Νερό, νερό, παντού νερό και όλο το νερό σώθηκε,

Νερό, νερό, παντού νερό κι ούτε μια στάλα για να πιούμε

Το δυστοπικό μέλλον υπόσχεται πολλές εκπλήξεις. «Απαγορεύεται η κυκλοφορία θηλέων. Επαναλαμβάνω. Απαγορεύεται η κυκλοφορία θηλέων». Το ακούγαμε από τα μεγάφωνα και δαγκώναμε τα χείλη μας. Θυμός; Οργή; Το ανθρώπινο γάλα είναι απαραίτητο και οι «επιλαχούσες» γυναίκες είναι εκείνες που πρέπει να παραδοθούν, να «αποδεσμευτούν» από τα παιδιά τους και να θέσουν το γάλα τους «στην υπηρεσία» κάποιων που πολύ θα ήθελε να τους μοιάσει ο Μεγάλος Αδελφός.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Έξι γυναίκες επαναστατούν. Η μία από αυτές είναι «επιλαχούσα». Την παίρνουν μαζί τους, κατασκευάζουν μία σχεδία, ανεβαίνουν απάνω της. Και σαλπάρουν. Η θάλασσα είναι ατελείωτη. Ο σκοπός είναι να ξεφύγουν, χωρίς πολλά-πολλά. Ο προορισμός είναι η στεριά, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Και ο κίνδυνος; Αυτός «απλά» καραδοκεί. Με το υπέροχο πτερύγιό του και τις τρομακτικές πολλαπλές σειρές δοντιών…

Απόλυτα κλειστοφοβικό έργο, υπογεγραμμένο από την κυρία Κατερίνα Κυπραίου, η οποία έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία (και η οποία είναι μία από τις έξι της σχεδίας), αποτελεί την κατ’ ουσία αφήγηση μίας σουρεαλιστικής ιστορίας, η οποία μπορεί – ανά πάσα στιγμή – να γίνει πραγματική, αν και όταν το ορίσουν οι «ανώτερες δυνάμεις». Όταν δεν υπάρχει λογική δηλαδή. Κάτι σαν την εισβολή στην Ουκρανία, κάτι σαν τον πόλεμο στο Ισραήλ. Τη λογική των λίγων… ας την ονομάσουμε έτσι.

Οι έξι πρωταγωνίστριες στριμώχνονται, συγκατοικούν και πάνε να ελπίσουν, μέσα και πάνω σε μία μικροσκοπική σχεδία. Δεν τα έχουν υπολογίσει καλά και η συνέχεια είναι εκρηκτική. Είναι έξι νεαρές ηθοποιοί, που για σχεδόν εβδομήντα λεπτά, βγάζουν επί σκηνής απίστευτη ενέργεια. Οι στριγκλιές τους, οι φωνές τους, οι κινήσεις τους, οι στιχομυθίες τους… Απέναντι σε ένα κείμενο βαρύ και δύσκαμπτο, απέναντι σε ένα έργο χωρίς κάθαρση, έξι άνθρωποι χωρίς όνομα στέκονται υψηλά ερμηνευτικά, χάρη στο τάλαντο και τη σκληρή δουλειά τους. Οι χαρακτήρες δεν απαντούν σε ονόματα. Μόνο σε αριθμούς. Από το ένα μέχρι και το έξι. «Δεν είμαι αριθμός, είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος» θα ήθελαν σίγουρα να βροντοφωνάξουν, αλλά τις εμποδίζει η συνεχής έκθεση στον θάνατο. Η θάλασσα δεν αστειεύεται.

Εξαιρετικοί οι φωτισμοί του κυρίου Δημήτρη Λογοθέτη, η οποίοι μετατρέπουν την παράσταση σε φιλμ νουάρ, σε νουβέλα τρόμου.

Στο μπιζάρισμα βρίσκουμε τις έξι κυρίες να υποκλίνονται, κρατημένες χέρι-χέρι, με φανερή την ένταση από το έργο και τον ενθουσιασμό της περάτωσης. Το κοινό αισθάνθηκε άβολα, κατά τη διάρκεια της παράστασης. Στομάχια σφίχτηκαν, λαιμοί έγιναν μπάλες και λάστιχο, μηλίγγια τεντώθηκαν. Μία κοινωνία στο κεφάλι μιας καρφίτσας, εκατοντάδες μέτρα πάνω από το χάος. Οι έξι πρωταγωνίστριες λειτούργησαν σαν μία καλά προπονημένη ομάδα. Το γαϊτανάκι των ατακών, οι συνεχείς εναλλαγές και η εκτόξευση των συναισθημάτων, φάνηκαν ευκρινώς και με διάφορες παραλλαγές του μαύρου χρώματος. Η απελπισία είναι μπροστά τους, αλλά εκείνες θα το παλέψουν όσο μπορούν.

Δεν είναι για πολλούς αυτό το έργο. Δεν είναι «Χαχαχά, χουχουχού, πάμε ένα θεατράκι και μετά για ποτό». Είναι για εκείνους που επιθυμούν να λειτουργούν ως μη υποψιασμένοι, ενώ έχουν διαβάσει. Είναι επίσης τρανή απόδειξη ότι το θέατρο, ως τέχνη, είναι των ηθοποιών. Αυτοί μπορούν να κάνουν το οτιδήποτε, εκείνοι μπορούν να αναδείξουν. Και το πράττουν.

Κώστας Κούλης

Σκηνοθεσία – Κείμενο: Κατερίνα Κυπραίου

Δραματουργική επιμέλεια – επιμέλεια παράστασης: Γιώργος Αδαμαντιάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάν Σαριγιάν

Επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης

Σχεδιασμός φωτισμού: Δημήτρης Λογοθέτης

Χορογραφία: Φραντσέσκα Καπορίμο

Πρωτότυπη μουσική: Αλεξάν Σαριγιάν

Σχεδιασμός σκηνικών: Αιμιλία Σπαχάι

Video – Μονταζ: Δημήτρης Παναγιωτόπουλος

Ηθοποιοί: Έλενα Βούτση, Ελάνθη Κουμαριώτη, Κατερίνα Κυπραίου, Φραντσέσκα Καπορίμο, Χρύσα Νταή, Αιμιλία Σπαχάι

Παραγωγή: Blacksheep Theater Group

Οργάνωση και υποστήριξη παραγωγής: Εταιρικός Θίασος Δήλος

Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Ευχαριστούμε τον Γκλίντον Βρένο για την κατασκευή των σκηνικών.

Ευχαριστούμε για την παραχώρηση δικαιωμάτων του κομματιού «Ανισόπεδη Ντίσκο» από PAN PAN feat. Kalliopi Mitropoulou, που ακούγεται στην παράσταση.

Trailer: «Όταν σφυρίζουν οι φάλαινες» της Κατερίνας Κυπραίου – YouTube

Πληροφορίες

Studio Μαυρομιχάλη: Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα 114 72, 21 0645 3330

Πρεμιέρα: 4 Οκτωβρίου 2023

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 (για δέκα παραστάσεις)

Διάρκεια: 75’

Τιμές εισιτηρίων: 12€ γενική είσοδος, 10€ φοιτητικό / μαθητικό / ατέλεια / ανέργων

Τηλ. Κρατήσεων: 6948103136, 698 1974172

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/otan-sfyrizoun-oi-falaines

Instagram: www.instagram.com/blacksheep_theatrecrew/

Σημείωμα Ομάδας Black Sheep

Συναντηθήκαμε στη Δραματική Σχολή «δήλος» της Δήμητρας Χατούπη, όπου φοιτήσαμε στο ίδιο τμήμα. Εκεί γνωριστήκαμε, επικοινωνήσαμε, πειραματιστήκαμε. Τρία χρόνια παιχνίδι, ξενύχτι, απογοητεύσεις, αγκαλιές, καραντίνες, γέλια, κλάματα, καβγάδες και δουλειά πολλή. Και συνεργασία καλή. Μόλις αποφοιτήσαμε επανενωθήκαμε σχεδόν αμέσως με πρωτοβουλία της Κατερίνας Κυπραίου που μας κάλεσε -ως «κουκούτσι» της ομάδας- σε ένα challenge ενός νέου πειραματικού Project εμπνευσμένου από τις Ικέτιδες του Ευριπίδη.

Ο αρχικός στόχος να γραφτεί μια ιστορία έξι σύγχρονων «Ικέτιδων» μέσα από ένα «εργαστήριο» έρευνας και αυτοσχεδιασμού.

Για αρκετό καιρό συλλέγαμε πραγματικά στοιχεία αντιστοιχίας των κατατρεγμένων γυναικών του 422 π.Χ. με γυναίκες του σήμερα στα πλαίσια θεωρητικής έρευνας και η αλήθεια είναι ότι τα γεγονότα της επικαιρότητας μας επιβεβαίωναν καθημερινά αυτήν την αντιστοιχία. Σε αυτό το “κρυφό σχολειό” τα βράδια των συναντήσεών μας, το κουρδικό σύνθημα ??? ????? ?????? (Woman, Life, Freedom) που κατέκλυσε παγκοσμίως τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το θάνατο της Ιρανής Mahsa Amini (στις 16 Σεπτεμβρίου 2022) έγινε εσωτερική κραυγή και σύνθημά μας. Ξεκινήσαμε να αυτοσχεδιάζουμε λεκτικά και σωματικά με φανταστικές και πραγματικές ιστορίες καταπίεσης γυναικών και καταλήξαμε να ψάχνουμε όλο και βαθύτερα μέσα μας την προσωπική καταπίεση της καθεμιάς μας.

Μέσα από την έρευνα και την αναζήτηση, η Κατερίνα που ήταν απ’ έξω το «τρίτο μάτι» εστίασε ακριβώς σε αυτό που μας αφορά και τότε ήταν που άρχισε να γράφεται από την ίδια ένα νέο έργο, με τα πρόσωπα να είναι έξι νέες γυναίκες που το σκάνε από ό,τι τις καταπιέζει, όπως ακριβώς θα θέλαμε να το σκάσουμε εμείς οι ίδιες. Γράφτηκε μια νέα ιστορία .Έτσι, έγινε το έργο μας: «Όταν σφυρίζουν οι φάλαινες».