλλάζει ύφος αμέσως ανάλογα με το τι απαιτεί κάθε σκηνή. Άλλοτε χειμαρρώδης, άλλοτε ήσυχος και φοβισμένος με όλα όσα γίνονται γύρω του. Οι μεταστάσεις της ψυχοσύνθεσης του ήρωα του καθρεπτίζονται απόλυτα στο πρόσωπό του. Ο θεατής βιώνει κάθε σκηνή δυνατά, με ανάμεικτα συναισθήματα.
Η Ιωάννα Παππά έχει μεταμορφωθεί σε κόρη του. Βιώνει τη θλίψη, τον προβληματισμό, την ασθένεια, την ευθύνη. Γίνεται ευάλωτη, γίνεται ανθρώπινη και τόσο γήινη, που δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς μαζί της.
Μαζί τους στη σκηνή και οι Αλέξανδρος Κωχ και Κωνσταντίνος Σειραδάκης, που υποδύονται τον σύζυγο ή τη σχέση της Αν, ανάλογα με τη σκηνή ή αν θέλετε, ανάλογα με το «τίνος στιγμή» παρακολουθούμε. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για τούτο, γιατί οι δύο αυτοί άνθρωποι, καθώς και η Λίλη Τσεσματζόγλου με την Καλλιόπη Παναγιωτίδου, έχουν ρόλους κλειδιά για να ανοιχθεί διάπλατα μπροστά μας ο κόσμος (ή η νόσος).
Τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου είναι λιτά και γήινα, δίνοντας έμφαση στην ανθρώπινη δυναμική και ιστορία. Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου γυρνά μέσα από διαδρομές ευαισθησίας, αλλά και σκοτεινής αύρας, προδιαθέτοντας τον θεατή για τη δραματικότητα κάθε σκηνής.
Ο Πατέρας είναι μια συγκλονιστική παράσταση που μας έκοψε την ανάσα. Πολλά μπράβο σε όλους τους συντελεστές, τους ευχόμαστε τα καλύτερα!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments